Ο θάνατος αυτός είναι τόσο ολοκληρωτικός που αποκλείει την σχετικότητα, την αμφιβολία, το ερώτημα και την αμφισημία. Η ανηθικότητα είναι η νίκη του ολοκληρωτισμού, της μιας και μοναδικής αλήθειας, όπως στις εξ’ αποκαλύψεως απαντήσεις των θεών όταν τιμωρούν τους ανθρώπους και τα πάθη τους.
Στο γνωστό έργο του F. Kafka «Ο Πύργος», περιγράφεται ιδιοφυώς η συντριβή της πιο γοητευτικής ιδέας του Ευρωπαϊκού πολιτισμού: η ατομικότητα τιμωρείται από την συλλογικότητα μιας κεντρικής εξουσίας όπου οι δικαστές δικάζουν χωρίς κατηγορητήριο, χωρίς ενόρκους και χωρίς συνηγόρους. Ο χωρομέτρης (ένα είδος πολιτικού μηχανικού τότε), καταδικάζεται από την δικαστική αρχή του Πύργου να πεθάνει ή από μόνος του, ή να αποκεφαλιστεί από τους δυο δεσμοφύλακες με τους οποίους συγκατοικεί υποχρεωτικά ακόμα και στην κρεβατοκάμαρά του.
Η δικαστική αρχή του δικού μας «Πύργου» αποφάσισε να αποκεφαλίσει τον Πρόεδρό της στο όνομα μιας ηθικής αρχής μιας ομάδας που δηλώνει ότι κατέχει τη μια και μοναδική αλήθεια της κοινωνικής εξέλιξης, όπως την διάβασε στο Κοράνι της Αριστεράς του ηθικού πλεονεκτήματος και της επανάστασης -που δεν έγινε ποτέ Ανάσταση- καταστρέφοντας μια από τις πιο γοητευτικές ψευδαισθήσεις του Ευρωπαϊκού πολιτισμού: την ισότητα των δικαιωμάτων των πολιτών μπροστά στο νόμο και στο δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.
Ένας πολίτης στραγγαλίστηκε για να επιβιώσει η ομάδα και να επιβεβαιωθεί πως ο αριστερός γιαλός πάντα σωστά αρμενίζει, είτε ως θρησκευτικό δόγμα, είτε ως πολιτική παράταξη, με τα άμφια του ανθρωπισμού να κρύβουν τα μικρά Εγώ τους και τις βρώμικες σκέψεις που πλένουν μόνοι τους στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, εκεί που οι αμαρτίες ονομάζονται αρετές στις εκκλησίες και τις πλατείες της λαοκρατίας.
Η ιδιοφυής χριστιανική θρησκεία με την εφεύρεση του μεταθανάτιου Παραδείσου ησυχάζει τον ταπεινωμένο από την ζωή άνθρωπο, ξεχνώντας πως η εξύμνηση του μέλλοντος είναι ο μέγιστος κομφορμισμός του νου και της ψυχής, αλλά και πως οι επίγειοι παράδεισοι δεν υπήρξαν ποτέ στα εκατό χιλιάδες χρόνια ανθρώπινου πολιτισμού, όπου όμως υπήρξαν τα τέρατα των Άουσβιτς και των γκουλάγκ.
Η ερωτοτροπία με την υπόσχεση για ένα μέλλον ιδανικό γεννά προφήτες και άνανδρα ανθρωπάκια, έτοιμα να σταυρώσουν τον άλλον, τον διαφορετικό και να τον υποχρεώσουν στην αυτοενοχοποίηση. Σημειωτέον πως εκείνος που ανήκει στην ομάδα νιώθοντας πανίσχυρος χάνει το ηθικό δικαίωμα του σεβασμού στην διαφορά, ερωτοτροπώντας με την δύναμη των πολλών που είναι μια άνανδρη κολακεία για το δίκαιο του ισχυρότερου.
Η ιστορία της Ευρώπης έχει δείξει πως η δύναμη των πολλών, είτε ως αριθμός, είτε ως ιδεολογία, εξουθενώνει την ατομική ελευθερία και οδηγεί στην παράλογη βία. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και οι άπειρες συρράξεις μεταξύ εθνών, κρατών και θρησκειών -δικτατορίες με το τσουβάλι- το αποδεικνύουν απερίφραστα.
