«Ειλικρινά για πρώτη φορά στη 40χρονη θητεία μου στο τραγούδι, νοιώθω άβολα».
Η ατάκα ήταν του υπέροχου καλλιτέχνη Μανώλη Μητσιά την Κυριακή που μας πέρασε, στη διάρκεια της συναυλίας του στο «Πάρκο Βλαχέρνας» των Φιλιατρών. Το πλήθος, οι διοργανωτές, ο δήμαρχος και ο βουλευτής Δημητράκης Κουσελάς (ο μπαγάσας «την έκανε» κάποια στιγμή της βραδιάς εντελώς αθόρυβα) πάγωσαν με ό,τι είχαν ακούσει.
Ο Μητσιάς επανήλθε βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους:
«Νοιώθω άβολα γιατί πρώτη μου φορά έχω στην πλάτη μου αυτή την υπέροχη εκκλησία».
Το σκηνικό πίσω από τη ράμπα των καλλιτεχνών ήταν γοητευτικό. Η τριγωνική είσοδος της Παναγιάς της Βλαχέρνας, λουσμένη από τον πολύχρωμο φωτισμό, έδινε τον τόνο στα τραγούδια που παρουσίαζε ο καλλιτέχνης, διαλεγμένα προσεκτικά: Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Γκάτσος, Μικρούτσικος, Μούτσης, Κηλαηδόνης, Άκης Πάνου, Σπανός, Τόκας.
Η έκπληξη ολοκληρώθηκε με την απόφαση του Μητσιά, για πρώτη φορά σε συναυλία να «ζητήσει συγγνώμη» από την Παναγιά. Φρόντισε να χαμηλώσουν τα φώτα, να «σωπάσουν» τα όργανα και σεμνά έψαλλε το «Άξιον Εστί», όχι απόσπασμα από το έργο του Θεοδωράκη, αλλά τον θρησκευτικό ύμνο, αφιερώνοντας τη στιγμή στην Παναγία!
Το πλήθος, μεθυσμένο από τη μυσταγωγία, ξέσπασε σε θερμό χειροκρότημα, με τον Μητσιά να βάζει το υστερόγραφο:
«Το είχα ανάγκη. Κυρίως για να θυμηθώ πώς έβγαζα χαρτζιλίκι πριν μπλέξω με το τραγούδι».
Η συναυλία αυτή ήταν ίσως η πιο σημαντική για κωμόπολη της περιοχής, αυτό το πολύ ενδιαφέρον πολιτιστικό μεσσηνιακό καλοκαίρι. Πριν από τον Μητσιά, ήταν η βραδιά του Κώστα Μακεδόνα στο Κάστρο της Καλαμάτας, που συνοδευόμενος από δυο ανερχόμενες μικρές (η 22χρονη Σαβερία Μαργιολά είναι αυθεντικό ταλέντο) άξιζε τα 17 ευρώ του εισιτηρίου.
Προς τιμήν του, ο δήμαρχος Νίκας έμεινε στην εκδήλωση ως το τέλος, αποφεύγοντας μάλιστα… διαγγέλματα πριν ή μετά τη συναυλία.
Ο Γαϊτάνος, στην Αρσινόη, όπως σημειώθηκε από τους ρεπόρτερ, τα πήγε καλά, άρεσε σε ένα κοινό που άγγιξε τις 3.000!
Ο διαχρονικός μάστορας της αριστοφανικής κωμωδίας Θύμιος Καρακατσάνης, διάλεξε (και) την Καλαμάτα στο φετινό του οδοιπορικό και μαζί με τον Ψάλτη, προσφέρουν το ταλέντο τους.
Και όπου να’ ναι, πλησιάζει η εκδήλωση για τον δάσκαλο Μίμη Πλέσσα, οι δημιουργίες του οποίου (με τη φωνή της Ελένης Πέτα) αναμένεται να γοητεύσουν μικρούς και νεότερους, λόγω των σουξέ του καλού εμπορικού σινεμά, που αντέχουν εδώ και δεκαετίες.
Να σημειώσω ακόμη τις δύο παραστάσεις της άξιας Αλίκης Αλεξανδράκη, που με τις «Ματιές της», ύμνησε θεατρικά, κείμενα και μουσικές από έργα Ανούιγ, Ρίτσου, Γιουρσενάρ, Θεοδωράκη και Χατζιδάκι.
Έχοντας προίκα όλα αυτά, μέχρι τώρα, φοβάμαι πως η Μεσσηνία δεν έχει ανάγκη τα σουξέ εύκολα τραγούδια «του συρμού» ή τις ροζ επιτυχίες, που προγραμματίζουν να παρουσιάσουν (σε πόλεις και χωριά…) διάφοροι γνωστοί ή και… «κωφάλαλοι» δευτεραγωνιστές του μικροφώνου.
Το ότι έχουν και αυτοί δικαίωμα σε «πανηγύρια» και «δώστα όλα μεγάλε», είναι μια άποψη που δεν αμφισβητείται. Όμως, το ζητούμενο είναι: Τι θα μείνει στην ψυχή μας; Το «θα πάρω ελικόπτερο/απόψε δραπετεύω», ή οι «Δρόμοι παλιοί» του Μίκη σε ποίηση του Αναγνωστάκη; Η απάντηση (και) δική σας!
Σημείωση: το άρθρο δημοσιεύτηκε στο «Θάρρος», την ηλικίας 110 χρόνων εφημερίδα κύρους της Μεσσηνίας.
