Ο Γιώργος Νταλάρας είναι σαφώς ένας προικισμένος καλλιτέχνης, για την ακρίβεια καταξιωμένος τραγουδιστής, ικανός να οδηγήσει το προϊόν του σε υψηλές πωλήσεις κλπ. Άλλωστε δεν είναι τυχαία η εκπληκτική του δημοσιότητα.
Ψάχνοντας την καριέρα του, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι ναι μεν διαθέτει ταλέντο, όμως για να φτάσει σε καλό δείκτη διασημότητας μέτρησε πολύ η σκληρή δουλειά και η μεθοδικότητά του.
Αυτό που λέμε: δεν άφησε τίποτε να κυλήσει τυχαία… Που σημαίνει στην πράξη ότι με συνεχή και σκληρή προπόνηση έχτισε τη φόρμα του…
Το ότι συμπράττει συχνά με ό,τι καλό βγάζει η δισκογραφική παραγωγή, του συγχωρείται, δεδομένου ότι αυτός ποτέ δεν ‘εξαργύρωσε’ την επιτυχία του στις μεγάλες πίστες, δεν κυνήγησε νυχτοκάματο κλπ, περιορισθείς σε σημαντικές συναυλίες στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στο εξωτερικό (κάτι που ισχύει και για άλλους άξιους της δουλειάς του).
Λένε για τον Νταλάρα ότι συχνά η συμπεριφορά του τον μειώνει, βγάζει υπερβολικό εγωϊσμό κλπ. Έναν εγωϊσμό, που κάποιοι τον θεώρησαν αλαζονεία, με αποτέλεσμα να προκύψουν περιπέτειες (Ρασούλης, Τζίμ Πανούσης κλπ.).
Ωστόσο, όσο περνούν τα χρόνια, υποπτεύεσαι ότι ο σπουδαίος Γιώργος Νταλάρας προσπαθεί να μείνει σε…γήϊνο χώρο, να πατήσει γερά τα πόδια του και να δώσει κάποια πράγματα που κρύβουν μέσα τους συναίσθημα.
Δεν ξέρω αν έχετε ακούσει το τραγούδι του ‘Το βουνό’, που εντάχτηκε σε ένα δίσκο από ζωντανή συναυλία.
Ο Νταλάρας το ερμηνεύει και θαρρείς πως βγάζει από μέσα του σπαραγμό!
«Με το βουνό θα γίνω φίλος»!
Πρόκειται για ένα στίχο απλό, ενταγμένο θαρρείς στον χώρο κάποιου φυσιολάτρη, όμως από τα χείλια του Νταλάρα μοιάζει να παίρνει βαθύ νόημα. Ίσως… διότι αυτό το «βουνό» ενδεχομένως αποφασίζει να δεχτεί τη φιλία του ερμηνευτή…
Από μια άποψη, αυτή η ερμηνεία αποτελεί ορόσημο στην κ ο ι ν ω ν ι κ ή καριέρα του Γ. Νταλάρα.
Γιατί, απλά, αυτό το ‘βουνό’ είναι ο πατέρας του:
Το βαρύ λαϊκό ζεϊμπέκικο ‘Το ψηλότερο βουνό’ (που τραγούδησε πριν από σαράντα τόσα χρόνια η Πόλυ Πάνου) γράφηκε από ένα μεγάλο ρεμπέτη.
Τον Λουκά Νταράλα, κατά κόσμο πατέρα του κορυφαίου ίσως (μετά τον Καζαντζίδη) Έλληνα τραγουδιστή.
Δεν θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον μια δουλειά αποκλειστικά τιμητική σε έναν δικό του άνθρωπο, ο οποίος βασανίστηκε σε δύσκολους καιρούς να επιβιώσει και άφησε παρακαταθήκη ένα λαμπρό τραγουδιστή και μερικά (ξεχασμένα) διαμάντια της δισκογραφίας;
