(Με αφορμή την εν γένει καθημερινή εγκληματικότητα και ιδιαίτερα το άγριο – «τσ τσ τσ, είναι δυνατόν!» – περιστατικό στη σχολή του ΟΑΕΔ, διάλεξα κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο μου «Ο Κίλερ» που έχει εκδοθεί πριν από πέντε χρόνια…)
«Επιτέλους! Έφτασα στο υπέροχο ύστατο σημείο της υπαρξιακής εξαθλίωσης. Εξαθλιώνεται ο άθλιος χρόνος μου. Εξαθλίωση των λέξεων και των νοημάτων. Εξαθλίωση ιδεών και οραμάτων και αγώνων. Εξαθλιωμένος ο έρωτας ως ρακοσυλλέκτης χαδιών και παθών. Εξαθλίωση του τρόπου που πεινάμε και αφοδεύουμε. Εξαθλίωση του πλούτου και αθλιότητα της πενίας. Ορδές αθλίων οι φίλοι και εξαθλίωση της φιλίας. Εξαθλιωμένα τα βέλη μου, σκουριασμένα από έλλειψη στόχων. Άθλια ψέματα και άθλιες αλήθειες που μορφάζουν σε εξαθλιωμένα πρόσωπα. Εξαθλίωση των βλεμμάτων μου και εξαθλίωση των κυττάρων μου. Εξαθλίωση των στιγμών που μεταλλάχτηκαν σε κακοήθεις όγκους. Εξαθλίωση της Ομορφιάς , εξαθλίωση του Ωραίου και του Μεγάλου. Τέλειωσε πια ο ΑΘΛΟΣ – «αγών» – μου. Το ΑΘΛΟ –«έπαθλο» – μου αυτή η τελεσίδικη υπαρξιακή εξαθλίωση .Ξέμεινα από στόχους, σκουριάσανε τα βέλη μου. Άχθος αρούρης. Επιτέλους είμαι ελεύθερος.
Με λίγα λόγια, βρίσκομαι στο ανώτατο στάδιο του συνειδητού και αποτελεσματικού επαγγελματία δολοφόνου. Εκμεταλλευτείτε με…»
Αυτά έγραψα σε αγγελία μου στις εφημερίδες , στην κατηγορία «επαγγελματικά.»
«νυν δε τήδε θήμέρα στεναγμός, άτη, θάνατος, αισχύνη, κακών
ός΄έστι πάντων ‘ονόματ’, ουδέν έστ΄απόν.»
«Σήμερα έγινε τύφλωση και θάνατος και ντροπή
και όλα τα ανομήματα όλων των δεινών.
Τίποτα δεν λείπει.» (από τον «Οιδίποδα»)
Αυτό το ΣΗΜΕΡΑ σας λέει κάτι;
Η βασική ανάγκη των ανώτερων ζώων είναι να εκτονώνουν την ενέργειά τους. Δεν το λέω εγώ, ο Νίτσε το έγραψε. Σ΄ έναν πολιτισμό που αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς, ο ελεύθερος χρόνος – χωρίς να προσφέρονται καινούργιοι στόχοι προς επίτευξη – καταδικάζει τους ανθρώπους να πισωγυρίζουν στις φυσικές τους ανάγκες. Και το σώμα προσφέρει διεξόδους. Μέσα στο χάος της επίπλαστης απόλαυσης το ουσιώδες επανευρίσκεται με τη χρήση ναρκωτικών, αλκοόλ, βίαιων και σεξουαλικών παροξυσμών. Η σεξομανία, η βίαιη κι εγκληματική συμπεριφορά, πάντα εμφανίζεται στα τελευταία στάδια ενός πολιτισμού υπό κατάρρευση. Τι έχει να προσφέρει στο άτομο σήμερα αυτή η κοινωνία της ηθικής απαξίας, της αλλοτρίωσης, της βίας; Τι αξίες προτείνει, ώστε να το κάνει να εκτονώσει την ενεργητικότητά του σε έργα με ήθος και δημιουργικότητα; Πότε και πώς θα ξεπεραστεί αυτό το κενό πνεύματος και στόχων; Ζούμε χωρίς προσανατολισμό, χαμένοι στην απεραντοσύνη του τίποτα. «Κανείς δεν έρχεται, κανείς δεν φεύγει, τίποτα δε γίνεται, είναι τρομερό», χρόνια πριν έγραψε ο Μπέκετ.
