Ο Λαμπαδηδρόμος, μια απρόσωπη φιγούρα, τρέχει με την δάδα μέσα στους υπονόμους του Παρισιού, ανεβαίνει στις στέγες, βάζει τη φλόγα σ’ ένα αερόστατο.
Στο, κίτρινο χρώμα του χρυσού, του άκρατου ανταγωνισμού (που έχει αντικαταστήσει την άμιλλα του πράσινου κλάδου ελαίας που στεφάνωνε του ολυμπιονίκες στην αρχαία Ολυμπία), ξαναπαίζεται το ίδιο πολυτελές, συνάμα και ευτελές, δαπανηρό, διεφθαρμένο, έργο, που βλέπουμε κάθε τέσσερα χρόνια. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ή αγγλιστί, «Olympic games».
Τα Ολυμπιακά Παιχνίδια, λοιπόν:
Των γελοίων «αθανάτων».
Των εστεμμένων φελλών (ο δικός μας πλέον, σκέτος φελλός, άνευ στέμματος)
Των λαπάδων εκπροσώπων του δήθεν πολιτισμού
Των καπάτσων χρηματοβόρων, βορβόρων του χρήματος.
Των φουσκωμένων-ντοπαρισμένων υπεραθλητών.
Των τενεκεδένιων μεταλλίων, κι ας χρυσοπληρώνονται με ; εκατομμύρια.
Οι σύγχρονες ολυμπιάδες, εκφυλισμένες σε παγκοσμιοποιημένες έμπορο-ανθρωποπανηγύρεις, όπου διαπλέκονται «αθλητικά» κορμιά (με ημερομηνία ταχείας λήξεως) και τεράστια συμφέροντα των οργανωτών των αγώνων, των θανατηφόρων «αθανάτων», που προσφέρουν το φύλλο συκής του ιδεολογήματος της άμιλλας, και από κάτω του, προσπαθούν να κρύψουν τη βιομηχανία του Ολυμπιακού θεάματος, με χορηγούς και ποικίλους κερδοσκόπους.
Αρχαίο Πνεύμ’ αθάνατον, αγνέ πατέρα
του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού,
κατέβα, φανερώσου κι άστραψ’ εδώ πέρα
στη δόξα της δικής σου γης και τ’ ουρανού.
Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι,
στων ευγενών Αγώνων λάμψε την ορμή,
και με τ’ αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι
και σιδερένιο πλάσε κι άξιο το κορμί.
Κάμποι, βουνά και πέλαγα φέγγουν μαζί σου
σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός,
και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου,
Αρχαίο Πνεύμ’ αθάνατο, κάθε λαός.
Οι διοργανωτές της ολυμπιακής ζωοπανηγύρεως εκτρέφουν στο εκτροφείο του υπέρ-πρωταθλητισμού, δίκην ίππων ιπποδρομιακών αγώνων, τους σούπερ-πρωταθλητές τους.
Ένας εσμός εμπόρων και συμφεροντολόγων, παντός είδους συμφερόντων, ίδρυσαν και τροφοδοτούν το χρηματιστήριο της εκμετάλλευσης του ανθρώπινου σώματος και ανεβοκατεβάζουν τις μετοχές του, ανάλογα με τα ρεκόρ και τις επιδόσεις.
Αλλά πώς; Με ποιον τρόπο, επιτυγχάνονται αυτά τα εξωπραγματικά ρεκόρ; Και πώς, ακόμη πιο περίεργο, συνεχώς καταρρίπτονται;
Είναι η επιμονή, η υπομονή, η θέληση για την επίτευξη του σκοπού, ξεχωριστών ανθρώπων, που επιτυγχάνει το θαύμα;
Φτάνει αυτό, για τις ταχύτητες των δρομέων, που σπάνε το φράγμα του ήχου;
Το ξεπέρασμα του εαυτού με τη θέληση, την υπομονή, την επιμονή, προφανώς και σύμφωνα με την κοινή λογική, που δεν είναι τόσο κοινή όσο κοινώς νομίζεται, δεν αρκεί για τον πρωταθλητισμό και τον σούπερ-πρωταθλητισμό, των επαγγελματιών των παγκοσμίων αθλητικών αγώνων
Εδώ μετράει, και μετριέται επιστημονικά, η αποδοτικότητα, η μεγιστοποίηση της οποίας επιτυγχάνεται, με επιστημονικά, επίσης, μέσα.
