Στην εμπειρία της καθημερινής μας πραγματικότητας είναι δεδομένη η εφήμερη ύπαρξή μας στη γη και θεωρείται αυτονόητο ότι εκείνο που όλοι απευχόμαστε είναι ο τερματισμός της ζωής μας πρόωρα για λόγους υγείας ή με βίαιο τρόπο. Ο βίαιος θάνατος στις σύγχρονες κοινωνίες έχει πολλά πρόσωπα που ξεκινούν από τα οδικά, θαλάσσια ή εναέρια ατυχήματα και φτάνουν στην εγκληματική πράξη.
Στόχος του κοινωνικού συστήματος υπήρξε ανέκαθεν και συνεχίζει να είναι η αποτροπή μέσα από τις διαδικασίες της κοινωνικοποίησης της πιθανότητες εκδήλωσης αντικοινωνικής συμπεριφοράς που μπορεί να φτάσει ακόμη και στο ακραίο σημείο της αφαίρεσης μιας ζωής. Το βιβλικό παράδειγμα της αδελφοκτονίας του Άβελ από τον Κάϊν λειτούργησε και συνεχίζει να λειτουργεί αποτρεπτικά σε συμβολικό επίπεδο δεδομένου ότι μέσα στην εκκλησία του Χριστού μας είμαστε «όλοι αδέλφια…».
Στην κλασική διαδικασία της πορείας προς την ενηλικίωση και την ωρίμανση το κάθε παιδί, μικρό και αδύναμο στην καθημερινή αντιπαράθεσή του με τους ενήλικους του περιβάλλοντός του, συγγενείς, φίλους ή τρίτους, αισθάνεται σωματικά και μυϊκά αυτό που πραγματικά είναι- δηλαδή μικρότερο, ασθενέστερο, υποδεέστερο. Τα παιδιά «ξεπερνούν» αυτά τα συναισθήματα κατωτερότητας μαθαίνοντας τρόπους επιβολής στους άλλους μέσα από το παιχνίδι χρησιμοποιώντας φυσικές και πνευματικές ικανότητες.
Και εδώ έρχεται το μεγάλο θέμα της συνυπευθυνότητας όταν μέσα από τα ΜΜΕ εμείς ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ στα παιδιά μας πώς να φονεύουν, πώς να κρατούν και να χρησιμοποιούν πυροβόλα όπλα για να σκοτώσουν άλλα παιδιά…!
Το έχουμε ζήσει ΑΝΥΠΟΦΟΡΑ πολλές φορές αυτό το γεγονός στην Αμερική τα τελευταία χρόνια! Και στη συνέχεια το ζήσαμε πριν μερικά χρόνια στην Ευρώπη με την περίπτωση των δύο ανήλικων πιτσιρικάδων που απήγαγαν σε πολυκατάστημα του Λονδίνου και στη συνέχεια σκότωσαν ένα 2χρονο αγοράκι. Ομολόγησαν την αποτρόπαια πράξη τους δηλώνοντας ότι ενσωμάτωσαν τους ρόλους που είχαν βιώσει και είχαν δει παρακολουθώντας ένα τηλεοπτικό σήριαλ με παρόμοιο μακάβριο περιεχόμενο!
Το ζήσαμε προχθές (δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο σε σχολικό ίδρυμα της Φινλανδίας – μιας χώρας που σε παγκόσμια κλίμακα ανήκει στις 3 μαζί με την Αμερική και την Υεμένη με απίστευτες αναλογίες ατόμων άνω των 15 που οπλοφορούν νόμιμα!)
Ώ καιροί, ώ ήθη!
Τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από τους μηχανισμούς της ΤΑΥΤΙΣΗΣ και της ΜΙΜΗΣΗΣ, μέσα από επαναλαμβανόμενες στα ΜΜΕ στο διηνεκές και συχνά μέχρι αηδίας σκηνές βαρβαρότητας από άνθρωπο σε συνάνθρωπο χωρίς κανένα λόγο ή με την απίστευτη δικαιολογία της «ανθρωπιστικής-απελευθερωτικής παρέμβασης» και επαναλαμβάνουν, βιωματικά, χωρίς βαθύτερη συνειδητοποίηση, ΟΛΑ όσα εμείς τους μαθαίνουμε…
Κατακερματίζεται έτσι η συστηματική προσπάθεια κάθε κοινωνίας από συστάσεως του πρώτου κοινωνικού συστήματος της ανθρωπότητας να μετουσιώσει τον άνθρωπο-ζώο σε άνθρωπο κοινωνικό με τη βοήθεια κλασικών δομών και θεσμών όπως η οικογένεια, η παιδεία, η θρησκεία, το σύστημα Δικαιοσύνης και το σύστημα ελέγχου και καταστολής.