Απ΄τη μια γινόμαστε άθεοι κι απ΄την άλλη βυθιζόμαστε στις δεισιδαιμονίες και στον μινιμαλισμό. Τραγικά εγκλωβισμένοι στον φόβο του θείου και στην ανασφάλεια της θανατερής ημερομηνίας.
«Η ύπαρξη ζοφώδης αοριστία, μα ο θάνατος κυριολεξία.» Ο Καρούζος το έγραψε.
« Η απελπισία είναι η ασθένεια προς θάνατον, ασθένεια με τέρμα τον θάνατο, και με τον θάνατο ως τέρμα». Ο Κίρκεγκωρ το έγραψε.
Κοιτάζω μπρος, το χάος. Πίσω το κενό. Αριστερά-δεξιά, κενό και χάος. Προχωράω μπροστά. Με τη σπάθα μου θ΄ανοίξω δρόμο στη ζούγκλα του χάους.
Θέλω χώρο για την απελπισία μου. Μόνο γι αυτήν αξίζει να πεθάνω τον θάνατο.
Μπαμ και κάτω. Κάθε λεπτό που περνάει γίνονται εκατόν εξηνταέξι διαπροσωπικοί φόνοι.
Παγκοσμιοποίηση της απελπισίας.
Είχα πάει σ΄ένα σινεμά που έπαιζε πορνό. Μέσα σ΄αυτά τα σινεμά ένιωθα την πλήρη απελπισία. Των άλλων. Ήταν σαν πάχνη μέσα στη σκοτεινή αίθουσα. Τους έχουνε στερήσει τη βασικότερη υπαρξιακή ανάγκη και πάνε εκεί να την αναπληρώσουν. Οι περισσότεροι πλέον τα βλέπουν σπίτι τους, μόνοι τους ή με παρέα, κάνοντας έρωτα ή προσπαθώντας να κάνουν. Σπάνια θα ομολογήσει κάποιος πως του αρέσει να βλέπει πορνό. Τότε πώς η βιομηχανία του πορνό είναι η πιο κερδοφόρα της σόουμπιζ; Ποιοι είναι οι φανατικοί καταναλωτές της; Οι καλόγεροι των Αγίων Βουνών; Αυτοί φαντασιώνονται τη Μαγδαληνή με τον Χριστό και καυλώνουν.
Για να επιζήσεις πρέπει να σκοτώσεις, όπως σε όλους τους πολέμους και «πολέμους». Μόνο όταν σκοτώνεις δε σε νοιάζει ποιος πεθαίνει. Η ζωή είναι ωραία, αλλά μόνο όταν υπάρχει ο θάνατος… Εγώ εδώ είμαι. Για να επιλέξω τον καλύτερο κι οριστικό θάνατό κάποιων. Να τους γλιτώσω απ΄τον πολύ αργό της καθημερινής τους ποταπότητας. Ο Γκιούλιβερ πήγε στη φυλή των αθανάτων και τους βρήκε όλους σε κατάθλιψη. Ζήλευαν αφόρητα αυτούς που πέθαιναν. Κι ο ποιητής έγραψε «κερδίζει κανείς το θάνατό του, που δεν ανήκει σε κανέναν άλλο, και τούτο το παιχνίδι είναι η ζωή.» Παίζω, άρα υπάρχω. Σκοτώνω, άρα υπάρχω.
Αναρωτιέμαι για την υπαρξιακή και φυσική ύπαρξη του ανθρώπου. Τι είναι, δηλαδή; Ένα σύνολο χημικών ουσιών και τιποτ΄άλλο;… Είναι μέρος του σύμπαντος ή είναι ο ίδιος ένα ξεχωριστό σύμπαν μέσα στα άπειρα, ζώντων και μη ζώντων, σκεφτόμενων ή μη, οργανισμών;… Σκατά.
Homo homini lupus.
Ζητάτε μαρτυρίες για τι ακριβώς; Για τον δολοφόνο, το όπλο του εγκλήματος ή το πτώμα του θύματος; Για να ξέρετε, αν δεν βρεθεί το πτώμα του εγκλήματος δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί κατηγορία. Δεν υπάρχει έγκλημα. Γι αυτό και οι Ναζί τους αποτέφρωναν- όχι για το σαπούνι και τα χρυσά δόντια τους – αλλά για να μην τους κατηγορήσουν για εγκλήματα πολέμου. Όπως και οι σημερινοί Εβραίοι του Ισραήλ που θάβουνε σε ομαδικούς τάφους τα πτώματα των Παλαιστίνιων, ρίχνοντας πάνω τους μερικά κυβικά ματωμένου χώματος. Θα΄χετε δει τις γάτες και τους σκύλους πώς θάβουν με τα πόδια τους τα κόπρανά τους κι ύστερα σουλατσάρουν αμέριμνα…
Ο Μπιγκ Μπράδερ δεν είναι ανίκητος. Ίσα ίσα. Ένας στόχος για μια σφαίρα είναι κι αυτός.
