Ο ξάδελφός μου, ο Γιάννης Αντώναρος, που είναι παλιός και σπουδαίος παραδοσιακός τυπογράφος στη Σαλονίκη (κρατείστε τη διεύθυνση γιατί είναι καλλιτέχνης: Παντελή Κοσμίδη 4) και παθιασμένος με τον Ηρακλή… στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με πήρε μαζί του στο Καυτατζόγλειο να δούμε Ηρακλής-Παναθηναϊκός…
Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τον Θεό. Toν Βασίλη Χατζηπαναγή… Τελευταία φορά τον είδα στην Καραγεώργη Σοφίας πριν από κανένα δίμηνο… πάνω σε ένα μηχανάκι… κανείς δεν τον πρόσεξε…
Εκείνο το απόγευμα χάσαμε… δεν θυμάμαι το σκορ… θυμάμαι μόνο έναν τύπο με μπουκλέ μαλλί και καμπουριαστή στάση να έχει κάνει τον Κώστα Ταράση (δεξί μπακ του ΠΑΟ) να βρίζει την ώρα και τη στιγμή που έγινε ποδοσφαιριστής… Πρώτη φορά είδα διεθνή ποδοσφαιριστή να τρώει κάθε φορά και διαφορετική ντρίμπλα… με αποτέλεσμα να γονατίζει πάντα προς τη λάθος μεριά… Υπό διαφορετικές συνθήκες θα είχα αν μη τι άλλο εκνευρισθεί από το διασυρμό του ποδοσφαιριστή της ομάδας μου… όμως για έναν περίεργο λόγο ενδόμυχα παρακαλούσα –ανάμεσα στους Ηρακληδείς που παραληρούσαν- να ξαναπάρει την μπάλα ο Χατζηπαναγής, να ξανακάνει (δυστυχώς εκείνη την εποχή δεν υπήρχε η έκφραση) ρόμπα ξεκούμπωτη τον Ταράση… αναρωτιόμουν, τι άλλο μπορούσε να σκαρφιστεί… και ώ του θαύματος, κάθε φορά σκαρφιζότανε κάτι διαφορετικό…. κι άλλο… κι άλλο… μέχρι που σταμάτησε, γιατί πέρασε το 90λεπτο. Και δεν ήταν ένας απλός ζογκλέρ, αλλά ένας ολοκληρωμένος και αποτελεσματικότατος παίκτης.
Έτσι, ο Ηρακλής μπήκε στην καρδιά όλων μας… Όπως (σχεδόν την ίδια εποχή) και ο Άρης λόγω Γκάλη…
Στην ίδια πόλη δυο θεοί. Ο ένας στο μπάσκετ με παγκόσμια αναγνώριση και ο άλλος σε μια μεσαία ομάδα με μηδαμινή ευρωπαϊκή συμμετοχή. Φυσικά και τον ήθελα στον Παναθηναϊκό… αλλά μεταξύ μας τον ήθελα πιο πολύ στη Μίλαν, στη Μάντσεστερ ή στη Ρεάλ… δεν πήγε πουθενά… δεν έπαιξε παρά ένα παιχνίδι με την Εθνική Ελλάδας… κόντρα στη Σοβιετική Ένωση … στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας… ήμουν μέσα… όλοι μας ήμασταν μαζί του… ακόμα και με τους αντιπάλους να’παιζε εμείς μαζί του θα’ μασταν… δεν έχω δει άνθρωπο με πιο κολλημένη την μπάλα στο παπούτσι του… κι όταν δεν ήταν στο παπούτσι του, ήταν ασίστ για γκολ (που συνήθως οι ξυλοκόποι-συμπαίκτες του έχαναν) ή στα δίκτυα, αφού πρώτα διέγραφε μια μοναδική σε έμπνευση (κάθε φορά) πορεία.
Όπου έπαιζε ο Ηρακλής γινόταν sold out… Σε όλη την Ελλάδα γέμιζαν τα γήπεδα για να δουν εκείνον να παίζει με άλλους 20 (είτε συμπαίκτες, είτε αντιπάλους)….
Κάποτε σταμάτησε. Χάθηκε… όπως χάνονται οι εν ζωή λαϊκοί μύθοι στην Ελλάδα, που είναι αχάριστη. Μαζί του έσβησε και το εκτυφλωτικό φως του Ηρακλή… Μάζεψε κάτι χρηματάκια, τα’χασε μάλλον λόγω αφέλειας και έγινε ένας μέσος άνθρωπος… Όμως όλοι όσοι δεν είναι οπαδοί του Ηρακλή, όταν μιλάνε γι αυτήν την ομάδα, βάζουν υποχρεωτικά δίπλα το όνομά του….
