«…Μην είναι οι μπάτσοι οι τρομοκράτες;
Οοοοόχι, οι μπάτσοι είναι φρουροί!
Μην είναι το κράτος ο τρομοκράτης;
Οοοοόχι, το κράτος είναι η τάξις!…»
Νικόλας Άσιμος.
«Το μοναδικό πετυχημένο σύστημα διακυβέρνησης εδώ και χιλιάδες χρόνια, είναι η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία», μας πιπίλιζαν το μυαλό οι πάνσοφοι ηγέτες που μας έχουν καβαλήσει από τότε που γίναμε κράτος.
Και μόλις βγήκανε στο δρόμο μερικές εκατοντάδες θυμωμένα 15χρονα, αρχίσανε όλοι μαζί και τα παπαγαλάκια τους από κοντά να ωρύονται: «Άρθρο 11!! Άρθρο 11!!»
«Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα!!» Μας δίδασκαν οι ρήτορες από το γυαλί.
Και μόλις κατάλαβαν ότι ο αγανακτισμένος κόσμος αρνείται να παίξει το εκλογικό παιχνιδάκι τους, άρχισαν το μέχρι γελοιότητας στραμπούληγμα των «εκλογικών νόμων», μέχρι που φέρανε τα πάνω κάτω και η μειοψηφία έγινε πλειοψηφία, γιατί, λέει, «οι κυβερνήσεις συνασπισμού είναι ασταθείς!!»
Την είδαμε και τη σταθερότητά τους, τρομάρα τους!
Τέτοια σταθερότητα της περίφημης δημοκρατίας τους που μόλις αντιληφθούν ότι υπάρχει στον κόσμο δυσαρέσκεια και αντίδραση στη μάσα τους, αρχίζουν να ονειρεύονται χούντες! Μοναρχία! Ενός ανδρός αρχή! (Τον θυμόσαστε τον άντρα;)
Και αλληλοσυγχαίρονται στα κανάλια, στις συγκεντρώσεις τους, στα έντυπά τους, που τα καταφέρνουν να συμφωνήσουν στην παράνοια, τη διαστροφή, την υποκρισία.
Συμφωνούν, λένε, να καταργηθεί το άσυλο! Λες και δεν το κέρδισαν οι φοιτητές με το αίμα τους! Λες και είναι χωράφι του πατέρα τους να το πουλήσουν!
Συμφωνούν «να παταχθεί το κράτος των Εξαρχείων»! (Σιγά τα τσέχικα όπλα του Παττακού ρε λεβέντες).
Ζήτω η Αστυνομία! Ζήτω το Σώμα των Ειδικών Φρουρών! Ζήτω ο Αλέξης Κούγιας! (Όλα είναι μια παρεξήγηση)!
Ανακάλυψαν μάλιστα (μετά από ενδελεχή επιστημονική έρευνα), ότι το παιδί σκοτώθηκε από … τρίσποντη καραμπόλα! Ήταν εκπαιδευμένος και στο μπιλιάρδο ο Άντρας!!
Και απεφάνθησαν (άλλο επιστημονικό θέσφατο!) ότι απαιτείται «κατά περιόδους ενδελεχής ψυχολογική αξιολόγηση» των ενόπλων αστυνομικών! Τότε, θα πρόσθετα εγώ, θα πρέπει να αξιολογηθούν κι οι γιατροί που κρατάνε νυστέρια και εγχειρίζουν, οι μόνιμοι στρατιωτικοί όλων των όπλων και σωμάτων, που χειρίζονται πολύ πιο επικίνδυνα όπλα από ένα απλό κουμπούρι και βέβαια όλοι ,μα όλοι, οι πολιτικοί! Οπότε, ή θα μείνουμε από ψυχικά υγιείς πολιτικούς, ή θα τρελαθούν άπαντες οι ψυχίατροι, προς δόξαν της ψευδοεπιστήμης της ψυχολογίας και της σταθερότητας της περίφημης αστικής «δημοκρατίας».
Και για να μην τρελαθούμε οριστικά, ας μην πιάσουμε τους τηλεπαρουσιαστές…Αυτά τα παιδιά βγαίνουν εκτός … επιστήμης.
