Δεν ξέρω αν ο κόσμος σήμερα ενδιαφέρεται περισσότερο για τη ζωή της Τζούλιας Αλεξανδράτου, του Χρήστου Νικολόπουλου, την οικονομική κατάσταση της Έλλης Στάη από το αν, καλώς ή κακώς, «ξηλώθηκε» ο Μανώλης Σφακιανάκης από τη Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος ή γιατί υπέβαλε παραίτηση ο υφυπουργός Παναγιώτης Σγουρίδης από το πόσα τηλεοπτικά κανάλια τελικά θα αδειοδοτηθούν από την κυβέρνηση, για το εάν θα πληρώσει ο Λαζόπουλος την προσβολή της προσωπικότητας ανθρώπων με αναπηρία από το εάν οι τσιγγάνοι της Θράκης κινδυνεύουν να τουρκοποιηθούν αντί να ελληνοποιηθούν.
Ο κόσμος στην Ελλάδα σήμερα δεν ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα για απολύτως τίποτα περισσότερο από το εάν αύριο αυτή η Ευρώπη στην οποία ζει, θα είναι σε θέση να του εξασφαλίσει τη ζωή του, ό,τι κι αυτό σημαίνει για τον καθένα πολίτη ξεχωριστά, σε όποια χώρα της ηπείρου κι αν ζει. Αλλά, όταν λέμε «πολίτης της Ευρώπης» δεν ξέρω αν ξέρουμε τι ακριβώς εννοούμε, αν δηλαδή αποτελεί κάποιον τίτλο τιμής να λέγεσαι Ευρωπαίος πολίτης ή αν απλώς είσαι ένας άνθρωπος που έτυχε να γεννηθεί ή να βρεθεί κατόπιν επιλογής ή εξ ανάγκης σε κάποιο ευρωπαϊκό κράτος του νότου ή του βορρά, της δυτικής ή της ανατολικής μεριάς των Βρυξελλών που είναι η καρδιά του οικοδομήματος που σήμερα κινδυνεύει, όχι να γκρεμιστεί εις τα εξ ων συνετέθη, αλλά να σηκώσει τείχη πιο ψηλά και πιο διχαστικά από το πάλαι ποτέ περίφημο τείχος του Βερολίνου.
Όποιος ζει σήμερα στο Βερολίνο είναι ένας τυχερός Ευρωπαίος πολίτης, σε αντίθεση με άλλους Ευρωπαίους που ζουν στην Αθήνα ή αλλού στην ήπειρο κι αυτό για έναν βασικό λόγο. Διότι αισθάνεται πιο προστατευμένος από παντού αλλού. Αισθάνεται πως εκεί μπορεί να εργάζεται, να μορφώνεται, να ερωτεύεται, να κάνει οικογένεια ή να μην κάνει, να κάνει ό,τι θέλει εντός των κανόνων του ευνομούμενου κράτους που λειτουργεί σαν λαδωμένη μηχανή τελευταίας τεχνολογίας και κανείς δεν τον απειλεί ότι αύριο θα βρεθεί στον δρόμο να ζητιανεύει.
Διότι «περισσότερη Ευρώπη» θα πει ακριβώς αυτό. Ο πολίτης της να νιώθει περισσότερο ασφαλής θα πει, κι όχι αν τα κράτη της θα είναι 28 ή λιγότερα. Αυτό ακριβώς επιδιώκει να διασφαλίσει με κάθε κόστος σήμερα, εν μέσω οξυμένης διεθνούς κρίσης, ο καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι ηλεκτρονικός εγκέφαλος της κυρίαρχης Γερμανίας. Κι αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο.
Την ασφαλή, ισχυρή και ανταγωνιστική Ευρώπη οραματίζονταν πάντα οι ισχυροί ηγέτες της, αλλά δίχως ποτέ να έχουν αποκλείσει το ενδεχόμενο, κάτω από συγκεκριμένες περιστάσεις, όπως παραδείγματος χάριν το σημερινό θερμοπολεμικό κλίμα στον περίγυρο της ηπείρου, κάποιες χώρες να πρέπει να μετατραπούν σε πεδίο στρατηγικής προστασίας της ευρωπαϊκής ατμομηχανής δηλαδή των χωρών του λεγόμενου ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου. Η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων είναι ήδη εδώ.
Και η Ελλάδα κινείται στη χαμηλότερη ταχύτητα, όχι γιατί δεν θα μπορούσε να αναπτύξει ταχύτητα, αλλά γιατί τα στρατηγικά σχέδια προς το παρόν τη χρειάζονται σε ρυθμό ρελαντί. Έτσι, σε αυτόν τον ρυθμό, ο κόσμος που συχνάζει στους δρόμους και τις καφετέριες διαμαρτυρόμενος για την κατάντια των πραγμάτων και των χειρισμών, δεν έχει την παραμικρή συνείδηση ευρωπαϊκού κεκτημένου πέραν του ατομικού που μέρα με τη μέρα εξαϋλώνεται.
Ωστόσο, υπάρχει κάτι που μέσα στην περιδίνηση της κρίσης και της αβεβαιότητας είναι φυσικό να το παραβλέπουμε. Όμως, είναι αυτό που θα συντελέσει ξανά στη διάσωση αυτής της αρχέγονης γωνιάς που λέγεται Ελλάδα. Έχουμε έναν δαίμονα μέσα μας – όπως γράφει ο Πλάτων στο Συμπόσιον – τον Έρωτα, γιό του Πόρου και της Πενίας, που δεν είναι ούτε φτωχός ούτε πλούσιος και βρίσκεται πάντα ανάμεσα στη σοφία και την αμάθεια. Ξαπλώνει κατάχαμα, χωρίς στρώμα, ενδεής, αλλά πάντα επινοεί και μηχανεύεται και γητεύει και μαγεύει και πότε ανθεί και ζει και πότε πεθαίνει, αλλά και πάλι, πάντα, αναβιώνει και τα καταφέρνει.
Είναι ο Έρωτας για τη ζωή που έχουμε οι Έλληνες, αυτός που έσωσε και τους θαλασσοπνιγμένους ξένους του Αιγαίου. Αυτός είναι που θα σώσει στο τέλος και εμάς τους ίδιους από τη δίνη. Αυτός είναι η καρδιά της περισσότερης Ευρώπης που θέλουμε, αλλιώς η Ευρώπη, χωρίς εμάς, θα πεθάνει. Αρκεί να γίνουμε κυνηγοί, επινοητικοί και ριψοκίνδυνοι. Όπως ο Έρωτας που δεν καθηλώνεται ποτέ γιατί ακόμα και στην ασχήμια του πολέμου, υπάρχει.
