Έχουν περάσει πλέον οκτώ χρόνια. Έτσι είναι φυσικό πολλά πράγματα να περνούν στη λήθη, μια και νέα γεγονότα έρχονται να τα παραμερίσουν. Έτσι, ποιος θυμάται την Αραβική Άνοιξη; Ή ότι υπήρξε η αφορμή για κάποια γεγονότα που ακόμη συγκλονίζουν. Αντιγράφω από την «wikipedia.org»: «Κύμα διαδηλώσεων και διαμαρτυριών στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική που εκδηλώθηκε από τις 18 Δεκεμβρίου του 2010.
Κοινό γνώρισμα των διαδηλώσεων ήταν οι μαζικές διαμαρτυρίες με καμπάνιες, απεργίες, πορείες, καθώς και η χρήση κοινωνικών δικτύων όπως το Facebook, το Twitter και το YouTube, για την οργάνωση, την επικοινωνία, και την ενημέρωση περί των προσπαθειών των κρατών για καταπίεση και λογοκρισία.
Το σύνθημα των διαδηλωτών στον Αραβικό κόσμο ήταν Ash-sha’ab yurid isqat an-nizam που σημαίνει: «Ο λαός θέλει να πέσει το καθεστώς».
Να απαριθμήσουμε τα σημαντικότερα γεγονότα:
– Αιγυπτιακή επανάσταση του 2011
– Εξέγερση στην Τυνησία (τέλη 2010-αρχές 2011)
– Λιβυκός εμφύλιος πόλεμος 2011
– Διαδηλώσεις στην Υεμένη το 2011
– Συριακός εμφύλιος πόλεμος
Που έχει καταλήξει η περιβόητη «Αραβική Άνοιξη», για την οποία τόσα διθυραμβικά σχόλια είχαν γραφεί στον δυτικό Τύπο;
Στην Αίγυπτο, κυριάρχησε ο φιλοαμερικανός πραξικοπηματίας Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι που πρόσφατα επανεκλέχτηκε πρόεδρος για δεύτερη θητεία, με πλειοψηφία 97%.
Για την «λιβυκή επανάσταση» και τα επακόλουθα δεν έχω να προσθέσω κάτι, μια και πλέον αμφισβητείται η ύπαρξη της χώρας ως ευνομούμενο κράτος.
Στην Υεμένη, μαίνεται πλέον όχι εμφύλιος, αλλά αιματηρός πόλεμος με τη συμμετοχή συνασπισμού δυνάμεων υπό την Σαουδική Αραβία και με στόχο εκτός τους αμάχους το αντίπαλο δέος Ιράν, το οποίο φέρεται να υποστηρίζει του επαναστάτες Χούτι.
Η Τυνησία είναι φαίνεται πως είναι η μόνη που γλίτωσε το κακό. Αντιγράφω πάλι από την «wikipedia.org»:
«Το νέο Σύνταγμα στην Τυνησία, (ή κοινώς Τούνεζι), υιοθετήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2014 και εγγυάται τα δικαιώματα των γυναικών, ενώ ορίζει ότι το θρήσκευμα του Προέδρου “πρέπει να είναι το Ισλάμ”. Η εκτελεστική εξουσία ασκείται από την κυβέρνηση, ενώ η νομοθετική από την κυβέρνηση και από τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Τον Οκτώβριο του 2014 διεξήχθησαν στη χώρα οι πρώτες εκλογές με το νέο Σύνταγμα μετά την Αραβική Άνοιξη».
Για να φτάσουμε στην Συρία. Το πλέον πρόσφατο έγκλημα της υποκριτικής συνεργασίας των ΗΠΑ πολλών δυτικών χωρών μαζί με Εμίρηδες και άλλες «δημοκρατικές δυνάμεις» -βλέπε Σαουδική Αραβία.
Πρόφαση «η αντικατάσταση του μη δημοκρατικού καθεστώτος Άσαντ. Αρχικά χρησιμοποιήθηκαν μισθοφόροι ενός ευρέως ισλαμικού τόξου τζιχαντιστών οι οποίοι κατόπιν χρησιμοποιήθηκαν ως πρόφαση για την αντιμετώπιση των οποίων πραγματοποιήθηκε και αμερικανική εισβολή.
Η αμερικανική παρουσία στην Συρία, αποτελεί κλιμάκωση της καταστροφικής παρέμβασης σε κυρίαρχη χώρα, για την οποία είχαν χρησιμοποιηθεί στην αρχή ισλαμικές οργανώσεις όπως η αδελφότητα Μουσουλμάνων, η al-Qaeda και άλλες εξτρεμιστικές τζιχαντιστικές οργανώσεις.
Πως αλλιώς εξηγείται η παρουσία σημαντικής δύναμης αμερικανικών ειδικών δυνάμεων και η κατοχή περιοχής που εκτείνεται σχεδόν στο ένα τρίτο του συριακού εδάφους από αυτές. Ιδιαίτερα στις πλούσιες με πετρέλαια περιοχές.
Φυσικά, η Ουάσινγκτον δεν είχε κάποια εξουσιοδότηση για επέμβαση όχι από κάποιο διεθνή οργανισμό -πχ τον ΟΗΕ- αλλά ούτε καν από τα αμερικανικά νομοθετικά σώματα. Όχι μόνο για να επιτίθεται εναντίον των νόμιμων στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας που είναι διεθνώς αναγνωρισμένη, αλλά ούτε να διορίζει νέες κυβερνητικές δομές.
Αυτές όμως είναι λεπτομέρειες ήσσονος σημασίας. Τώρα μάλιστα που ο πρόεδρος Ντ. Τραμπ ανακοίνωσε (για να τηρήσει την προεκλογική του υπόσχεση) πως τα αμερικανικά στρατεύματα «αποχωρούν πλέον από την Συρία», παραμένοντας.
Άλλη μία επέμβαση της αυτοκρατορίας για να κυριαρχήσει στη Μέση Ανατολή κι ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, αλλά πρωτίστως πετρελαιοφόρες περιοχές.
Φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται για το Παλαιστινιακό. Ούτε η παραμικρή νύξη από το Λευκό Οίκο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ή κάποια άλλη αμερικανική κυβερνητική πηγή, για την «εκτέλεση εν ψυχρώ» πισώπλατα, από ελεύθερους σκοπευτές του ισραηλινού στρατού 17 άοπλων Παλαιστίνιων διαδηλωτών, στα σύνορα της Γάζας.
Ούτε φυσικά υπήρξε κάποιας μορφής διαμαρτυρία από τα αμερικάνικα ΜΜΕ. Τα οποία μας έχουν συνηθίσει να παρουσιάζουν το Ισραήλ ως θύμα και πως η ύπαρξή του ως χώρα βρίσκεται σε διαρκή κίνδυνο, παρ΄όλο που είναι η καλύτερα εξοπλισμένη στρατιωτική δύναμη στην περιοχή και με ΠΥΡΗΝΙΚΑ όπλα.
Αλλά ανάμεσα στην Ουάσινγκτον και το θεοκρατικό κράτος του Ισραήλ, υπάρχει «ειδική σχέση».
