Με την σύγχυση που προέκυψε με τους γάμους των ομόφυλων, ιδιαίτερα στα πιο καθυστερημένα μυαλά του δημόσιου βίου εντός και εκτός Βουλής (εδώ ταιριάζει και η φράση «μωραίνει Κύριος ους βούλεται απωλέσαι»), ξαναμπαίνει το θέμα του αφύσικου και φυσικού στην ατζέντα των φιλοσόφων, όπως είχε ήδη μπει το 1866 όταν έγραφε ο Baudelaire το «Εγκώμιο του μακιγιάζ».
Έγραφε τότε ο μέγας ποιητής Baudelaire -και έρωτας του Rimbaud- «τα περισσότερα λάθη, για την έννοια του φυσικού και του αφύσικου προέρχονταιι από την εσφαλμένη αντίληψη του 18ου αιώνα πως είχε σχέση με την ηθική».
Η φύση ως ιδανικό παράδειγμα ομορφιάς και δικαιοσύνης, μαζί με την αποκήρυξη του προπατορικού αμαρτήματος, δεν έπαιξε μικρό ρόλο στην τύφλωση εκείνης της εποχής. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και τώρα με όλα αυτά τα αθώα μυαλά που έχουν φυτρώσει σα μανιτάρια στα έδρανα της Βουλής.
Ας δούμε όμως τι μας διδάσκει η φύση εδώ και αιώνες, ίσως και εκατομμύρια έτη ζωής στον πλανήτη της που κατοικούμε. Η φύση δε μας διδάσκει σχεδόν τίποτα, απλά μας βοηθά να επιβιώνουμε μέσα στο βασίλειο της ανάγκης: να τρώμε, να κοιμόμαστε, να σκοτώνουμε και να σκοτωνόμαστε για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.
Ακόμα και η αναπαραγώγη, που θεωρείται για την ανθρώπινη φύση το Άγιο Δισκοπότηρο της αθωότητας του ανθρώπινου είδους, είναι η πιο άγρια σύγκρουση ανάμεσα στα φύλα.
Οι σοφοί πατέρες των θρησκειών το είδαν νωρίς αυτό και γι’ αυτό φρόντισαν η αγριότητα της σεξουαλικής πράξης να αθωωθεί στη «Γέννεση» και να γεννηθεί ο Μονογενής με τα κρίνα από τη Μητέρα όλων των Μητέρων, μέσα στην σπηλιά με τους μάγους και τα δώρα.
Αυτή η αθώα ανθρώπινη φύση φρόντισε να προστατεύσει τον άνθρωπο, υποκινώντας τον να σκοτώνει τον συνάνθρωπό του (κάποτε τον έτρωγε κιόλας, ανθρωποφαγία γαρ), να τον φυλακίζει, να τον βασανίζει… Αυτή η «άγια» φύση του ανθρώπου βιάζει και σκοτώνει γονείς, αδέλφια, παιδιά και γυναίκες (γυναικοκτονίες).
Η χώρα μας πρόσφατα βιώνει καθημερινά τις δολοφονίες συζύγων, συντρόφων και αδελφών, άρα η «άγια» φύση συνήθως συμβουλεύει για το έγκλημα.
Οι Μήδειες, οι Κλυταιμνήστρες και οι Αγαμέμνωνες, παιδιά της «άγιας» ανθρώπινης φύσης είναι.
Αυτή η καλή και αγαθή φύση μας προστάζει για ένα και μοναδικό πράγμα: να επιβιώνουμε εμείς και οι καθρέφτες μας που μας δείχνουν κοκκινοσκουφίτσες και όχι λύκους. Αν δεν ήταν η φιλοσοφία, η θρησκεία και ο πολιτισμός, τους φτωχούς και τους ανάπηρους θα τους ρίχναμε στον Καιάδα όπως οι Σπαρτιάτες (πρόγονοί μας κι αυτοί) κι ας δοξάστηκαν στις Θερμοπύλες.
Ερευνήστε όλες τις πράξεις του φυσικού ανθρώπου και δε θα βρείτε παρά την φρίκη, (ανθρωποθυσίες και Άουσβιτς θα βρείτε αύθονα). Ότι είναι ωραίο και ευγενικό στον άνθρωπο είναι αποτέλεσμα στοχασμού, λογικής και ευαισθησίας που καμία σχέση δεν έχουν με τα άγρια ένστικτα που κληρονόμησε στην ανθρώπινη φύση η άγρια, πρωτόγονη φύση που μας γέννησε.
Το έγκλημα που το πρωτόγονο, ανθρώπινο ζώο πρωτοδοκίμασε την γεύση του στη μήτρα της μάνας του είναι πρωταρχικό, φυσικό και πολλαπλασιάζεται όταν βρεθεί παρέα με άλλα αποκτηνώμενα ανθρώπινα ζώα μέσα στον πολιτισμό που αναπαράγει την ίδια ως μοναδική διέξοδο της μοναδικής φυσικής βίας που το γέννησε.
Οι αρετές του ανθρώπου αντίθετα, δεν είναι φυσικές κληρονομιές, είναι τεχνητές διανοητικές κατασκευές, αφού χρειάστηκαν σε όλες τις εποχές και σε όλα τα έθνη, Θεοί προφήτες για να διδάξουν στην αποκτηνωμένη ανθρωπότητα, την τέχνη της αγάπης και της συγχώρεσης για τον διαφορετικό και το ξένο.