Απευθύνομαι σε τούτο το δύστυχο λαό, τους ταλαίπωρους πυρόπληκτους, τους σεισμόπληκτους, τους πλημμυρόπληκτους, τους κατεστραμμένους από τη φούσκα του χρηματιστηρίου, τους ληστρικά στραγγισμένους από την περιουσία τους από τις τράπεζες, τους τοκογλύφους, την εφορία, τα «ασφαλιστικά» ταμεία, τους λογαριασμούς των «κοινωφελών υπηρεσιών». Απευθύνομαι στους δύστυχους μικρομεσαίους μαγαζάτορες που βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα: Από τη μια τους βαράει η «εξουσία» με ότι έχει διαθέσιμο, τους φορολογεί άγρια, τους γδέρνει με τους λογαριασμούς, τους χώνει «τεκμήρια» και φόρμουλες, τους φορτώνει τα βάρη της αύξησης των καυσίμων, τους έχει αφήσει εντελώς απροστάτευτους στο έλεος πάλι των τραπεζών, να καταστρέφονται από την οικονομική κρίση. Και από την άλλη, βρίσκονται στο στόχαστρο κάθε υποαπασχολούμενου, κάθε άνεργου, κάθε αλλοδαπού δυστυχισμένου, που βλέπουν τα «πλούτη» της βιτρίνας, τη «λάμπουσα πενία», όπως θάλεγε κι ο μακαρίτης ο πατέρας μου και ορμάνε σα γάτες στο σκουπιδοντενεκέ να βουτήξουν τα μπιχλιμπίδια της μικροαστικής υπερκατανάλωσης!
Πάνω απ’ όλα απευθύνομαι στους νέους. Όχι γιατί θέλω να τους κάνω το δάσκαλο. Αλλά γιατί στα σχολεία που πάνε, με την προπαγάνδα που τους ταΐζουνε, από τα κανάλια, από τους πολιτικούς από τις επεξεργασμένες, διαστρεβλωμένες «ειδήσεις», δεν μπορούνε να βρούνε κάποιο φως στο αδιέξοδό τους. Το φως της γνώσης και των βιβλίων, για να μάθουν να σκέπτονται και να αποφασίζουν μόνοι τους.
Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, υπήρχε κάποια χώρα διαφορετική από τις άλλες.
Πόσο διαφορετική; Κρίνετε μόνοι σας. Μιλάμε για το 1918, μετά από τον καταστροφικό 1ο παγκόσμιο πόλεμο. Σκεφτείτε λοιπόν μια χώρα όπου επικρατεί το δικαίωμα και το καθήκον της εργασίας. Όλοι να έχουν δουλειά, όλοι να δουλεύουν εφ’ όσον είναι υγιείς και ικανοί. Και να ισχύει το αξίωμα «όποιος δεν δουλεύει δεν τρώει»!
Μπορούσε να εφαρμοστεί ένας τέτοιος νόμος στη χώρα των ανεπάγγελτων, χωρίς ένσημα, ευρωδίαιτων και γόνων πλουσίων μπαμπάδων, «ηγετών» και «παραγόντων»; Τι λέτε;
Το σύνταγμα αυτής της χώρας πρόβλεπε και εκλογές.
Σε αυτές, μοναδικό παράδειγμα, ψήφιζαν από τα 18, άντρες και γυναίκες. Δεν ψήφιζαν όμως όλοι. Είχαν δικαίωμα να εκλέγουν και να εκλέγονται οι εργάτες οι αγρότες, οι μισθωτοί, οι στρατιώτες, οι νοικοκυρές «γιατί βοηθάνε άλλους να είναι παραγωγικοί», καθώς και όσοι έχασαν με οποιοδήποτε τρόπο και σε οποιοδήποτε βαθμό την ικανότητα για δουλειά.
Είχαν επίσης το δικαίωμα να ψηφίζουν και οι ξένοι που ζούσαν και δούλευαν στη χώρα, με απόφαση των τοπικών συμβουλίων των κατοίκων.
Δεν είχαν δικαίωμα να εκλέγουν και να εκλέγονται όσοι είχαν ιδιωτικές επιχειρήσεις και εκμεταλλεύονταν την εργασία μισθωτού προσωπικού, οι ιδιωτικοί έμποροι και χρηματιστές με δικές τους επιχειρήσεις, οι ανεπάγγελτοι που ζούσαν από εισοδήματα από ακίνητη περιουσία, από τόκους κεφαλαίων κλπ. Ακόμα δεν ψήφιζαν όσοι νοσηλεύονταν ή βρίσκονταν σε κηδεμονία για λόγους ψυχικών νοσημάτων και τέλος οι παπάδες και οι καλόγεροι όλων των δογμάτων (Τα οποία υπήρχαν και λειτουργούσαν κανονικά).
Αυτά έλεγε το σύνταγμα της σοβιετικής ένωσης όταν πρωτοϊδρύθηκε.
(Διαβάστε:
http://www.marxists.org/history/ussr/government/constitution/1918/article4.htm
Και μην παραλείψετε να διαβάσετε και τα υπόλοιπα συντάγματα, έτσι για να δείτε πως ένα καθεστώς που ξεκίνησε σχετικά καλά, κατέληξε στον Σταλινισμό και την τυραννία:
http://en.wikipedia.org/wiki/Category:Constitutions_of_the_Soviet_Union).
