Ο πρόεδρος για πρώτη φορά στην ιστορία των Η.Π.Α. είναι μαύρος. Δεν είναι wasp, ούτε λευκός, ούτε αγγλοσάξωνας, ούτε προτεστάντης. Ο πρόεδρος είναι μαύρος, αφρικανός στην καταγωγή και καθολικός. Όλα αυτά ο μέσος Αμερικανός πολίτης δυσκολεύεται να τα κατανοήσει. Το γεγονός ότι ο Μπάρακ Ομπάμα είναι τόσο δημοφιλής αποτελεί απόδειξη της μεγάλης αλλαγής, της υπέρβασης που αντιλαμβάνονται ότι έκαναν για τη χώρα τους οι Αμερικανοί.
Ο πρόεδρος λέγεται και Χουσεΐν, λεπτομέρεια που δεν πέρασε απαρατήρητη ούτε από τους ευρωπαίους…
Είναι ο Αλβανός, ο Πακιστανός, ο Κενυάτης μετανάστης που δεν θα μπορούσε να διανοηθεί κανένας Έλληνας ότι είναι ποτέ δυνατόν να βρεθεί πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Έτσι αλλάζει ο κόσμος γύρω μας, με βήματα μικρά ή ασήμαντα για ορισμένους από εμάς και συγκλονιστικά για κάποιους άλλους. Αυτή η παγκοσμιοποιημένη υποκειμενικότητα είναι και επικίνδυνη. Διαφορετικές κουλτούρες, άλλη αντίληψη, καμία σχέση μεταξύ της δικής μας και της δικής τους πραγματικότητας.
Όσα εμείς σκεφτήκαμε βλέποντας τον έγχρωμο Ομπάμα να ορκίζεται, ούτε που πέρασαν από το μυαλό του μέσου Αμερικανού. Πολύ φοβάμαι δε, ότι δεν πέρασαν ούτε από το μυαλό του ιδίου του Ομπάμα και το χειρότερο ότι δεν πρόκειται να περάσουν ποτέ.
Ο Αμερικανός πρόεδρος για να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας, να μπει δηλαδή στο δικό μας παιχνίδι, χρειάζεται να περάσει από πολλά επίπεδα δυσκολίας.
Το σημαντικότερο είναι η υπέρβαση του δικού του συστήματος, που για τους περισσότερους θεωρείται ακατόρθωτο.
Με λίγα λόγια ο Μπάρακ Ομπάμα για να μείνει στην ιστορία πρέπει να είναι το πιο χαρισματικό πλάσμα του πλανήτη, που το δεινοσαυρικό σύστημα των Η.Π.Α. με τη σκηνοθεσία του Σπίλμπεργκ θα του επιτρέψει να επικρατήσει και να… επιζήσει φυσικά.
Πρέπει να αποδείξει, ότι ανήκει στην κατηγορία εκείνη των ηγετών που καθορίζουν το χώρο τους και δεν τους καθορίζει εκείνος, ούτε τους εξουσιάζει.
Αυτήν την ειδοποιό διαφορά, ο λαός μας την περιγράφει επιτυχώς με έναν άκρως χαρακτηριστικό τρόπο: “Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους”…
