Προχθές έβλεπα τον Γιάννη Ιωαννίδη να δίνει συνέντευξη στον Βασίλη Σκουντή και την Άννα Καραμανλή στη ΝΕΤ.
Είμαι φαν του. Ακόμα και τότε που τον αντιπαθούσα που ήταν στον πάγκο των γαύρων και μας έπαιρνε τα πρωταθλήματα. Δεν νομίζω ότι ήταν τρομερά μεγάλος προπονητής… χωρίς να μειώνω την αδιαμφισβήτητη αξία του… ήταν όμως τρομερά μεγάλος coach.
Απόλαυσα τη συνέντευξη, 1ον γιατί συμφωνώ πάντα με τον τρόπο που λέει τα πράγματα ο Ιωαννίδης…, 2ον γιατί έχω σε μεγάλη εκτίμηση των Βασίλη Σκουντή (κι όχι μόνο για τις αθλητικές του γνώσεις)… έχουμε δουλέψει στα διπλανά γραφεία όταν ήμασταν και οι δυο πιτσιρικάδες… και παρακολουθούσα το πάθος των μπασκετικών, σε μια εποχή που το μπάσκετ ήταν στις εφημερίδες ανθυπομονόστηλο… και 3ον γιατί επιτέλους η Άννα Καραμανλή μπορεί να μας ψιλο-έσπασε τα νεύρα που διέκοπτε τον coach- άλλα είχε επιτέλους ρόλο, αφού ο Βασίλης είναι μη συμπλεγματικός άνθρωπος και της έδωσε χώρο, χρόνο, αλλά βασικά της έδειξε τον σεβασμό που οφείλει κάποιος στην συμπαρουσιάστριά του. Respect Bill.
Τον Γιάννη Ιωαννίδη τον συμπαθώ για τον ίδιο λόγο που τον συμπαθούν όσοι τον συμπαθούν. Τα λέει έξω από τα δόντια… δεν κάνω practice στα κλισέ μου… Τα λέει έξω από τα δόντια. Ταυτόχρονα όμως και είναι και τρυφερός… συντροφικός και βασικά άνθρωπος που η ευθύνη που του αναλογεί είναι δική του.
Δεν τον κρίνω ως πολιτικό, γιατί δεν γουστάρω τους πολιτικούς σε όποιο κόμμα κι αν ανήκουν, όσο νέοι ή γέροι είναι… δεν μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που τους ενδιαφέρει να αποφασίζουν για τους άλλους. Όταν μάλιστα έμαθα ότι είναι και σπουδαίος συλλέκτης έργων τέχνης, πέρασε έναν νοητό πήχη που ’χω για τους ανθρώπους…
Ναι, ο Γκάλης ήταν ο Θεός. Δεν το κουβεντιάζουμε αυτό… όμως ο Ιωαννίδης ήξερε να διαχειρισθεί τον Θεό… να τον κοουτσάρει.
Η κουβέντα φυσικά πήγε στο ντόπινγκ.
-Ποιός έχει τελικά την ευθύνη;, ρώτησε η Άννα Καραμανλή.
Ο υπουργός για 2-3 δευτερόλεπτα μάσησε… όμως γρήγορα ξύπνησε μέσα του ο coach..
-Ως προπονητής ήμουν σκληρός με τους παίκτες. Όμως δεν μπορούσε κανείς να ακουμπήσει τους παίκτες μου… από τον Πρόεδρο, μέχρι τον τελευταίο φίλαθλο. Ο προπονητής είναι ο Γέροντας του αθλητή… και δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι μιλάμε για παιδιά.
Όταν το 1979 –είπε ο Ιωαννίδης- πήραμε με τον Άρη το πρώτο μας πρωτάθλημα, τράκαρε ο Χάρης Παπαγεωργίου (ο σταρ της ομάδας) με έναν νεαρό δικό μας παίκτη, τον Λαζαρίδη… άσχημο κτύπημα και για τους δυο… όλος ο πάγκος έτρεξε στον Παπαγεωργίου… κι εγώ εκεί ήθελα να τρέξω… όμως έτρεξα στον πιτσιρικά να δω πώς είναι… πιτσιρικάς ήταν… θα το θυμόταν ότι κανείς δεν του έδωσε σημασία… και αν γινόταν παικταράς θα το ’βγαζε πάνω σε άλλους…
Με μαγεύει αυτή η λογική του Ιωαννίδη.
1+1=2. Punkt Aus (τελεία και παύλα), που λένε και οι μετρ του είδους, οι Γερμανοί.
Όμως έστω και αν 1+1=2., στην προκειμένη περίπτωση είναι τρυφερό. Το νέο παιδί που δεν κάνει να πληγωθεί. Είναι σχεδόν ρομαντικό. Ποιός να το περίμενε από τον σκληρό coach που ξέραμε από τις παρα-αθλητικές ειδήσεις;
Να η μαγεία του coach κι όχι του coaching.
Πώς διάολο μπορείς να καταλάβεις αν ένας πίνακας αξίζει ή όχι; Πώς διάολο μπορείς να καταλάβεις αν αυτός ο ζωγράφος έχει μέλλον και ταλέντο; Δεν είναι σύστημα ζώνη αυτό εδώ… κάτι άλλο είναι… που προφανώς το ’χει ο coach..
Δεν ξέρω από νομοσχέδια… και όσα ξέρω με κάνουν να κρατώ μικρά καλάθια.
