Πάρτε δρόμο όλοι. Αυτό λέει η πλειοψηφία των πολιτών. Ακόμα και φανατικοί οπαδοί κομμάτων. Μπάφιασαν. Σε αυτές τις ευρωεκλογές, λοιπόν, πάμε χαλαρά. Άλλοι πάνε παραλία. Και δεν είναι τυχαία αυτή η αδιαφορία του λαού. Και η “κουτσή η Μαρία” έχει πλέον αντιληφθεί ότι όλη αυτή η διαδικασία δεν την εκπροσωπεί, δεν την καλύπτει.
Απλά, μας στέρησαν τις γνώσεις και δεν μπορούμε να το πούμε καθαρά: Κυρίες και κύριοι, δεν έχουμε δημοκρατία. Οι υπήκοοι δεν είναι δυνατόν να νιώσουν πολίτες. Ούτε Έλληνες, ούτε Ευρωπαίοι. Γιατί λοιπόν να συμμετέχουν σε μια διαδικασία ολιγαρχική; Να ψηφίζουν για να παίρνει κάποιος… κάπου αποφάσεις ερήμην τους; Προσυπογράφουμε. Άλλωστε, κοινοβουλευτικό σύστημα σημαίνει ολιγαρχία! Τι Κοζάνη, τι Λοζάνη. Δηλαδή, τι ευρωπαϊκή, τι ελληνική ολιγαρχία!
Όποιος διαφωνεί, ανοίγει τα «Πολιτικά» του Αριστοτέλη και βλέπει το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ δημοκρατίας και κοινοβουλευτισμού. Το πολίτευμα που δημιούργησε τον πολιτισμό έχει ένα απλό μυστικό -μια λέξη, που τρομοκρατεί τους απανταχού εξουσιαστές: την… κλήρωση.
“Δημοκρατικόν μεν κληρωτάς είναι τας αρχάς το δ’ αιρετάς ολιγαρχικόν” (Δημοκρατία είναι όταν οι αρχές είναι κληρωτές και ολιγαρχία όταν εκλέγονται- Αριστοτέλης Πολιτικά, Δ, 1294 β 8 – 9). Για να λέγεται λοιπόν το πολίτευμα «Δημοκρατία», πρέπει να μπουν στην κληρωτίδα ο Καραμανλής, ο Βαρβιτσιώτης, ο Μάκης ο Τριανταφυλλόπουλος και η Κούρντοβα. Ο περιπτεράς, ο εργάτης από τη ναυπηγοεπισκευαστική και ο ιδιοκτήτης της φάμπρικας. Το φαντάζεστε; Έτσι βγαίνει η Βουλή των Τριακοσίων και των Πεντακοσίων σε μια πραγματική Δημοκρατία. Κι ακόμη, στην Δημοκρατία δεν αποφασίζει η Βουλή, είτε για Βατοπέδι πρόκειται, είτε για Αττική Οδό. Τις τελικές αποφάσεις τις λαμβάνει το σύνολο του εκλογικού σώματος, οι ψηφοφόροι, ο κυρίαρχος λαός –είτε αυτό ενοχλεί ,είτε όχι. Αλλιώς, ούτε εμείς, ούτε οι απανταχού πολιτισμένοι έχουμε το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε την λέξη «Δημοκρατία». Κατά γενική ομολογία, αυτό το ρημαδοπολίτευμα δημιούργησε τον πολιτισμό. Ελληνικό προϊόν με συγκεκριμένο… «περιεχόμενο». Ας είναι και προστατευόμενο, μόνο η φέτα μας ενδιαφέρει;
Και τώρα τι κάνουμε; Με τηλεμαχίες, αφίσες και ταμπούρλα μας καλούν να επιλέξουμε τους ολιγάρχες μας. Να ψηφίσουμε εμείς, για να παίρνουν αποφάσεις αυτοί, αυτή ή αυτός; Και με ποιο κριτήριο τελικά; Να προτιμήσουμε αυτόν που είναι λιγότερο ολιγαρχικός; Μα ποιος είναι αυτός; Το σύστημα, η κοινοβουλευτική ολιγαρχία που θα υπηρετήσουν, τους θέλει όλους ίδιους. Ίδια φρούτα, τοποθετημένα σε φρουτιέρες με διαφορετικά χρώματα. Και ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι όσοι δεν βαρέθηκαν ακόμα τις πολιτικάντικες ανοησίες, προσανατολίζονται σε κάποιον από τους «αρχηγούς» που του προτείνουν, ελπίζοντας ότι με το «κεφάλι» που διαθέτει θα σώσει τον τόπο. Για ποια δημοκρατία μιλάμε, βρε παιδιά; Μεσσιανισμός στην πιο ζοφερή του μορφή είναι!
Μα και ποιος από εμάς θα έβαζε τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου, την Παπαρήγα ή τον Καρατζαφέρη να διοικήσει όχι την Ελλάδα ολόκληρη, αλλά έστω το σπίτι του ή το μαγαζί του; Κανείς! Ούτε μεσσίες, λοιπόν. Τίποτα. Πώς να τους εμπιστευτούμε την χώρα μας, έστω σε αυτές τις ευρωεκλογές, που αφορούν την χαλαρή εκπροσώπηση του ρωμέικου στο ευρωκοινοβούλιο;
Γι’ αυτό λέμε, μαζί με την πλειοψηφία των Ελλήνων: «Πάρτε δρόμο όλοι!» Διότι, τελικά, δεν υφίσταται έλλειψη μεσσία, έλλειψη Δημοκρατίας υφίσταται. Ζούμε σε ένα καθεστώς, που με εύσχημο τρόπο φιμώνει τον πολίτη, τον μεταβάλλει σε υπήκοο και τον κρατάει μακριά από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Αποτελεσματικό όπλο για την καταπολέμηση της διαφθοράς, της αυθαιρεσίας και του παράνομου πλουτισμού είναι η Δημοκρατία. Το μοναδικό πολίτευμα που διαθέτει, αντί για εξεταστικές επιτροπές, όστρακα…