Το δράμα που αναβιώνει από σήμερα ξανά στα Δικαστήρια της Θεσσαλονίκης με τίτλο «ΑΛΕΞ» είναι σύνθετο – έχει στοιχεία ζηλόφθονης αντιπαράθεσης σε επίπεδο παιδιών, αδιαφορίας της κοινωνίας, απεμπλοκής γονέων και κηδεμόνων από κλασικά καθήκοντα, ελλείψεις στις απαιτούμενες δεξιότητες των παιδαγωγών, ελλείψεις κοινωνικών λειτουργών και ψυχολόγων σε σχολικά συγκροτήματα πολυεθνικής υφής.
Το δράμα φέρνει στο προσκήνιο θεσμούς που συστηματικά απαξιώσαμε, όπως την κατάπτωση της σημασίας του Σχολείου που μεταλαμπάδευε στα παιδιά κάθε νέας γενιάς όχι μόνο χρήσιμες ή στείρες γνώσεις αλλά συστήματα αξιών, όπως την έλλειψη θρησκευτικής αγωγής και πίστης στον Ιησού μας, όπως την εξαφάνιση της γειτονιάς που αποτελούσε το φυτώριο προστασίας της ανθρώπινης ανάγκης για παρέα, φιλία, συναναστροφή.
Κάθε φορά που μας έρχονταν ειδήσεις από την Εσπερία για ανήλικους που δολοφονούσαν ανήλικους μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, την γειτονιά τους ή μέσα στην σχολική αίθουσα ΟΛΟΙ εμείς κουνούσαμε «αυτάρεσκα και φιλάρεσκα» τα κεφάλια εφησυχάζοντας εαυτούς και αλλήλους ότι «εδώ είναι Ελλάδα» εδώ τέτοια πράγματα ΔΕΝ συμβαίνουν…
Και εφόσον φαινόμενα απίστευτης βίας έχουν αρχίσει να συμβαίνουν και εδώ, καθώς αναδύονται απίστευτες πραγματικότητες που σοκάρουν και κοινωνικά φαινόμενα τόσο απόμακρα – μέχρι χτες – στη φύση του Έλληνας και της Ελληνικής κοινωνίας δεν πρέπει να αναρωτηθούμε ΤΙ πρέπει να κάνουμε, πώς πρέπει να προετοιμασθούμε για να τα χειριστούμε;
Να δεχθούμε ως ορθό και όχι τόσο απομακρυσμένο από την ορθή ερμηνεία τέτοιων φαινόμενων, όπου παιδιά ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ παιδιά, το αναδυόμενο, σύγχρονο ψυχοκοινωνικό μοντέλο που εξυπηρετεί την ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ και στοχεύει στη δημιουργία αυριανών ΑΝΔΡΩΝ και ΓΥΝΑΙΚΩΝ που θα μπορούν εύκολα, απρόσωπα και χωρίς να καταδιώκονται από ενοχές και ερινύες να ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ εξυπηρετώντας τις προδιαγραφές τύπου «απελευθερωτικών» και “ανθρωπιστικών“ πολέμων; Ή, μήπως, τελικά, όταν τα παιδιά σκοτώνουν, εφόσον εμείς ΔΕΝ φροντίσαμε να ανακόψουμε τις προσπάθειες κάποιων κέντρων που εξυπηρετούν αυτήν την ερμηνεία, ΟΛΟΙ εμείς τελικά είμαστε, εκούσια-ακούσια ΣΥΝυπεύθυνοι;…
Ή καθώς ερχόμαστε βίαια στα «συγκαλά μας» να ενεργοποιήσουμε πατροπαράδοτες δυνάμεις της ελληνικής μας φύσης και του πολιτισμού, να σκύψουμε και να αφουγκραστούμε τις αγωνίες των παιδιών μας και να τολμήσουμε – μαζί με τις δικές μας ειλικρινείς και συστηματικές ενέργειες – να πούμε, ξεπερνώντας τους…. Εφραίμ «Βόηθα Παναγιά;»
Εσείς τι λέτε;