Είμαι ο Κίλερ. Με κεφαλαίο. Γιατί είμαι όλοι οι κίλερ. Σκοτώνω. Από δίψα εκδίκησης. Από βαρεμάρα. Από έλλειψη ενδιαφέροντος για όλα όσα ζουν και πεθαίνουν σ΄αυτήν την αρρωστημένη, εγκληματική απ – άνθρωπη κοινωνία των ανθρώπων. Σκοτώνω για να νιώθω ένταση στη σεξουαλική απόλαυση, κάτι που μου το έχουνε στερήσει – όπως και σε όλους, αλλά δυάρα δεν δίνω για τους «όλους». Είμαι αυτός που σκοτώνει για πλάκα τους συνομηλίκους του στη γειτονιά ή στο σχολείο. Είμαι ο σήριαλ κίλερ του 1845, είμαι ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης, είμαι οι ναυαγοί που έφαγαν τον δικό τους, αφού πρώτα τον έβγαλαν με κλήρο. ( Με τις δημοκρατικές διαδικασίες όλα επιτρέπονται).
Είμαι ο μεγάλος Κίλερ. Ο Μπιγκ Κίλερ. Ο εξτερμινεϊτορ.
Τελευταία, τη στήνω στα μηχανήματα των τραπεζών. Όταν δω κάποιον που «μου πάει», μόλις πάρει τα λεφτά, τον ζυγώνω και του τα παίρνω, απειλώντας τον με όπλο. Κάνω και επιλεγμένες ληστείες, πάντα με όπλο. Αλλά ψεύτικο. Με τον φόβο που επικρατεί σήμερα μπορεί κάποιος να κάνει ληστεία με το δάχτυλο προτεταμένο, με το βλέμμα, άντε και με ένα πιστόλι- αναπτήρα. Άλλωστε το να σκοτώσω έναν υπάλληλο ή έναν πελάτη ή ακόμη κι έναν φύλακα δε μου λέει τίποτα στην αξιοπρέπειά μου. Δεν υπάρχει η προσωπική επιλογή. Σκοτώνω από ανάγκη της στιγμής, για να μη με σκοτώσουν.
Κάποτε είχα σκεφτεί να ιδρύσω τον «μη κυβερνητικό»(!) οργανισμό «πρεζόνια χωρίς σύνορα» και να τους έστελνα όλους στις χώρες της δυστυχίας, στον τρίτο κόσμο, στους αρρώστους, τους πεινασμένους, τους καταδικασμένους, να βοηθούσαν. Έτσι πίστευα πως θα γιατρευόντουσαν γρήγορα και τελεσίδικα. Τώρα εκλιπαρούν για μεθαδόνη και κάνουν τρία στάδια απεξάρτησης. Για ποιον ύστατο λόγο; Για να επανενταχθούν στην κοινωνία που τους ήθελε υπάκουους σκλάβους κι αυτοί αντιστάθηκαν με την πρέζα. Δηλαδή; Σε μια κοινωνία ανώμαλα οργανωμένη, το κοινωνικά ανώμαλο άτομο είναι στην ουσία πιο ομαλό απ΄αυτούς που τον καταδικάζουν. Απλώς τον τρώνε λάχανο. Αυτός που ξεχωρίζει, αυτός που αντιστέκεται πρέπει να περάσει από λοβοτομή. Πρέζα ή θάνατος, θα φώναζαν οι γυναίκες του Ζαλόγγου. Όχι. Σήμερα μόνο πρέζα προσφέρουν, για να γίνονται ισχυρότεροι και στη συνέχεια λένε «αν θέλεις πέθανε, αν όχι θα υποταχθείς». Εμείς θα φροντίσουμε για την τελική υποταγή σου.
Εν συνεχεία μπήκα στο site του Κίλερ. Το δικό μου site. Kiler’s soul.
Υ.Γ. Παρακολουθείτε το τι λέγεται στα τηλεοπτικά παράθυρα; Από δημοσιογράφους και «ειδικούς» καθηγητές και άλλους επιστήμονες;
Ακούσατε τι προτείνει ο κ. υπουργός Παιδείας; (Σε κάθε θρανίο-λέει-θα βάλει κι έναν…ψυχολόγο!)
