«Είναι πολύ κοινότυπο να το πω – το λέει ο Κάλβος, πριν ενάμιση αιώνα – πως μόνο με το γενναίο αντίκρισμα του θανάτου κερδίζει κανείς την Ελευθερία, και μόνο με την Ελευθερία ζει ο άνθρωπος, ανασαίνει το Πνεύμα».
«Δεν ‘καβάλησα’ κανένα «καλάμι» – μη φοβάστε! Δε νομίζω πως είμαι κανένα πρόσωπο σπουδαίο… Όχι. Απλώς : κάνω το προσωπικό μου χρέος – και λυπάμαι ειλικρινά εκείνους που βλέπω απέναντι μου άδικα ενάντιους, να θαρρούν κι αυτοί πως κάνουν το «εθνικό» τους χρέος, ή το «κομμουνιστικό» ή το «εθνικό», το «επαναστατικό», «το συντηρητικό», οποίο τέλος πάντων αποδίδουν στον εαυτό τους καλή τη πίστη, τους λυπάμαι που το κάνουν με τόση πλάνη, τόσο λάθος, τόση έλλειψη ανοίγματος προς τον Άνθρωπο ή το Πνεύμα».
Και μετά: «…Πρέπει λοιπόν να πω, πως ο Πρωθυπουργός εκείνων που γυρεύουν από θέσεως ισχύος το κεφάλι ου – ή τουλάχιστον την κακοπάθεια μου, ή την δίκη μου ή τον εκφοβισμό μου (το τελευταίο είναι αδύνατο: το έχω απαγορεύσει στον εαυτό μου, από τότε που ο Εμφύλιος κι ο Στρατός μου δώρισαν πυκνό τον θάνατο δίπλα μου – ο Πρωθυπουργός ο ίδιος λοιπόν μου έδωσε τον λόγο του, προσωπικός, ότι η Ανθολογία Διηγήματος, που του δώρισε ο πατέρας μου, θα δοθεί από όλο τον Τύπο στο Λαό, απολύτως αναλλοίωτη και χωρίς την παραμικρή λογοκρισία!».
Αυτά έγραφε ο Ρένος Αποστολίδης στα Νέα Ελληνικά του, στην Αθήνα τον Μάιο του 69. Ήταν μια διακήρυξη χωρίς αλλοίωση, χωρίς δέσμευση, χωρίς δειλία, χωρίς λογοκρισία.
Μένει να δούμε, εν έτη 2010, ποια θα ήταν η άποψη του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου επί των ως άνω, όταν κατάφεραν πρόστιμα 30.000,00 Ευρώ, σε απόψεις έστω και… Αναρχικών.
