Ποιος θυμάται πως έχουν κιόλας περάσει δέκα χρόνια από τότε που είχε ξεκινήσει η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ…
Τα αποτελέσματα της ληστρικής εκείνης πολεμικής επιχείρησης, με ψεύτικο πρόσχημα – που έχει ήδη ξεχαστεί – και εκατόμβες νεκρούς, κυρίως αμάχους- φανερώνονται σήμερα.
Ωστόσο, κουβέντα δεν γίνεται για τα δισεκατομμύρια που δαπανήθηκαν με αντάλλαγμα να εισπραχθούν κατόπιν, από μερικές αμερικανές «πολυεθνικές» που επένδυσαν στην κατεχόμενη ιρακινή αγορά, κλέβοντας το ιρακινό πετρέλαιο και φροντίζοντας για την ανοικοδόμηση της χώρας που είχε ερειπωθεί από τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς.
Ακόμα και σήμερα, δέκα χρόνια κατόπιν, δεν υπάρχει επίσημη καταμέτρηση των ιρακινών νεκρών. Οι μετριοπαθέστεροι υπολογισμοί έχουν υπολογίσει δεκάδες χιλιάδες. Όχι μόνον από την πολεμική εισβολή, αλλά και τις εμφύλιες συγκρούσεις που προκάλεσε και την θρησκευτική βία.
Χιλιάδες ήταν και οι Αμερικανοί στρατιώτες που σκοτώθηκαν στο Ιράκ, εντεταλμένοι να αποδείξουν πως οι ΗΠΑ έχουν την ικανότητα να ελέγξουν τις παγκόσμιες εξελίξεις – και γιατί όχι – να τις κατευθύνουν εκεί που τις συμφέρει.
Πριν δέκα χρόνια λοιπόν, στις 20 Mαρτίου 2003, χωρίς να υπάρξει υποστηρικτική ψήφος από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, οι Ηνωμένες Πολιτείες με κολαούζο τη Βρετανία, αυθαίρετα ξεκίνησαν την μεγάλης στρατιωτικής κλίμακας επιχείρηση εναντίον του Ιράκ.
Εκτός από τα οφέλη του πετρελαϊκού λόμπι, που είχε ασμένως αναδείξει πρόεδρο στις ΗΠΑ τον Τζορτζ Ντάμπλγια Μπους, αλλά είχε και πάμπολλες παρενέργειες, που δεν είχαν προβλεφθεί από το περιβόητο οικοδόμημα των νεοσυντηρητικών αμερικανών πολιτικών.
Τα δισεκατομμύρια δολάρια που δαπανήθηκαν για τον πόλεμο και την κατοχή του Ιράκ, προστέθηκαν στα αμερικανικά οικονομικά προβλήματα, που πληρώνουν ακόμα και σήμερα πάρα πολλοί αμερικανοί πολίτες, χωρίς να συνειδητοποιούν την ακριβή αιτία παρ΄ όλο που η FED τυπώνει αβέρτα δολάρια. (Χωρίς να ξεχνάμε το Αφγανιστάν).
Η βασική αιτία, η «πρόληψη διασποράς των όπλων μαζικής καταστροφής», είχε επίσης αντίθετο αποτέλεσμα, μια και τώρα η «πρόφαση» μετατέθηκε μερικά χιλιόμετρα ανατολικότερα, στην Τεχεράνη.
Ο «εκδημοκρατισμός» του Ιράκ προκάλεσε ένα ξέσπασμα στον αραβικό κόσμο, με τη διαφορά, πως όλα τα νέα καθεστώτα που δημιουργήθηκαν από «την Αραβική Άνοιξη» δεν είναι και τόσο φιλικά διακείμενα με τις ΗΠΑ και τη Δύση γενικότερα.
Για τα μάτια του Κρεμλίνου, ο πόλεμος στο Ιράκ, υπήρξε σημαντικός για διαφορετικούς λόγους:
# Διαψεύστηκε το «αλάθητο» της δυτικής πολιτικής που την ήθελε επίσης και υπέρμαχο «ηθικής» και αδιάφθορη.
# Ανέδειξε το ρόλο της Ρωσίας –που είχε αντιταχθεί με τον τότε πρωθυπουργό Εβγένι Πριμακόφ, βαθύ γνώστη του Μεσανατολικού- να προβλέπει τις εξελίξεις.
# Το δόγμα Μπους-Τσέινι-Ράμσφελντ αποδείχθηκε λανθασμένο και ο Μπάρακ Ομπάμα νίκησε στις προεδρικές, υποσχόμενος να το αντιστρέψει…
Στον βούρκο της Μέσης Ανατολής δεν είναι πλέον ξεκάθαρο ποιος πολεμά εναντίον ποίου και για ποιο λόγο. Απλώς σε ένα ξέσπασμα των υποταγμένων επί αιώνες λαών, επιδιώχθηκε να έρθει και σ’ αυτή την περιοχή «η αληθινή δημοκρατία». Εσείς να περιγράψετε τις σημαίνει ο όρος.