Μεταξύ μας δεν είμαι καν εναντίον του ντόπινγκ.. είναι αστείο να’ σαι ενάντια σε κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι απαραίτητο συστατικό. Μάλλον θα με ενδιέφερε να δω σε μελλοντικούς Ολυμπιακούς Αγώνες δρομείς των 100μ.με 3 (!!!) πόδια να τρέχουν την απόσταση σε 3.46’’. Ή κολυμβητές που να φοράνε παπούτσια Νο. 97(!!!)…
Τι με νοιάζει εμένα αν το φάρμακο Μ2 επιτρέπεται από πέρυσι, αλλά το Μ3 όχι… Είναι σαν να μου λες ότι αυτό το πρεζάκι παίρνει πολύ ηρωίνη και το άλλο λιγότερη. Θέλουν να τρέχουν υπό την επήρεια ναρκωτικών; Με γεια τους με χαρά τους… γιατί όχι; Τόσοι και τόσοι διεθνείς superstar (κι όχι μόνο) της π.χ. μουσικής σκηνής δεν παίζουν συχνά πυκνά υπό την επήρεια ναρκωτικών; Καλό το συναίσθημα, αλλά μην ξεχνάμε και πρόσφατα περιστατικά…
Θέλετε και λύση;
ΟΚ!
Πάρτε για παράδειγμα το Εuro που κερδίσαμε.
Σιγά τον προπονητή… σιγά τον μάγο του πάγκου Otto Rehagel. Πολύ άμυνα… και ένα γκολάκι μπροστά… Όχι, δεν είναι μεγάλος τεχνικός… μεγάλος coach είναι… για θυμηθείτε λιγάκι… τί του ‘χαμε σύρει… πόσους παίκτες του ‘χαμε προτείνει… εκείνος όμως Nein! Punkt Aus που λέγαμε πριν… τους είχε δώσει τον λόγο του ότι με αυτούς θα πορευθεί και με αυτούς πορεύθηκε… δεν τους πούλησε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ… Θυμηθείτε ότι φώναζε τον Καψή, όταν αυτός δεν έπαιζε ούτε στις προπονήσεις στην Κύπρο… Προφανώς (εκτός των άλλων) λειτούργησε η συνέπεια των λόγων του καταλυτικά στους ευαίσθητους Έλληνες παίκτες… που σημειωτέον μακριά από την μπαγκέτα του coach Οττο, δεν έκαναν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ… Ε?
Δεν έχω παιδιά για να ξέρω και ίσως γι’ αυτό κάνω και τον άνετο… αλλά λόγω αυτού έχω (πιο) καθαρό μυαλό. Η εμπιστοσύνη προς τον δάσκαλο λείπει από τα παιδιά μας. Η εμπιστοσύνη προς τον coach… και αν δεν υπάρχει αυτό, φταίχτης είναι μόνο ο coach. Αλίμονο να ‘ναι το παιδί.
Γι’ αυτό έχουμε χαμηλής ποιότητας ρεπορτάζ και ρεπόρτερς στα κανάλια. Επειδή τα νέα παιδιά φοβούνται τους διευθυντές (coach), αντί να τους εμπιστεύονται.
Όταν ήρθα εδώ στο zougla.gr είπα στον Μάκη, ότι θέλω να γράφω ελεύθερα τη γνώμη μου και βασικά να έχω ένα link στο zougla.gr (OUTDOORS), όπου επίσης θα κάνουν διάφορα πράγματα (δεν του εξήγησα τί ακριβώς) διάφοροι με ταλέντο που ’χω εντοπίσει στο internet και αλλού…
Μου είπε «εντάξει» και το τήρησε. Τον ευχαριστώ για το δεύτερο, γιατί από το πρώτο ήμουν αηδιαστικά χορτασμένος. Μάζεψα λοιπόν τον Γιάννη, την Έρικα, την Γιώτα και την Ολίβια και τους είπα τι θέλω να κάνουν. Δεν έδωσα οδηγίες ποτέ. Δεν χρειάζονται οδηγίες οι ικανοί άνθρωποι. Τους λέω πάντα ποια από τη δουλειά τους μου αρέσει και ποια όχι… και πάντα έχουν το ελεύθερο να ασχοληθούν με όποιο θέμα τους κατέβει στο κεφάλι.
Αποτέλεσμα;
Ποτέ κανείς τους δεν έτυχε που να μην μου τηλεφωνήσει να ρωτήσει τη γνώμη μου αν πρέπει να κάνει αυτό ή το άλλο… Δεν μ’ αρέσει να επεμβαίνω στη σκέψη του άλλου (μιλάω γα τη δουλειά πάντα)… όμως όταν ο άλλος θέλει τη γνώμη σου….τότε νιώθεις την ικανοποίηση ενός coach. Κανείς δεν μπορεί να ακουμπήσει αυτά τα παιδιά… ειδικά τώρα που το internet είναι ένα ανοικτό για όλους περιβόλι…
Είχα την ευτυχία να γνωρίσω 2-3 καλούς coach στη ζωή μου. Θυμάμαι πάντα τον κ. Ιάσονα Μοσχοβίτη που δεν χρειάστηκαν περισσότερες από 4-5 κουβέντες μας για να με κάνει να πιστέψω στον εαυτό μου… χωρίς ποτέ να χρειασθεί να δουλέψω γι’ αυτόν.
Ο coach, φίλοι μου, δεν φαίνεται μόνο στα αποτελέσματα…. φαίνεται χρόοοοοονια μετά….
Ε;
Τι ε;
Θυμηθείτε τους παίκτες του coach Ιωαννίδη στον Άρη ή στον Ολυμπιακό… ας πάρουμε τους πιο γνωστούς: Γκάλης, Γιαννάκης, Σιγάλας… έχουν περάσει τόσα χρόνια… 3 σεμνοί κύριοι…. σήμερα είναι φανερό ότι ο coach είχε κάνει τότε καλή δουλειά.
