Πριν από μερικές μέρες με κάλεσαν στον Ant1Radio οι φίλοι μου Παναγιώτης Λιάκος και Κώστας Γιαννουλόπουλος. Πρωινιάτικα. Οι «Αδιάβροχοι»… ωραίοι τύποι και γρήγοροι.
-Ξέρετε είχα κι εγώ πνευματικό…, τους είπα στα ξαφνικά στον αέρα.
-Ε; Ποιον;
-Τον Αλέκο Σακελλάριο…. είπα και ξέφυγα… απ’ αυτό που ήταν έτοιμοι να μου στήσουν… χαχαχαχαχαχα!
Βγαίνοντας μετά από το στούντιο και επιστρέφοντας νυσταγμένος σπίτι μου σκέφτηκα ότι είπα την αλήθεια.
Όσοι με διαβάζουν ξέρουν ότι έχω κόλλημα με τον Σακελλάριο. Τον γνώρισα όταν ήμουν πιτσιρικάς ρεπόρτερ… από τότε τον είδα πολλές φορές… δεν νομίζω ότι με «είδε» εκείνος, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια… Έχω κάτσει δίπλα σε πολλούς ανθρώπους, με μεγάλο όνομα και καριέρα… έχω πολλές φορές εντυπωσιασθεί, μερικές μαγευθεί, καμία όμως δεν συγκρίνεται με αυτό που ένιωθα κάθε φορά που μου απηύθυνε το λόγο ο Σακελάριος.
Χθες το βράδυ ήμουν σπίτι. Κρυωμένος, βαριόμουνα και έπαιζα με το Photoshop. Η τηλεόραση απέναντι ήταν ανοικτή χωρίς ήχο… Σηκώνω τα μάτια και τον βλέπω…
Τον Αλέκο Σακελλάριο.
Στη ΝΕΤ, («Στην υγειά μας») αφιέρωμα από τον Σπύρο Παπαδόπουλο (του βγάζω το καπέλο για την υπέροχη δουλειά-έρευνα-διασκέδαση που κάνει.)
Σταμάτησαν τα πάντα.
Με είχε πρωτοστείλει να τον συναντήσω ο Φρέντι Γερμανός, γιατί ο ίδιος βαριότανε να μου δώσει συνέντευξη για το ελληνικό ευθυμογράφημα.
Του τηλεφώνησα.
-Πώς λέγεσαι; με ρώτησε
-Αντώναρος
-Τον Αρχέλαο τί τον έχεις;
-Πατέρας μου είναι…
-Σε περιμένω το απόγευμα. Το ξέρεις ότι ήμουν ο πρώτος που μου ’φερε γελοιογραφίες ο πατέρας σου στον «Ασύρματο»… λίγο μετά την Κατοχή; (έτσι ήταν, αλλά εγώ δεν το ’ξερα)
-Όοοοοχι….
-Καλά, έλα να σου πω ιστορίες…
Πήγα…. και ξαναπήγα… πολλές φορές… του πήρα συνέντευξη για … βιντεοκασέτα… (τότε που προσπαθούσαμε –ανεπιτυχώς- να κάνουμε ιδιωτική τηλεόραση με κασέτες)… ναι, με έχει σκηνοθετήσει ο Αλέκος Σακελλάριος… μας μίλησε, της Μπήλιως Τσουκαλά και εμένα, στο ραδιόφωνο…
Μου ’πε ιστορίες… δεν με συμβούλεψε για τίποτα (παρά μόνο μία φορά, γράφω παρακάτω)… μόνο ιστορίες μου ’λεγε… και κάθε φορά τις «σκηνοθετούσε» διαφορετικά… κάθε φορά που έβγαινα από το σπίτι του, έλεγα από μέσα μου «θέλω να γίνω σ’ αυτόν»… Αστεία πράγματα…. δεν είχα ιδέα ότι είχε γράψει πάνω από 1.000 τραγούδια… δεν είχα ιδέα ότι ήταν διευθυντής σε μεγάλες εφημερίδες… βασικά δεν ήξερα πολλά πράγματα γι’ αυτόν και τίποτα για την ζωή…
Μεγαλώνοντας ανακάλυψα με έκπληξη ότι ΟΣΑ μου είπε εμφανίστηκαν σε ΟΛΕΣ τις γωνίες της ζωής μου…
-Ήταν πολλά χρόνια μπροστά! φώναζε συνεχώς στην χθεσινή εκπομπή η κ. Μάρω Κοντού… αλλά δεν της δίνανε σημασία… γιατί θέλανε να ακούσουνε ιστορίες από όσους τον γνώριζαν … και είχαν δίκιο… μόνο που το πιο σωστό από όλα το ’λεγε η κ. Κοντού.