Το παράδοξο στην πορεία της ιστορίας από την αποκτήνωση στον πολιτισμό είναι πως οι υπερασπιστές του τέλειου ανθρώπου «κατ΄εικόναν και ομοίωσιν», προβάλλουν σαν φυσική τάξη την συνέχεια από το προπατορικό αμάρτημα, την ανθρώπινη φύση ως μια φυσική και αιώνια αξία που τάχα μου κληρονομείται από την γένεση και την γέννηση του ενός ιδανικού ανθρώπου και κόσμου που γεννήθηκε σε ένα κενό.
Οι 30 ανθρωπίδες που προηγήθηκαν του Homo Erectus εντέχνως αποσιωπούνται. Για την ιστορία, όταν ο Δαρβίνος τελείωσε το περίφημο βιβλίο του για την καταγωγή των ειδών που έλεγε ξεκάθαρα η καταγωγή του ανθρώπου έχει ως προγόνους τους πιθήκους (πρωτεύοντα), η αριστοκρατία της εποχής φώναζε με θυμό πως «ας ελπίσουμε να έχει λάθος αυτός ο φυσιοδίφης αλλά αν πάλι έχει δίκιο, ας προσευχηθούμε να μην το μάθει κανείς».
Διδάσκουν το φυσικό και άγριο ως ηθικό ενώ είναι το πιο ανήθικο χάρισμα που κληρονόμησαν. Την αντίφαση αυτή επειδή δεν μπορούν να την υποστηρίξουν λογικά, υποκρίνονται την καλοσύνη και την αγαθότητα με παράλογο και βίαιο τρόπο. Οι πιο φανατικοί υπέρμαχοι της βίας για το διαφορετικό είναι οι Χριστιανοί και οι Μουσουλμάνοι:
Παλιά σκοτώθηκαν στην Ιερουσαλήμ και τώρα σκοτώνονται στην Γάζα για δυό θρησκείες που υπερασπίζονται τις ιδέες για την ζωή μέσα από εντολές (10) συνήθως και κοράνια επίσης (10) που λένε υποκριτικά τα ίδια λόγια «αγάπα τον πλησίον σου» και «ου μοιχεύσεις» και φονεύσεις και άλλες ηθικές, συνήθως ανήθικες πρακτικές όμως. Ο άνθρωπος τρέχει πάντα προς την βαρβαρότητα γιατί είναι απλή και φυσική στάση επιβίωσης.
Όλα τα εγκλήματα βρίσκουν πάντα δικηγόρο, η αθωότητα κανέναν, γιατί ο μέγας δικαστής, η αποκτηνωμένη φύση του ανθρώπινου ζώου, δεν θέλει αντιρρήσεις, ούτε λογικές απαντήσεις. Το κακό γίνεται χωρίς προσπάθεια, ενω το καλό είναι προιόν μιας τέχνης που πρέπει να ανακαλύψει ο άνθρωπος από μόνος του σε ένα κόσμο όμως παράλογο και βίαιο. Και ο άνθρωπος όπως έλεγε και ο Θείος Αριστοτέλης «εστιν ζώον μιμητικόν και βίαιο».
Σε ένα τέτοιο κόσμο, η ηθική και η λογική που είναι η πραγματική πηγή λύτρωσης και αναμόρφωσης της κτηνώδους μας φύσης, δεν βρίσκει εύκολα θέση. Το κακό στη ζωή γίνεται χωρίς προσπάθεια, φυσικά και μοιραία. Το καλό είναι πάντα προιόν μιας τέχνης του ανθρώπινου πνεύματος και του πολιτισμού.
Έτσι χτίστηκαν οι Παρθενώνες και οι Πυραμίδες, χρειάστηκε το πνεύμα και η ανθρώπινη φαντασία για να βγεί κάτι αφύσικα καλό και όχι το φυσικά άσχημο. Λένε πως όταν ο Λουδοβίκος ΙΕ’ ήθελε να πάει με τη σύζυγο του την Madame Dubary, αυτή για να τον αποφύγει έβαλε κραγιόν στα χείλη της.
Με το να ομορφαίνει, έδιωχνε τον αυτόν τον βασιλικό οπαδό της φύσης (ως γνωστόν ο Λουδοβίκος ο ΙΕ’ ήταν οπαδός της κτηνοβασίας παρά την βασιλική του καταγωγή).
Οι φυλές που ο πολιτισμός μέσα στη σύγχυση και τη διαφθορά, τις συγκρούσεις και τις αφύσικες ιεραρχήσεις των φυλών και των φύλων, κατάφερε με την πατριαρχία να υποτάξει τη γυναίκα σε μια απάνθρωπη υποδούλωση της, που την ωραιοποιεί κάτω από το φωτοστέφανο της μητρότητας, δηλαδή της αναπαραγωγής.
Αυτοί οι αφύσικοι πατριάρχες που κατηγορούν τους άνδρες για την επιθυμία τους να έχουν και αυτοί παιδιά όπως όλοι οι άλλοι ετερόφυλοι, ξεχνούν ή κάνουν ότι ξεχνούν πως οι παρένθετες μήτρες και οι εξωσωματικές εφευρέθηκαν για να υπηρετήσουν την πρωτόγονη ανάγκη του ανθρώπου για το πιο εγωιστικό σύνθημα της επιβίωσης, την «αθανασία», μέσω απογόνων αφού ο θάνατος είναι βέβαιος για όλους, ενώ η αιωνιότητα μια ανασφαλής ιδέα του ανθρώπου ότι ήταν τόσο χρήσιμος εν ζωή που έπρεπε να διαιωνιστεί για να λυτρωθεί από το φόβο του τέλους.
