Σε μια εποχή που όλοι επικαλούνται λόγια και συναισθήματα προφανώς «γερασμένα», που όλα έχουν ήδη ειπωθεί και γραφτεί (ενίοτε δε και ακουστεί), το να ανακαλύπτεις εκ νέου την Αμερική δικαιολογεί, άραγε, κάποια επιβράβευση;
Μόλις πριν από λίγες μέρες πληροφορηθήκαμε ότι τρεις από καιρό συνταξιοδοτημένοι επιστήμονες (οι Charles Kuen Kao, Willard Sterling Boyle και George Elwood Smith) μοιράστηκαν το Νόμπελ Φυσικής. Ο μεν πρώτος για την ανακάλυψη (;) ότι οι οπτικές ίνες προσφέρουν δυνατότητα μεταφοράς φωτός σε μεγαλύτερες, απ’ ό,τι γενικά μέχρι πρότινος πιστευόταν, αποστάσεις. Οι δε άλλοι δύο, για την ανακάλυψη (;) των Charge-Coupled Devices –εκείνων, δηλαδή, των ηλεκτρονικών κυκλωμάτων που μπορούν να μετατρέψουν το φως σε ηλεκτρικά σήματα. Για όσους δεν γνωρίζουν, τέτοια κυκλώματα διαθέτουν εδώ και πολύ καιρό όλες οι ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές!
Διερωτάται κανείς: Γιατί τώρα, μετά από σαράντα και πλέον χρόνια, η σουηδική Ακαδημία ανοίγει τα χρονοντούλαπά της και ξεσκονίζει τις συρταριέρες της, αφού
οι εν λόγω επιστημονικές ανακαλύψεις έλαβαν χώρα την δεκαετία του 1960 (και συγκεκριμένα το 1966 και 1969 αντίστοιχα);
Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, το μάτι μας δεν μπορεί παρά να «γαντζωθεί» στο άρθρο του αμερικανικού περιοδικού «Entertainment Weekly», με τον δεικτικό τίτλο: «Herta who?» Πρόκειται για την εντελώς άγνωστη στο ευρύ αναγνωστικό κοινό Ρουμανο-γερμανίδα Χέρτα Μίλερ, την νομπελίστα Λογοτεχνίας 2009, η οποία κατάφερε να «κλέψει» τελευταία στιγμή το βραβείο από τον Ισραηλινό Άμος Οζ -έναν κατ’ επανάληψη προταθέντα για το συγκεκριμένο βραβείο λογοτέχνη, τα έργα του οποίου έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από τριάντα γλώσσες. Δυστυχώς, κατά την «κρίση» των Αθανάτων της Ακαδημίας, το ταλέντο του προσέκρουσε στις πολιτικές του απόψεις περί δημιουργίας δύο παλαιστινιακών κρατών (ενός εβραϊκού κι ενός καθαρά παλαιστινιακού) και περί παύσης του εποικισμού της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας. Ήταν αυτός, που πρώτος δήλωσε την ικανοποίησή του για την έναρξη στο Όσλο των συνομιλιών με την PLO, την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Αυτός, που πάντοτε αποτελούσε «ακίδα» στον αμερικανικό οφθαλμό…
Αν για την πρώτη περίπτωση, αυτή των Φυσικών επιστημόνων, υιοθετήσουμε την άποψη ότι τελικά βραβεύεται το συνολικό έργο, η διαχρονική προσπάθεια, η ακάματη και επίμονη προσήλωση στον ανώτερο και ιερό σκοπό της επιστήμης, τότε εύλογα δικαιολογείται η σκανδαλωδώς μεταχρονολογημένη απονομή του βραβείου. Αλλά, λαμβάνοντας υπ’ όψιν μας την δεύτερη περίπτωση, αυτήν της «κάποιας» κυρίας Χέρτα, το όλο σκεπτικό καταρρέει. Το ότι η Ακαδημία των Σουηδών μοιράζει την πίτα της επιβράβευσης κατά το δικό της αυθαίρετο κι ανεξέλεγκτο (σε όλους μας δε και άγνωστο) δοκούν, είναι τοις πάσι γνωστό. Τρανταχτό παράδειγμα η απονομή του Νόμπελ Ειρήνης 2007 στον Al Gore -τον άλλοτε αντιπρόεδρο της αμερικανικής κυβέρνησης, ο οποίος ορμώμενος από τα σαδιστικά ένστικτά του, παράλυτος από τα κύματα ενός «οικολογικού» ψυχοπνευματικού «οργασμού» του «αφεντικού» προέδρου του, δεν δίστασε να βομβαρδίσει με βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου την πρώην Γιουγκοσλαβία και στη συνέχεια το Ιράκ, προκαλώντας τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων! Το ειρωνικότερο δε όλων; Μόλις λίγο καιρό πριν από την βράβευσή του με το Νόμπελ Ειρήνης, ο ίδιος είχε λάβει και το Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ (σχετικά με τις καταστροφές που επιφέρει στον πλανήτη μας το φαινόμενο του θερμοκηπίου). Τίτλος; «Μια άβολη αλήθεια»! Αναμφίβολα, και σε αυτήν την περίπτωση επρόκειτο για την αλήθεια των άλλων…
Μόλις χθες πληροφορηθήκαμε την απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στον πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα. Το φιάσκο αποκαλύπτεται πλέον περίτρανα. Χωρίς να επιθυμώ να χαρακτηριστώ ως πάσχων από ιδεατή καταδίωξη, θέτω απλώς το εξής ερώτημα: ποιοι είναι οι χρόνιοι και καταξιωμένοι αγώνες του ανδρός, ώστε να τιμηθεί με αυτήν την ύψιστη διάκριση; Η απάντηση, λιτή και απέριττη: Μα, εδώ και κάμποσους… μήνες δεν επιχείρησε ούτε έναν βομβαρδισμό! Κι αυτό από μόνο του αρκεί για να θεωρηθεί «ειρηνοποιός»! Δηλαδή, βραβεύουμε κάποιον ως φιλάνθρωπο, απλώς γιατί δεν έτυχε τους τελευταίους μήνες να διαπράξει κάποιον φόνο ή έστω ξυλοδαρμό συνανθρώπου του; Ή μήπως προσπαθούμε απατηλά να εκβιάσουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο την ψυχολογία ενός εν δυνάμει «αγίου», ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα;
Όποιο από τα δυο κι αν ισχύει, ο συνειρμός πάσχει από έλλειψη ωριμότητας και ως προς το σκεπτικό και ως προς την εφαρμοζόμενη μέθοδο. Όσο φαιδρό αποδεικνύεται το επιχείρημα ότι το 1948 (έτος θανάτου του Γκάντι) δεν απονεμήθηκε σε κανέναν το Νόμπελ Ειρήνης επειδή κανείς εν ζωή δεν ήταν κατάλληλος (ωσάν να μην υπάρχει, εδώ και αιώνες, η πρακτική απότισης φόρου τιμής, παρασήμων κ.λπ. σε άξιους… θανόντες), άλλο τόσο ύποπτη καταντά η «λογική» της απονομής των συγκεκριμένων βραβείων σε ανθρώπους όπως ο Χένρι Κίσινγκερ, ο Μοχάμεντ Ανουάρ ελ Σαντάτ, ο Μεναχέμ Μπέγκιν, ο Γιτζάκ Ράμπιν, η Ριγκομπέρτα Μεντσού και o Γιάσερ Αραφάτ. Αρκεί να σκεφθεί κανείς πως, το 1939, ο Σουηδός πολιτικός Έρικ Μπραντ είχε προτείνει για Νόμπελ Ειρήνης τον Χίτλερ!
Ας μην ανακαλύπτουμε, λοιπόν, πάλι και πάλι την Αμερική. Το έπραξαν ήδη οι Βίκινγκς, μετά ο Κολόμβος. Το πράττουν καθημερινά τα εκατομμύρια των ανθρώπων που «αίρουν τις αμαρτίες» της φτώχειας τους. Που καταδυναστεύονται και δυστυχούν, που πεθαίνουν άγνωστοι και ακλεείς σαν τους κόκκους της άμμου. «Ο πόλεμος είναι ειρήνη» έγραφε ο Όργουελ. Ο πόλεμος των πολλών είναι η ειρήνη των λίγων. Αυτή είναι η τραγική μοίρα των ανθρώπων.
(Δεν είναι τυχαίο που η ελληνική λέξη «κρίση» έχει διττή σημασία…)