-Ήταν πολλά χρόνια μπροστά!
ΝΑΙ! ΗΤΑΝ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ. ΠΟΛΥ ΜΠΡΟΣΤΑ!
-Εσύ σκιτσάρεις; με ρώτησε ξαφνικά καθώς μου μιλούσε για το θέατρο.
-Μάλιστα.
-Καλά;
-Μάλιστα.
Μου έδωσε ένα χαρτί και ένα μολύβι.
-Σκιτσάρισε μου κάτι…
Δεν μασάω σε τέτοια. Το σκιτσάρισμα το ’χω στην κωλότσεπη… απλώς δεν το αγαπάω.
Του ’κανα σε 20 δευτερόλεπτα την γελοιογραφία του… ήταν εύκολο μοντέλο.
Την κοίταξε, έβαλε τα γέλια….
-Χμ, ωραία είναι… βάλε μου και την υπογραφή σου. Πάντα να βάζεις την υπογραφή σου, ό,τι κι αν κάνεις. (Είχε ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο. Μια φορά που δεν το ’κανα, διέπραξα ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου).
Εντυπωσιάστηκα. Ήταν ο πρώτος (και μοναδικός) που δεν μου ‘κανε την μαλακισμένη ερώτηση: «Ο πατέρας σου σου έδειξε;»…
Πήρε το σκιτσάκι και το ‘βαλε στο συρτάρι και μετά με κοίταξε με το πονηρό του βλέμμα και μου είπε σοβαρά:
-Αλλά μην γελοιογραφήσεις ποτέ επαγγελματικά.
Έτσι κι αλλιώς δεν το ’χα σκοπό, αλλά μου ’κανε εντύπωση που το ’πε.
-Έχεις ταλέντο… αλλά όχι όσο ο πατέρας σου… πράγμα που αυτομάτως κάνει το ταλέντο σου μηδαμινό.
Πάλι μου ’πε την αλήθεια. Δεν σκιτσάρισα ποτέ επαγγελματικά, έστω και αν μου το ζήτησαν αρκετές φορές, γιατί εγώ ο ίδιος ήξερα ότι το ταλέντο μου δεν ήταν αρκετό. Ήταν υπεραρκετό για τους συμμαθητές μου, για τους καθηγητές, ακόμα και για πολλούς αρχισυντάκτες μου, αλλά όχι για μένα.
Κανά δυο χρόνια πριν πεθάνει ο πατέρας μου με ρώτησε:
-Γιατί δεν έγινες γελοιογράφος;
-Γιατί δεν είχα αρκετό ταλέντο… του είπα….
Χαμογέλασε κάτω από τα μουστάκια του…
-Μου το ‘πε πριν χρόνια ο Αλέκος Σακκελάριος και είχε δίκιο… όπως δίκιο είχε, όταν στήριξε εσένα που είχες πολύ… εσύ μου το ‘χες πει, πριν πάω να τον δω… θυμάσαι.
Βέβαια και θυμόταν… εκείνη την εποχή οι φίλοι μετρούσαν με άλλα μέτρα τους φίλους.
Πολλοί με ρωτούν γιατί δουλεύω μαζί με τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο. Συνήθως αυτοί που τον αντιπαθούν. Δεν είναι εύκολο να τους εξηγήσω… όμως τώρα είναι μια τέλεια ευκαιρία.
Τον Μάκη θα τον κάνανε παρέα (τον κάνανε έτσι κι αλλιώς όσο τους πρόλαβε) όλοι αυτοί οι τρομεροί τύποι… όπως κάνανε και με τους κολλητούς του τον Ραφαηλίδη, τον Κορόβηλα και άλλους… Ήταν πιτσιρικάς και μόλις είχε αρχίσει να γελοιογραφεί… σε ένα χώρο που ήταν γεμάτος από ιερά τέρατα… και του έκαναν χώρο… Αυτό ήταν δύσκολο…. Γι’ αυτό γουστάρει εδώ που γράφουμε και κάνουμε ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι… αν π.χ. τολμούσε να κάνει το ελαφρώς αντίθετο θα κατέβαινε από πάνω ο Ραφαηλίδης και θα του ’κοβε τα ποδάρια…
Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα κόλωνε.
