Από το 1947 μέχρι σήμερα ο Ιορδάνης ποταμός -αν και με περιορισμένα υδατικά αποθέματα- δεν παύει να είναι από τις βασικές αιτίες της σύγκρουσης μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών.
Από το 1947 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών με απόφασή της είπε «Ναι» στη διαίρεση της Παλαιστίνης σε δυο κράτη: του Ισραήλ και… των Αράβων!
Από την πρώτη στιγμή το Ισραήλ ξεκαθάρισε αυστηρά ότι ολόκληρη η Ιερουσαλήμ, και όχι μονάχα το Δυτικό τμήμα, είναι δική του νόμιμη πρωτεύουσα. Αν και ουδείς συμφώνησε με τις απόλυτες απαιτήσεις του νεοσύστατου κράτους, με τον πόλεμο του 1967 το Ισραήλ κατέλαβε το Ανατολικό τμήμα της Ουράνιας Πόλης και το προσάρτησε το 1980, παρότι ούτε οι Η.Π.Α. ούτε κανένα ευρωπαϊκό κράτος θα αναγνώριζαν την προσάρτηση -απεναντίας, θεώρησαν και θεωρούν την παρουσία του Ισραήλ κ α τ ο χ ι κ ή. Όλα αυτά τα ξέρουμε.
Η καταστρατήγηση της διεθνούς (μόνο;) νομιμότητας, ο συνεχής εποικισμός της Δυτικής Όχθης του ποταμού Ιορδάνη από Ισραηλινούς Εβραίους, τα περίπου 4 εκατομμύρια Παλαιστινίων προσφύγων (από το 1947-49 και το 1967), η πρόσβαση στα ιερά προσκυνήματα για τους πιστούς κάθε θρησκείας (μουσουλμάνους, χριστιανούς, εβραίους) και τελικά η επισφαλής κυκλοφορία όλων των ανθρώπων στη χώρα αυτή με τα δυο κράτη, συνιστούν το εκρηκτικό της μίγμα, που φυσικά όχι μόνο δεν αφήνει ανεπηρέαστο τον περίγυρο των κρατών της ευρύτερης περιοχής, αλλά ενεργοποιεί αλυσιδωτές, καθώς λέμε, αντιδράσεις με αναρίθμητα ανθρώπινα θύματα. Και αυτά τα ξέρουμε.
Η επιβίωση των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας και την Δυτική Όχθη (είτε στο ελεύθερο, είτε στο κατεχόμενο τμήμα) λέγεται ότι εξαρτάται από τη χάραξη συνόρων, ώστε να είναι δυνατή, απρόσκοπτα, κάθε παραγωγική και αναπτυξιακή δραστηριότητα. Αλλά αυτή η χάραξη συνόρων πρέπει να μεταφραστεί σε αμερικανικά δολάρια και σε ευρωπαϊκά ευρώ και να καλύψει διαφορετικές ανάγκες, συμφέροντα και αντιλήψεις ανάμεσα στα μέρη του προβλήματος. Ουδείς έως σήμερα (ούτε οι άμεσα εμπλεκόμενοι, ούτε η Διεθνής Κοινότητα) έχει κατορθώσει να είναι… μέρος της λύσης του προβλήματος. Το να λέμε ότι το πρόβλημα θα λυθεί με τη χάραξη των συνόρων σημαίνει πρωτίστως ότι η Χαμάς και η Φατάχ θα γκρεμίσουν τα τείχη ανάμεσά τους και θα συμφιλιωθούν. Αυτό δεν το ξέρουμε.
Έτσι, η επιβεβλημένη επίσκεψη της Χίλαρι Κλίντον στο Ισραήλ και τη Δυτική Όχθη (αλλά βέβαια όχι και στη Λωρίδα της Γάζας) προστίθεται στη μακρά σειρά των επίσημων επισκέψεων υπουργών Εξωτερικών των Η.Π.Α. για τη συνέχιση των προσπαθειών διευθέτησης του προβλήματος, που εξακολουθεί να λούζει με άφθονο αίμα τα εδάφη της πολύπαθης περιοχής και όπου η «ειρηνική συνύπαρξη» μοιάζει με την οφθαλμαπάτη που παράγεται λόγω ακραίων κλιματολογικών συνθηκών σε ερήμους και στέπες… Ένα θαύμα στον Ιορδάνη ποταμό δεν συντελείται με βαπτίσεις τουριστών. Είτε πιστοί είναι αυτοί, είτε άπιστοι. Μήπως δεν το ξέρουμε;