Ο άνθρωπος που αναγορεύτηκε από τον Καρτέσιο ως αφέντης και κυρίαρχος της φύσης, μετατρέπεται σε απλό πράγμα μπροστά σε όλες αυτές τις δυνάμεις που ξεπερνούν την κατανόησή του, τον υπερβαίνουν και κυριαρχούν. Το είναι του ανθρώπου, ο Κόσμος της Ζωής, δεν έχει πια καμία αξία, κανένα ενδιαφέρον, απαλείφεται και λησμονείται προκαταβολικά εν ονόματι της ομάδας, της αγέλης, της κομματικής εξουσίας.
Ο Heidegger σε μια μαγική φράση το διατύπωσε ξεκάθαρα: «Η λήθη του είναι» που σημαίνει πως ξεχνώ ποιος είμαι ή δεν θέλω να είμαι, να μην υπάρχω δηλαδή για να ζω με τα τέρατα που πιστεύουν πως ένας Θεός, ένας αφέντης, τους χάρισε μια στραταρχική ράβδο για να τιμωρούν αυτούς που πίστεψαν πως όποιος μιλά για ανθρωπισμό αποκτά αυτόματα την ιδιότητα του ανθρώπου, ενώ δεν είναι παρά ένα ανθρώπινο κτήνος ντυμένο με χρυσά άμφια και κρατώντας σφραγίδες θεματοφύλακα της μιας και μοναδικής αλήθειας, ενώ απλά ζουν στο μυστικό – μεταφυσικό κόσμο της λήθης ενός εφιάλτη που τον ονομάζουν όνειρο, ακόμα και με τα μάτια ανοιχτά.
Αυτό το ζούμε στην πολιτική σήμερα με μια Αριστερά που συμπεριφέρεται ανερυθρίαστα σαν «Πατερούλης» του λαού, τιμωρώντας τον όμως από την ελέω Θεού βασιλεία, την κομματοκρατία, καταργώντας την βολταιρική φράση πως διαφωνώ με την άποψή σου αλλά θα υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να τη λες.
Όταν οι εποχές οδηγούνται αυτόκλητα στην υποτέλεια και στις ομάδες που εκάστοτε τις υπηρετούν με βοϊδίσια υπομονή και υποταγή, φτάνει μια καθαρή συνείδηση με το κοίταγμα της να γίνει μια νέα ηθική του αναπτυγμένου ανθρώπου (ἀρχή ἄνδρα δείκνυσι) που να ανατρέψει την οικοδομημένη ηθική της ομάδας που κόβεται και ράβεται στα συμφέροντα της, είτε πρόκειται για θρησκεία, είτε για πολιτική παράταξη.
Οι 87 -δηλαδή ένας αριθμός χωρίς όνομα, επώνυμο και διεύθυνση- πήραν τη σφραγίδα του Μαρξισμού μόνο, όχι την ουσία του και όπως έλεγε και ο J. Ortega y Gasset κάποτε για την μαρξιστική Ρωσία, «η χώρα αυτή είναι τόσο μαρξιστική, όσο οι Γερμανοί έγιναν Ρωμαίοι όταν ο Πάπας Ιννοκέντιος κήρυξε παπικό κράτος όχι μόνο τη Ρώμη, αλλά και την κεντρική Ευρώπη, άρα και τους Γερμανούς».
Όταν ο άνθρωπος έβγαλε τον Θεό από μέσα του και στην περίπτωση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έβαλε 87 ανθρωπάκια όπως αυτά του Γαΐτη, ο πολίτης βρέθηκε μόνος σε έναν κόσμο που δεν αναγνώριζε το καλό από το κακό, ή πιο σωστά, έβλεπε ως μοναδικό καλό την καρέκλα του που έτριζε σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς του.
Δεν έβλεπε ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, όπως ο Κύκλωπας στην σπηλιά του Οδυσσέα και ασφαλώς δεν έβλεπε ούτε στον καθρέφτη του το τέρας, αλλά μια Κοκκινοσκουφίτσα που κρατούσε σημαίες από νάιλον για να ξεγελά την κοινή γνώμη χωρίς γνώμη, που διάβαζε την Ιστορία μέσα στην λήθη του παρόντος όπως την έμαθαν στα σχολεία της εθνικής μας τύφλωσης, όπου το παρελθόν ήταν πάντα ηρωικό με επελάσεις ιππικού για την κατάληψη των θερινών ανακτόρων μόνο, αφού τα χειμερινά έμπαζαν από τις χαραμάδες κρύο και αυτοί δεν άντεχαν ούτε το κρύο, ούτε τις κακουχίες της μίζερης ζωής τους που κουβαλούσαν την εντοιχισμένη δυστυχία την οποία ονόμαζαν «μέλλον» και «ευτυχία» για τους ενοχλητικούς γείτονες.
