Στις 10 Μαΐου 2013 γράφτηκε ιστορία στην «εξωτική» Γουατεμάλα. Για πρώτη φορά στα χρονικά, ένας πρώην -de facto- αρχηγός κράτους κρίθηκε ένοχος γενοκτονίας από εθνικό δικαστήριο.
Η παραπομπή του πρώην δικτάτορα Ζοζέ Εφραίν Ρίος Μόντι και του επικεφαλής της κρατικής ασφάλειας Ροντρίγκες Σάντες ήταν από μόνα τους ιστορικά πρώτα. Ωστόσο, η επιτυχής παραπομπή σε δίκη και η καταδίκη, που ενθουσίασε τους διεθνείς παρατηρητές και τις ομάδες προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κράτησε πάρα πολύ λίγο. Η καταδίκη ανατράπηκε από το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας με ψήφους 3-2, μόλις δέκα ημέρες μετά την καταδικαστική απόφαση. Η νέα ακυρωτική απόφαση δείχνει πόσο «ανεξάρτητη» είναι και σήμερα η Γουατεμάλα.
Η δικαστική διαδικασία για την παραπομπή του Ρίος Μόντι ξεκίνησε πριν από 15 χρόνια. Ακόμα και η Ριγκομπέρτς Μεντσού (βραβείο Νόμπελ) είχε υποχρεωθεί να καταφύγει σε δικαστήρια στην Ισπανία (κάτι ανάλογο που είχε γίνει με τον Πινοτσέτ) για να παραπέμψει τον Ρίος Μόντι και συνεργάτες του στρατηγούς «για βασανιστήρια, γενοκτονία και κρατική τρομοκρατία».
Ο Ρίος Μόντι είχε καταλάβει την εξουσία στη Γουατεμάλα στις 23 Μαρτίου 1982, όπως συνηθιζόταν την εποχή εκείνη στη Νότια Αμερική, με τη βοήθεια της CIA επί προεδρίας Ρόναλντ Ρήγκαν (Κάτι μνήμες που ξυπνά η είδηση).
Στο δικαστήριο του Μονάχου συνεχίζεται η δίκη εναντίον της Μπεάτε Τσέπε, μέλους της ακροδεξιά οργάνωσης NSU, που κατηγορείται για ρατσιστικές επιθέσεις και τους φόνους εννέα μεταναστών και μίας αστυνομικού. Παράλληλα, στην Ομοσπονδιακή Βουλή της Γερμανίας διερευνώνται τα «πολιτικά σφάλματα» που καθυστέρησαν τις Αρχές κάπου δέκα χρόνια να οδηγήσουν στα δικαστήρια την υπόθεση.
Στη Γερμανία, όπου ισχύει αυστηρός αντιναζιστικός νόμος, ταυτόχρονα γνωρίζουν άνθηση οι νεοναζιστικές οργανώσεις χάρη στην «ανεκτικότητα» των κομμάτων του αποκαλούμενου δημοκρατικού τόξου.
Κι ερχόμαστε στο κύριο θέμα των ημερών. Στη χώρα, όπου κατόρθωσε να κερδίσει έδρες στη Βουλή παράταξη, με βουλευτές της να κομπάζουν προκλητικά για τους ύμνους που έχουν κάνει στον ναζισμό και στη χούντα των συνταγματαρχών και η οποία διαθέτει ψηφοφόρους όχι μόνο στις περιοχές που «πλήττονται από τους παράνομους μετανάστες», αλλά και από το μαρτυρικό Δίστομο. Η Χ.Α., λοιπόν, ενισχυμένη από δημοσκοπική άνοδο καθιστά τους βουλευτές της όλο και πιο προκλητικούς, αφού ενισχύονται και από «αντι-παπαγάλους» δημοσιογράφους, οι οποίοι καλούν τον πρόεδρο της παράταξης αυτής και βουλευτές της στις εκπομπές τους και τους χαϊδεύουν.
Φτάσαμε, λοιπόν, στη στιγμή που ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ξύπνησαν από τον ιδεολογικό λήθαργο και προτείνουν αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, προκαλώντας ωστόσο ποικίλες αντιδράσεις: από την πλειοψηφία της ΝΔ που ψάχνουν να βρουν επιχειρήματα όπως «το ισχύον νομικό καθεστώς αρκεί, αλλά μπορεί έστω να συμπληρωθεί» έως το ΚΚΕ που αντιδρά, επειδή πιστεύει πως το επίμαχο νομοσχέδιο μπορεί να ενισχύσει τη θεωρία «ισοζυγίου των δύο άκρων».
Επομένως, αφού ο μόνος που καρπούται από τη λαϊκή παραζάλη που έχουν προκαλέσει τα απανωτά μέτρα λιτότητας είναι ο στηριζόμενος από δύο αυτοαποκαλούμενα του «αριστερού τόξου» κόμματα πρωθυπουργός, έπρεπε κάτι να κάνουν για να διακριθεί – κάποια έστω δήθεν – ιδεολογική διαφορά μεταξύ των εταίρων. Τόσο δυσδιάκριτη στις κυβερνητικές αποφάσεις. Ιδιαίτερα αυτές που αφορούσαν στις εργασιακές σχέσεις. Με πρόσχημα τις εντολές της τρόικας.
Έτσι, τώρα για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, έχουμε τις «πιέσεις» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως μετέδωσε χθες η «Deutsche Welle», σε εκδήλωση του ιδρύματος Φρίντριχ Έμπερτ για την ευρωπαϊκή Ακροδεξιά η επίτροπος Σεσίλια Μάλμστρομ ζήτησε από την ελληνική κυβέρνηση την υπερψήφιση νόμου για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Την άποψή της συμμερίζεται και ο σοσιαλιστής πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς.
Η παραδοσιακή Δεξιά – ξεχνώντας τις δικές της αμαρτίες με ανάλογες νομοθετικές προσεγγίσεις όπως π.χ. ο περί Τύπου νόμος του Μητσοτάκη (αλήθεια τι γίνεται μ΄ αυτόν, έχει καταργηθεί ή έχει μείνει ανενεργός;) – αντιδρά υποστηρίζοντας ότι αρκεί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα με το ήδη υφιστάμενο νομικό οπλοστάσιο.
Η πιο σωστή προσέγγιση, όμως, είναι πως έτσι όπως είναι διατυπωμένο σήμερα το νομοσχέδιο μπορεί να τύχει ερμηνείας που καταργεί την ελευθερία του λόγου.
Ευνομούμενη πολιτεία δεν είναι εκείνη που ψηφίζει απανωτά νόμους που δεν εφαρμόζονται, αλλά εκείνη όπου το Δίκαιον αποτελεί σεβαστό θεσμό. Ου γαρ εν τη πολυνομία το ευ. Δεν χρειάζεται η χώρα ακόμα ένα ιδιώνυμο.
Γίνεται, όμως, πολλή φασαρία για το τίποτα. Ακόμα και στην περίπτωση που το υπερψήφιζε κι ο ΣΥΡΙΖΑ (παραμερίζοντας το «ιδεολογικό» χάσμα που τον χωρίζει με ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ), πάλι οι αριθμοί δεν έβγαιναν και δεν θα περνούσε!
Χώρια που χθες επισήμως από την αξιωματική αντιπολίτευση ανακοινώθηκε πως θα κατατεθεί άλλο, χωριστό νομοσχέδιο, με την ίδια βασική στόχευση. Έτσι, μόνο και μόνο για μικροκομματικές σκοπιμότητες.
ΥΓ: Και για να χορεύουν τα φίδια γύρω από τα αβγά τους.
