Eίμαι στην πλατεία Κολωνακίου… είναι μέσα της δεκαετίας του ’80… καθόμαστε σαν τα ρεμάλια στα café… δίπλα μια παρέα με αρχηγό τον μακαρίτη τον Μπλιούη Διακάκη… τον πιο βάζελο άνθρωπο που γνωρισα ποτέ… δίπλα του η αυλή του… μιλάνε φυσικά για τον Παναθηναϊκό… κάποια στιγμή ένας λέει το αμίμητο: «Από το να χαρώ για μια νίκη του Ολυμπιακού, καλύτερα να νεκροφιλήσω τα παιδιά μου!»
Ολοι πέσανε κάτω στα γέλια…
– Μα το Θεό! επέμενε ο αχαρακτήριστος…
Αυτός και ενας ακόμα λόγος (θα σας τον πω μιαν άλλη φορά) με έκαναν να σταματήσω να πηγαίνω στο γήπεδο και να παρακολουθώ την Πανάθα… Ζητημα είναι αν ξαναπήγα 2-3 φορές ακόμα…
Μερικοί άνθρωποι είναι τόσο φανατικοί, που όταν ανοίγουν το στόμα τους δεν ξέρουν τι βατράχι θα βγει…
Πάνω στα νεύρα μου έχω προσβάλει συχνά-πυκνά κόσμο… λυπάμαι γι΄ αυτό… και ειδικά λυπάμαι όταν το κάνω σε ανθρώπους που αγαπώ… όμως αν είχα παιδιά δεν θα τα έβαζα ΠΟΤΕ στο στόμα μου… ούτε καν για αστείο.
Είναι σαν να βγάζεις τη γλώσσα στη ζωή. Είναι σαν να προκαλείς το πεπρωμένο…
Χθες το βράδυ ήμουν στην εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, για να κουβεντιάσουμε το θέμα του γάμου μεταξύ ομοφιλοφύλων… εντελώς συμπτωματικά είχα γράψει χθες εδώ πέρα γι’ αυτο το θέμα…
Υπέθεσα ότι θα κάναμε μια κουβέντα μέσα στα συνηθισμένα…
Οταν ξαφνικά ακούω τον κ. Αργύρη Παπαργυρόπουλο… να λεει ψιθυριστά και ειρωνικά στον Μάκη, καθώς ένας πολύ σύγχρονος ιερέας (μου διαφεύγει το όνομα του, αλλά είναι στο Τρίλοφο Θεσσαλονίκης) έλεγε τη γνώμη του: Γιά ρώτα τον είναι υπερ των gay ή κατά; Χαχαχαχαχα
Δεν μ’ αρέσουνε αυτές οι μικρές τηλεοπτικές προβοκάτσιες. Συνήθως κάτι εκπυρσοκροτεί μέσα μου… χωρίς προειδοποίηση.
– Εσείς, είστε υπέρ των gay ή κατά άραγε; ρωτώ στην ανάσα του ιερέα τον κ. Παπαργυρόπουλο.
Ομως εκείνος ήταν έτοιμος. Παιδιόθεν υποθέτω…
– Καλύτερα να δω τα παιδιά μου στην κάσα, παρά να πηδιούνται από πίσω στα τέσσερα. Και κραπ ρίχνει μία με την παλάμη του στο τραπέζι.
Τον πίεσα να το πει 3 φορές…
Και το ΄πε με χαρακτηριστική άνεση.
Αλήθεια δεν ήξερα τί να πω σε κάτι τέτοιο.
Κάθισα για λίγο αμίλητος. Στο πάνελ ήταν δυο (οι ίδιοι το δηλώνουν) ομοφυλόφιλοι, ένας νομικός, ένας διακεκριμένος ψυχίατρος, ένας έκπληκτος ιερέας, μια καθηγήτρια, ενας ηθοποιός, δυο νεαρές δημοσιογράφοι, ένα αραβωνιασμένο ζευγάρι ομοφυλοφίλων, ένας γιατρός-πολιτευτής και ενας επιχειρηματίας…
Τσιμουδιά… κανένας…
Πριν απο λίγα λεπτά του Μάκη του ΄χε κάνει εντύπωση που κανείς μας δεν είπε τίποτε για το ρεπορτάζ με τον Κυριακο Μητσοτάκη… Εμένα πάλι μου ΄κανε εντύπωση αυτό…
– Καλύτερα να δω τα παιδιά μου στην κάσα, παρά να πηδιούνται από πίσω στα τέσσερα.
Μπορεί να κάνω λάθος… δεν ξέρω… αλλά δεν αντέχω τέτοιες σιωπές σε τέτοιες δηλώσεις… Το «θα σας δίνω εγω τον λόγο κ.λ.π.» από το ένα αυτί μου μπαίνουν και από το άλλο μου βγαίνουν.
Αποκλειόταν να κάτσω σε ένα πάνελ που όλοι οι υπόλοιποι είχαν αφήσει να περάσει αυτή η φράση. Εβγαλα το μικρόφωνο… έστειλα ενα φιλί στον Μάκη… ζήτησα συγγνώμη βασικά από εκείνον, που είναι ο οικοδεσπότης, από τον κόσμο, από την ηχολήπτρια που έτρεχε να με καλωδιώσει. Ακολούθησα το «οπτικό μονοπάτι» που μου έδειξε με αδιόρατο νόημα η καλύτερη κινητή camera που ξέρω, ο φίλος μου ο Θεοδόσης… και πήγα ήρεμος να φάω ένα λουκανικοπιτάκι πίσω από τις κάμερες… Και εκεί κόσμος… κάθισα σε μια καρέκλα και παρακολουθούσα την εκπόμπή.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι δεν είχε πειραχθεί κανείς άλλος πλην εμού…
Δεν θύμωσα με τον άνθρωπο που το είπε. Δικά του είναι τα παιδιά, μπορεί να λέει ότι θέλει… θύμωσα γιατί πολλά «πουστράκια» (όπως τα ονομάτιζαν) πρασίνισαν μέσα τους, όταν άκουσαν τον πατέρα τους να φωνάζει: «Πές τα ρε Αργύρη Μεγάλε!.. Πέστα και πήξαμε στο πουσταριό!»
Τα μικρά αγόρια και κορίτσια που παλεύουν να καταλάβουν τί γίνεται μέσα τους, ξέρουν ότι αν κάνουν λάθος επιλογή κάποιοι μπορεί να τα προτιμούν νεκρά…
Βγήκα στο Μπουρνάζι…
Στην πλατεία πανικός. Το κιτς στο μεγαλείο του….
Μου φάνηκε πολύ χαριτωμένο. Η ζωή έτρεχε χωρίς περιορισμούς….