Ο Αξελός έλεγε κάποτε πως ο άνθρωπος δεν έγινε λογικό ον στην θέση του άλλου, αλλά όταν κοκκίνισε από ντροπή γιατί τα ζώα δεν έχουν ούτε τσίπα, ούτε ντροπή, ιδιαίτερα όταν πεινάνε ∙ έχουν όμως μια ιδιότητα καλύτερη από την ανθρώπινη: σκοτώνουν για να χορτάσουν, δηλαδή να ζήσουν, και μοιράζονται και μέρος της τροφής για να ζήσει η αγέλη.
Τα 87 ανθρωπάκια όμως θέλουν όλη την τροφή δική τους, γιατί οι Άγιες Γραφές της πίστης τους στον επίγειο παράδεισο του σοσιαλισμού τους υποσχέθηκαν πως ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα (χωρίς πνεύμα!) νομιμοποίησε ακόμα και τα εξώγαμα παιδιά της δικής τους αμαρτίας και την ονόμασαν αρετή, όπως οι θεούσοι οπαδοί της βλακείας για τον επουράνιο Παράδεισο, που δε θα δουν ποτέ όταν κοιτούν από κάτω το ελαφρύ χώμα που τους σκεπάζει, τις ρίζες των ασφοδέλων ή έστω την στάχτη, όταν καίνε τα σαρκικά πάθη που έφυγαν μαζί με τα όνειρα για ζωή που δεν είδαν ποτέ μέσα στην τυφλότητα των ιδεών τους.
Το μυθιστόρημα της ζωής είναι το πνεύμα της πολυπλοκότητας: λέει πάντα στον αναγνώστη πως τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα από όσο νομίζει. Αυτή είναι η αιώνια αλήθεια της ζωής και της Ιστορίας που ακούγεται όλο και λιγότερο μέσα στην βουή των γρήγορων και απλουστευτικών απαντήσεων που προηγούνται του ερωτήματος και το αποκλείουν.
Γιατί στον κόσμο του ολοκληρωτισμού, οι φοβισμένοι άνθρωποι θέλουν να είναι δούλοι αλλά και να έχουν δούλους, και αν δεν έχουν δούλους κάνουν παιδιά, και αν δε μπορούν να κάνουν παιδιά παίρνουν σκυλιά γιατί είναι υπάκουα και φιλικά σε έναν κόσμο που η εχθρότητα είναι πηγή ευδαιμονίας. Χωρίς βαρβάρους και εχθρούς πως θα προχωρούσε ένας κόσμος όπου η βία, η θρησκεία και η υποταγή είναι το Άγιο Δισκοπότηρο της επιβίωσης;
Οι οπαδοί του ηθικού πλεονεκτήματος στα λόγια, αποφάσισαν εν ονόματι του λαού να κρατήσουν τα θερινά ανάκτορα, που κατέλαβαν χωρίς αντίσταση, γιατί οι άλλοι αποφάσισαν να αφήσουν και τα τελευταία χαρακώματα λογικής του παραλόγου για να μην τρελαθούν από την απουσία συναισθήματος ∙ γιατί είναι γνωστό πως τρελός δεν είναι αυτός που χάνει την λογική του, αλλά το συναίσθημά του.
Αυτά τα ανθρωπάκια όμως δεν είχαν ούτε λογική, ούτε συναίσθημα, άρα δεν είχαν ούτε το δικαίωμα να ονομάζονται τρελοί ∙ κατέβηκαν από το τρένο της Ιστορίας με τα τριάντα αργύρια της προδοσίας, φτύνοντας έναν ολόκληρο λαό που, ενώ τους έφτυνε, αυτοί νόμιζαν ότι απλά βρέχει.
Η Ιστορία έχει δείξει πως το γελοίο από το τραγικό απέχει ελάχιστα. Εσείς καταφέρατε να κάνετε και το γελοίο και το τραγικό ίδια. Η Ιστορία σας ξέρασε και σας πέταξε στα σκουπίδια της και εκεί θα μείνετε για πάντα…