Το σώμα του σούπερ-πρωταθλητή, θεωρείται και αντιμετωπίζεται ως μηχανή και, τέλος , καταντά μια ανθρωπομηχανή, της οποίας η απόδοση, πάντα επιστημονικά μετρούμενη, πρέπει να φθάσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων της. Και να τις ξεπεράσει, έστω και «βαρώντας μπιέλα» .
Τρέχα γρηγορότερα από τον χρόνο.
Πήδα ψηλότερα από το ύψος.
Πήδα μακρύτερα από το μήκος,
(του ανταγωνιστή σου, το δικό σου, του παγκόσμιου ρεκόρ)!
Σμήνος ειδικών (προπονητές, αθλίατροι, βιολόγοι, διαιτολόγοι, φαρμακολόγοι, φυσιολόγοι, φυσικοθεραπευτές, ψυχολόγοι νευρολόγοι).
Ποικιλία εταιριών αθλητικών ειδών, οι οποίες παράγουν αεροδυναμικά, υδροδυναμικά, βιοδυναμικά προϊόντα, που επιτρέπουν καλύτερη απόδοση του σούπερ-πρωταθλητή, στον αέρα, το νερό, στο έδαφος.
Πολυμορφία αλληλοδιαπλεκομένων συμφερόντων, χτίζουν τον σούπερ-πρωταθλητή.
Διαμορφώνουν το σώμα και το πνεύμα του, σε μηχανικό σύστημα μέγιστης απόδοσης, λες και η εντελέχεια (τελικός σκοπός) του σώματος, συνίσταται στο σπάσιμο του ρεκόρ, με τη συμβολή ενός πνεύματος, αποκλειστικά, προσηλωμένου σ’ αυτόν τον στόχο.
Το, «νους υγιής εν σώματι υγιεί» πάει περίπατο. Και ο νους και το σώμα «καίγονται» στην υπερπροσπάθεια της επίτευξης του παράλογου στόχου: σπάσιμο του ρεκόρ.
Και επειδή, ούτε το ανθρώπινο πνεύμα, ούτε το ανθρώπινο σώμα, με όση επιμονή, υπομονή, θέληση κι αν διαθέτουν, μπορούν να ξεπεράσουν τα φυσιολογικά τους όρια, η βιομηχανία του κερδώου σούπερ-πρωταθλητισμού και των ρεκόρ επιστρατεύει την χημεία.
Δηλαδή, την ντόπα.
Ανδρογόνα (στερινοειδή αναβολικά, αλλέως), αυξητική ορμόνη, κορτικοστερινοειδή (κορτιζόνη), ερυθροποιητίνη, παλαιότερα μορφίνη, κοκαΐνη (ιδίως στις ΗΠΑ), εφεδρίνη, αμφεταμίνες, είναι στην ημερήσια διάταξη των εργαστηρίων της βιομηχανίας παραγωγής σούπερ-πρωταθλητών. Με όλες τις γνωστές καταστρεπτικές συνέπειες για την υγεία των χρηστών τους.
Ενδεικτικά: Για τους θανάτους 18 Βέλγων και Ολλανδών ποδηλατιστών από το 1987-1990 ενοχοποιήθηκε η ερυθροποιητίνη.
Η Μπρίγκιτ Ντρέσελ, γερμανίδα πρωταθλήτρια του επτάθλου, πέθανε, το 1987, από κατάχρηση αναβολικών και οπιούχων.
Η δημοσιοποίηση αυτών των περιστατικών, και άλλων πολλών και, η ολοένα και συχνότερα αποκαλυπτόμενη χρήση χημικών ουσιών στον σούπερ-πρωταθλητισμό, οδήγησε στη δημιουργία μηχανισμών ελέγχου.
Αθλητές αποκλείστηκαν από τους αγώνες.
Μετάλλια αφαιρέθηκαν. Θυμίζω, την σούπερ-πρωταθλήτρια, τη φτερωτή δρομέα, Μάριον Τζόουνς, των πέντε μεταλλίων, που της αφαιρέθηκαν, όταν η ίδια παραδέχθηκε ότι ήταν ντοπαρισμένη.
