Η μακροημέρευση του σχήματος Σαμαρά – Βενιζέλου και η μερική έστω ευόδωση των διακηρυγμένων στόχων του (σταθεροποίηση, επανεκκίνηση της οικονομίας με εθνικό «μνημόνιο», διαγραφή – επιμήκυνση του «επίσημου» χρέους, απαγκίστρωση από τα μνημόνια), δυστυχώς σ’ ένα αυτοϋπονομευμένο ευρωπαϊκό περιβάλλον, προϋποθέτει υποχρεωτικά κάτι. Ότι θα φτάσει μέχρι το τέλος, τέλος. Τίνος το τέλος; Το τέλος των κομμάτων που το απαρτίζουν τουλάχιστον όπως τα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Το τέλος ειδικά του ΠΑΣΟΚ, έστω ένα τέλος δίχως τελεία. Η γαλήνη, όπως είδαμε στην ορκωμοσία, επέστρεψε στο πρόσωπο του Ευάγγελου Βενιζέλου έπειτα από μια μακρά περίοδο μελαγχολίας και διαταραχής μόνο γιατί συμφιλιώθηκε με τη φορά των πραγμάτων και κατάλαβε, σε αντίθεση με άλλους, ότι δεν είναι καλό για τον τόπο ένα σχήμα να αυτοεξαπατάται και να παριστάνει ότι είναι κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι πραγματικά είναι ή απ’ ό,τι η πανουργία της ιστορίας και η τρόικα – μοίρα το έκανε να είναι.
Οι εντός του ψευδαισθήσεις, οι ενδεχόμενες νευρωτικές κρίσεις, οι προσποιήσεις, οι τσιριμόνιες, οι ψευτοαντιστάσεις και οι «αριστερές» – θου Κύριε! – διαφοροποιήσεις έχουν την ίδια αξία με τις νοσταλγίες σιτεμένων κυριών που ξεφυλλίζουν με δάκρυα στα μάτια τα άλμπουμ των νεανικών τους αναμνήσεων. Την ίδια αξία με τις οργισμένες πριν από λίγες μέρες αντάρτικες πόζες κυριών του ΠΑΣΟΚ που βρήκαν επιτέλους τη γαλήνη και την επιβεβαίωση στον «αναπληρωματικό» ίσκιο μεγάλων ανδρών της πολιτικής ζωής. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος πραγμάτωσε με σοβαρό τρόπο, ας ελπίσουμε ίσως χρήσιμο και για τον τόπο, ό,τι με γεροντολαγνική αδιακρισία διατυμπάνιζε ο άλλος ευτραφής ομόλογός του, ό,τι φαντασιώνονται στις άγονες συνήθως συμποσιακές συνευρέσεις τους οι υιοθετημένοι κυρίως από την Καθημερινή, στο όνομα του «φιλοευρωπαϊκού Συναγερμού», δημιουργοί αυτοαναφορικών δικτύων και ομίλων. Τους πρόλαβε, άλλωστε, όλους πρώτος ο Γιάννης Στουρνάρας του «Κοινωνικού Συνδέσμου» (!) και του Σημιτικού εκσυγχρονισμού που ανακάλυψε με εφηβικό ενθουσιασμό ότι ήταν πάντα ερωτευμένος με τον Αντώνη Σαμαρά δίχως να το γνωρίζει. Δεν του ζητούμε εξηγήσεις και ιδεολογικές αναφορές, αλλά τουλάχιστον να κάνει καλύτερα τη δουλειά του. Έχει τα προσόντα, όταν δεν είναι πολιτικά ακυβέρνητος.
Υποσχέθηκες π.χ. Γιάννη ότι τουλάχιστον μέχρι τον Ιούνιο θα είχες έτοιμο το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης, βάση για την επανεκκίνηση της οικονομίας και τον εθνικό φάκελο επαναδιαπραγμάτευσης των δανειακών συμβάσεων με τους εταίρους. Πού είναι; Στο δοχείο απορριμμάτων της ΕΡΤ;
Η πανουργία της ιστορίας το θέλησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος να αποδειχθεί ενδεχομένως χρήσιμος για τον τόπο μόνο στον βαθμό που θα γίνεται ακούσια μοιραίος για το κόμμα του. Δεν έχει να λογοδοτήσει σε κανέναν από τους προκατόχους του και τους συμπρωταγωνιστές του παρελθόντος. Δεν έχει πολύ περισσότερο λόγο να δώσει αναφορά στον υιό του ιδρυτή του, τον εξόριστο του Χάρβαρντ, τον «αναίτιο εγγονό», τον ακούσιο – εκούσιο πρωταγωνιστή μιας τραγωδίας, ο οποίος, κόντρα σε όλες τις προειδοποιήσεις σαν άλλος Ορέστης ή Οιδίποδας, έκανε τη μία μετά την άλλη επιλογή σε πρόσωπα, σχήματα και καταστάσεις που οδηγούν στον χαμό, παρασυρμένος σαν ακούσιο θύμα από σφάλμα σε σφάλμα στη δίνη της αυτοκαταστροφής, έτσι που να λες μωραίνει Κύριος όν βούλεται απωλέσαι, θαρρείς και υπάκουε σ’ ένα τυφλό κάλεσμα της Τρόικας – Μοίρας, της ειμαρμένης των Ελλήνων (βλέπε Έβδομη Αίσθηση – Τρόικα Μοίρα).
Το μόνο ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί σήμερα είναι αν ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα αποδείξει ότι διαθέτει την επιδεξιότητα και αντοχή ενός μπαλαντέρ, όπως ήταν κάποτε ο Γκένσερ στη Δυτική Γερμανία, ή θα ταυτιστεί με τους επιγόνους του Νένι που οδήγησαν στην οριστική εξαφάνιση το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα.