Καθεστώτα που υποστήριζαν σθεναρά τον πόλεμο των ΗΠΑ εναντίον της «τρομοκρατίας», ανατράπηκαν.
Τα αμερικανικά σχέδια είχαν τα αντίθετα ακριβώς αποτελέσματα στην «αραβική Άνοιξη», από τις «βελούδινες επαναστάσεις» της Ανατολικής Ευρώπης. Εκεί όπου τα πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα πέρασαν στην ομπρέλα του ΝΑΤΟ.
Για να θυμηθούμε το Αφγανιστάν, επί σοβιετικής επέμβασης, στη δεκαετία του 80… Όταν οι ΗΠΑ εξόπλιζαν τους Μουτζαχεντίν, με τους οποίους ως σήμερα έχουν έναν αιματηρότατο πόλεμο. Δημιούργημα των ΗΠΑ άλλωστε και η αλ-Κάιντα, που κατόπιν κατηγορήθηκε ως υπεύθυνη για την 11η Σεπτεμβρίου και μετά την παρουσία της στους αντικαθεστωτικούς της Λιβύης σήμερα βοηθάει τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες στη Συρία, που ενισχύονται –ηθικά μόνο ως τώρα όπως μας λένε- από τη Δύση.
Στις επιπλοκές της Αραβικής Άνοιξης, βρίσκεται και ο εμφύλιος στη Συρία. Όπου οι αντιρρήσεις Ρωσίας και Κίνας, έχουν αποτρέψει την δυτική εισβολή. Αλλά χωρίς να το λένε, τα δυτικά Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης, οι φόβοι μήπως το παιχνίδι ξεφύγει όπως έγινε με τη δολοφονία του αμερικανού πρεσβευτή στη Λιβύη.
Κατατάσσονταν στους θιασώτες των «θεωριών συνωμοσίας» όσοι είχαν προβλέψει πως η «αραβική Άνοιξη» θα μετουσιωνόταν σε αντι-ισραηλινό και αντιαμερικανικό ξέσπασμα. Σήμερα, δέκα χρόνια αργότερα από τον πόλεμος το Ιράκ, η τάση του αντιαμερικανισμού στον ισλαμικό κόσμο, έχει πάρει παγκόσμιες διαστάσεις. Κάτι που κάνει διστακτικούς τους χειρισμούς στο «συριακό πρόβλημα», που κάτω από άλλες συνθήκες και άλλες εποχές, θα είχε επιλυθεί με στρατιωτική επιχείρηση τύπου Ιράκ και Λιβύης.
Η αμερικανική εξωτερική πολιτική βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους σύγχυσης, ιδιαίτερα με τα επακόλουθα της ΝATOϊκής επιχείρησης στη Λιβύη και του χάους που έχει προκληθεί στη Συρία. Ας παραλείψουμε εδώ τα επακόλουθα της εξέγερσης σε Αίγυπτο και Υεμένη που δεν νοιώθουν κάποια υποχρέωση για την απαλλαγή τους από αυταρχικά καθεστώτα προς τη Δύση.
Πριν δέκα χρόνια, οι Αμερικανοί είχαν «απελευθερώσει» το Ιράκ από τον Σαντάμ Χουσεΐν, για να το παραδώσουν στις βιαιότητες, το χάος και την «θρησκευτική τρομοκρατία».
Χώρια που η αυτονόμηση των Κούρδων του Ιράκ, προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια στην Τουρκία όπου χρονίζει το κουρδικό πρόβλημα.
Το γενικότερο συμπέρασμα, είναι πως τόσο στις ΗΠΑ, όσο και την Ευρώπη, υπάρχουν πάρα πολλά άτομα, στα όρια του εξτρεμισμού, που θεωρούν ωστόσο, «δημοκρατικό τους δικαίωμα» πως μπορούν να κάνουν καρικατούρες με τον Προφήτη Μωάμεθ, ή να παίζουν με τα ιερά κείμενα του Κορανιού. Οι ανόητες αυτές προκλήσεις κρύβονται πίσω από έναν ψευτο-φιλελεύθερο δικαίωμα που δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο αντεκδικήσεων.
Είναι η τρέλα των καιρών, που εκμεταλλεύονται οι ολίγοι έχοντες και κατέχοντες, πλήττοντας την πλειοψηφία των λαών. Και όχι μόνο στη Μέση Ανατολή.