Γίνονται προσπάθειες.
Μα, «Ειν’ οι προσπάθειές μας , των συφοριασμένων …σαν των Τρώων. Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι παίρνουμ’ επάνω μας… Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά» (Κ. Καβάφης.)
Το αθλητικό πνεύμα, παρέδωσε το πνεύμα στο κύκλωμα των παντοίων συμφερόντων και στο εμπορευματικό κέρδος, που ζωοποιούν τον σύγχρονο σούπερ-πρωταθλητή και ταυτόχρονα τρέφονται από τις σάρκες του.
Οι αθλητές έγιναν ζωντανές διαφημίσεις των χορηγών τους και ανθρωπομηχανές παραγωγής ρεκόρ, που υποχρεούνται να τα σπάζουν, ες αεί, και με κερδοφόρο τρόπο.
Δεν αρκεί η νίκη, ούτε μια καλή επίδοση. Ο αγώνας δεν γίνεται για τον κότινο της δόξης, αλλά για το σπάσιμο του ρεκόρ, με την υπέρβαση του ανθρώπινου και με τη βοήθεια της χημικής ουσίας, που θα φέρει αίγλη, φήμη και κυρίως χρήμα.
Το χρυσό μετάλλιο λαμπυρίζει εκθαμβωτικά στα στήθη των σούπερ-πρωταθλητών.
Αλλά τα μαλάματα με τα οποία στολίσανε το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο, έγιναν σαράκι, που έφαγε το καθαρό πρόσωπο τους αθλητικού ιδεώδους της ευγενούς άμιλλας.
«Κάτθανε Διαγόρα»
Από ντροπή τώρα
Τα παιδιά σου δεν περιφέρουν πάνω στα χέρια τους εσένα, μέσα στο στάδιο, ευτυχισμένον, φορώντας στεφάνι από κλαδί ελιάς, αλλά τα χρυσωμένα τους μετάλλια, τα μεταλλαγμένα από τα χημικά σώματά τους, και τα στήθη τους ζωγραφισμένα με τη διαφήμιση των χορηγών τους και τα εκατομμύρια τους.
Η δόξα της Ολυμπίας και η ευγενής άμιλλα, κατήντησε ανταγωνισμός εταιριών, κρατών, πολιτικών, λαών, πάνω στα σακατεμένα σώματα (μελλοντικά πτώματα) νέων ανθρώπων, που έγιναν αντικείμενα εκμετάλλευσης μέσα στα Ολυμπιακά στάδια, υπό τις ζητωκραυγές ενός πλήθους, μυριάδων ανθρώπων, απανταχού της γης, που βλέπει τα παιδιά του να καταρρακώνονται σωματικά και ηθικά και ζητωκραυγάζει αλλόφρον.
ΤΟ φως της ολυμπιακής φλόγας, ήταν δικό μας. Τον μοιραστήκαμε, χύσαμε το φως του στον κόσμο (ή μας το άρπαξαν;) κι’ εσείς το κάνατε χρυσάφι και εμπόρευμα, παιανίζοντας πάντα, υποκριτές και φαρισαίοι, όμοιοι με τάφους ασβεστωμένους, που μέσα τους φιδοσέρνονται βρώμικα σκουλήκια κι ανθρώπινα σερπετά, τον ύμνο του καλού! Του ωραίου! Του αληθινού!
Δειλοί. Έμποροι της ανθρώπινης σάρκας και της ελπίδας και της χαράς, που ψευδώνυμα βαφτίζετε τους ολυμπιακούς αγώνες. Ολυμπιακά παιχνίδια (olympic games).
Ανελλήνιστοι, που αγνοείται την ψυχαγωγική αγνότητα και αγιότητα του παιχνιδιού, της παιδιάς (ομαδικό παιχνίδι), που έχει όμοια ρίζα με το παιδί.
«Κάποιος πήγε να βγάλει από τη μέση τους Έλληνες. Και τι απέμεινε. Ένα συνεχές γρύλισμα.» (Ελίας Κανέττι)
Και το μεταλλικό τιντίρισμα του άνομου και μαύρου χρυσού.