Στο μόνο που τον ρώτησα είναι αν μπορώ να βάζω γελοιογραφίες του πατέρα μου στα εισαγωγικά των συνεργατών μου στο OUTDOORS. Το βρήκα άκομψο να το κάνω από μόνος μου.
-Καλά μαλάκας είσαι; μου είπε… θα είναι και επίκαιρες….
Τον ευχαριστώ.
Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι αν ήταν εδώ ο Σακελλάριος, ο Τσιφόρος, ο Πρετεντέρης, ο Δημητριάδης, ο Κωνσταντάρας, ο Μουζάκης, η Μαλβίνα, ο πατέρας μου και μερικοί άλλοι, θα ΓΟΥΣΤΑΡΙΖΑΝ πάρα πολύ να ανακατευθούν με τους πιτσιρικάδες….
Ένα επόμενο όνειρό μου είναι να κάνω ένα OUTDOORS II με συνταξιούχους δημοσιογράφους, που λιώνουν στην σύνταξη και στα τσάγια. Ξέρω μερικούς που ’χουν κάτι δημοσιογραφικά αρχίδια μέχρι το γόνατο…
«Τώρα αρχίζω… τώρα αρχίζω σας λέω…» είπε σαν σε κραυγή ο Αλέκος Σακελλάριος στο φινάλε-βίντεο της εκπομπής.
Σας διαβεβαιώνω με όλη τη δύναμη της ψυχής και του μυαλού μου ό,τι το ΕΝΝΟΟΥΣΕ. Δεν το ’λεγε….το κραύγαζε… σαν να ήταν ο Μινωτής στην Επίδαυρο… ταράχτηκα.
Σας ζητώ συγγνώμη, αν το ’χω ξαναγράψει… αλλά αυτή τη στιγμή το μυαλό μου δεν είναι εδώ, αλλά αρκετά χρόνια πίσω. Ήμουν ο μοναδικός αυστηρός κριτής της δουλειάς του πατέρα μου. Οι άλλοι δεν μετρούσαν, ήταν απλώς θαυμαστές. Μου άπλωνε πάνω στο τραπέζι του χολ τις καινούργιες γελοιογραφίες… καμιά 200αρια κάθε φορά… 5-6 φορές τον… μήνα… χαχαχαχαχαχα…. λες και έκανε διαγωνισμό με τον εαυτό του… το ίδιο έκανε και ο Σακελάριος με τα κείμενα… και ο Τσιφόρος…. ξεχώριζα αυτές που δεν μ’ άρεσαν. Τον ένιωθα να αναπνέει εκνευρισμένος. Τις πέταγε όλες όσες ήταν ξεχωρισμένες… χωρίς να ρωτήσει γιατί… Την τελευταία φορά που με φώναξε, ήταν ΟΛΕΣ χάλια. Του είπα ότι ήταν όλες υπέροχες, ενώ όλες ήταν για πέταμα. Πήγαινε το μυαλό του, αλλά όχι το χέρι του… Ήταν η πρώτη φορά που του ‘πα ψέματα… ήταν η πρώτη φορά που δεν ρουθούνισε θυμωμένος, αλλά αναστέναξε. (Ζητώ συγγνώμη από τους συνεργάτες μου, αν είμαι ΠΟΛΥ αυστηρός μαζί τους, όταν ρωτούν τη γνώμη μου… είχα hard trainers.) Πέθανε μετά από λίγους μήνες, ήσυχος στο κρεβάτι του… το ‘ξερα από εκείνη την ημέρα.
Το θυμήθηκα όταν είδα εκείνο το βίντεο με τον Σακελλάριο να λέει με τραγικό τρόπο: «Τώρα αρχίζω….»
Δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να ξανα-ρχίσει… δεν φτάνει ο χρόνος… ευτυχώς που υπάρχουν μερικοί που δεν τελειώνουν ποτέ.