Πριν από κανένα 6μηνο, ο φίλος μου ο Άρης ο Γάτας του πήρε μια συνέντευξη… Του΄δωσε την μπάλα και έκανε 1-2 κολπάκια… τίποτα ιδιαίτερο… Πήρα τηλέφωνο τον Άρη…
-Ρε συ είχες τον Θεό και βιντεοσκόπησες μόνο δυο κοντρόλ… είσαι τρελός…
-Μάνο λες… να μην το σκέφτηκα; Δεν μπορούσε… μου φάνηκε σα μην ήθελε…
Ο Γάτας πρώην ποδοσφαιριστής δεν ήθελε πολύ να το διακρίνει… και βέβαια τον προστάτεψε…
Μου΄κατσε… Δεν το φανταζόμουν ότι θα μου συνέβαινε τόσα χρόνια μετά.
Δεν ήθελα να το πιστέψω ότι αυτός ο σπουδαίος αθλητής, που τόσο χάλια του φέρθηκε η ζωή, δίνοντάς του όλο το ταλέντο, αλλά όχι τις ευκαιρίες σε αντίθεση με άλλους που τους συνέβη το αντίθετο… να κάνει βόλτες σήμερα με το μηχανάκι του…
Ρε συ Μάκη… δυο χάρες θέλω.
Τώρα που έγινες αντι-πρόεδρος… δώστε δια βίου μια θέση στο γήπεδο στον Χατζηπαναγή… όχι ένα εισιτήριο διαρκείας… αλλά μια συγκεκριμένη θέση… με την καλύτερη θέα… ένα θρόνο (αν και δεν μ’ αρέσουν τα συγκεκριμένα έπιπλα)… αλλά ο Θεός που πρέπει άραγε να κάθεται; Πότε επιτέλους θα αποδώσουμε τιμές σε κάποιον που ΟΛΟΙ αγαπήσαμε… Χάσαμε την ευκαιρία με τον Κολοκοτρώνη ή με τον Χατζιδάκι… ντρέπομαι που θυμάμαι, όταν φτιάχναμε τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, που έγινε μεγάλη συζήτηση, αν πρέπει να δώσουμε το ή όχι το όνομα του Γκάλη σε ένα γήπεδο… και τελικά ΔΕΝ το δώσαμε…
Όχι μόνο να του δώσετε τη θέση… αλλά να τον πληρώνετε κιόλας για να κάθεται… έστω λίγο λιγότερα από το μελλοντικό παλτό Κογκολέζο, που αντί να ντριπλάρει αντιπάλους θα ντριπλάρει τα γόνατά του…
Και η δεύτερη χάρη είναι να του πάρεις ένα αυτόγραφο για πάρτη μου, όταν τον συναντήσεις….
Νομίζω ότι μπορείς και τα δυο…
Οι ομάδες δεν είναι υποχρεωτικό να είναι μεγάλες μέσα στις λευκές γραμμές του γηπέδου… μερικές φορές μπορεί να γίνουν μεγαλύτερες και έξω απ’ αυτές… Ο Άγιαξ δεν είναι μόνο μεγάλος λόγω τίτλων, αλλά βασικά λόγω των επιστημόνων που βγάζει από τις αθλητικές του ακαδημίες.
ΥΓ. Το’ ξερα από τις 20 Ιουνίου ότι ο Τριανταφυλλόπουλος θα πήγαινε αντιοπρόεδρος στον Ηρακλή. Δεν έκανα δα και κανένα ρεπορτάζ… αφού το’πε μόνος του –loud and clear- στη ραδιοφωνική εκπομπή της Ολίβιας στον Ελληνικό FM 92.8 στη Θεσσαλονίκη. (Η Όλιβ έφτιαξε ένα video γι αυτό σήμερα στο OUTDOORS) Και μην μου πείτε ότι του ξέφυγε του Μάκη, γιατί θα βγάλω τον ίκτερο από τα γέλια… τό’ πε επειδή ήθελε να το πει… και αυτοί δεν το άκουσαν… θα μου πείτε πώς να ακούνε κάθε σταθμό;
ΟΚ! Όμως εγώ την ίδια μέρα τηλεφώνησα σε 2-3 συναδέλφους μου σε αθλητικές εφημερίδες και τους το’πα… εδώ το΄χε πει ο Μάκης… γιατί να μην το πω κι εγώ… ξέρετε τι μου απάντησαν όλοι;
-Έλα μωρέ… πλάκα θα’κανε… ο Μάκης είναι… δεν τον ξέρεις;
Εγώ τον ήξερα… εκείνοι δεν τον ήξεραν…. Αναρωτιέμαι τι διάολο είναι τελικά αποκλειστική είδηση;
Γαμώ τη δημοσιογραφία μου…. και γαμώ τα δελτία τύπου… που έχουν αντικαταστήσει τα ρεπορτάζ.
(Αντί)Πρόεδρε, αν έχεις καμιά αποκλειστική για καμιά μεταγραφούλα, μην μου την πεις…τζούφια θα πάει.