Στη νεαρή τότε σοβιετική ένωση, ίσχυαν δυο ακόμα παγκόσμιες πρωτοτυπίες. Η πρώτη ήταν ότι οι εκλεγόμενοι εκπρόσωποι των πολιτών ήταν άμεσα ανακλητοί. Αν δηλαδή τα συμβούλια (σοβιέτ) που τους είχαν εκλέξει αποφάσιζαν, μπορούσαν επί τόπου να τους ανακαλέσουν, από τους τοπικούς δικαστές και αστυνομικούς μέχρι και τον αρχηγό του κράτους! Και η δεύτερη ήταν η υποχρέωση όλων των ικανών πολιτών – ανδρών και γυναικών πάντα – να φέρουν όπλα για την άμυνα της χώρας και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.
Και τόλμα τώρα εσύ Εφραίμ να κάνεις σκάνδαλο βατοπεδίου!
Δεν υποστηρίζω άκριτα το σύνταγμα της σοβιετικής ένωσης το 1918, πολύ περισσότερο δεν υποστηρίζω τα συντάγματα που ακολούθησαν. Αλλά αν, όπως πιστεύω, υπήρχαν σ’ αυτό κάποια καλά, είναι πια καιρός να τα προσεγγίσουμε με ανοιχτό μυαλό, χωρίς φανατισμό και δογματίλα.
Ας δούμε όμως τι γίνεται στη χώρα μας με αυτό το «πετυχημένο» καθεστώς. Η απάντηση είναι, πλήρης κατάρρευση, κανένας σεβασμός στα δικαιώματα και τις ανάγκες των φτωχών, των εργατών των αγροτών, των μισθωτών εργαζομένων. Καμία μέριμνα για τους άρρωστους, τους άνεργους, τους πολύτεκνους, τους κατεστραμμένους. Ένα μικρό πρόσφατο παράδειγμα: Μετά τις καταστροφές των μαγαζιών, η κυβέρνηση, κάτω από την παρότρυνση και το «κλίμα» που καλλιέργησαν τα παπαγαλάκια, έτρεξε να τάξει, αλήθεια ή ψέματα μόνο αυτοί το ξέρουν, αποζημιώσεις στους καταστηματάρχες, για να βγούνε από την κρίση και να πληρώσουν και τα χρέη τους στις τράπεζες.
Ακούσατε λέξη για τους υπάλληλους των μαγαζιών, που καθημερινά χάνουν μεροκάματα;
Μα πως μούρχονται και μένα τέτοιες απορίες! Από το πολύ το διάβασμα θα τόπαθα.
Όλα για τους πλούσιους. Τους βιομήχανους, τις τράπεζες, τους εφοπλιστές, τις αλυσίδες σουπερμάρκετ, τους μεγάλους εργολάβους, όλα γι αυτούς! Δάνεια, επιχορηγήσεις, φοροαπαλλαγές, φτηνό ρεύμα, μόνο επιχορηγούμενους οίκους ανοχής δεν τους έχουν φτιάξει (Και καλύτερα να μην τους βάζω ιδέες).
Οπ! Ξεχάσαμε τους Εφραίμ! Αν κι αυτοί δε μας έχουν και πολλή ανάγκη, είναι αυτάρκεις στην πιάτσα.
Και κάτι τέτοιες δύσκολες ώρες, να θυμόμαστε και τους μικρομεσαίους. Την παραδοσιακή μας πελατεία, είτε μας λένε Γιώργο, είτε Κώστα, είτε Αδόλφο! Μην τους απογοητεύουμε, προεκλογικές μέρες που είναι.
Και ένα ακόμα και πολύ σημαντικό. Πριν δυο μήνες, τον περασμένο Σεπτέμβριο, μέλη της πρωτοβουλίας επιστημόνων για τις δασικές πυρκαγιές στείλαμε μια αίτηση ερωτηματολόγιο σε εννέα πυρόπληκτες νομαρχίες της χώρας. Τα ερωτήματά μας είχαν σχέση με την πολιτική προστασία των νομών από πυρκαγιές, πλημμύρες κλπ. Τόσο οι νόμοι του Ελληνικού κράτους όσο και οι οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης απαιτούν να παρέχεται πλήρης και άμεση πληροφόρηση στον κάθε πολίτη. Η προθεσμία είναι το πολύ δυο μήνες για τόσο εκτεταμένη ενημέρωση όσο η δική μας.
Μόνο μια νομαρχία δεν απάντησε μέχρι σήμερα, σχεδόν 3 μήνες τώρα.
Και φυσικά, δεν ιδρώνει το αυτί των κ.κ. Νομαρχών για συνήγορο του πολίτη, ελεγκτές του δημοσίου, εισαγγελείς, κυβέρνηση και άλλα τέτοια φαιδρά. Ξέρουν ότι όλοι αυτοί έχουν τώρα άλλες φωτιές στα μπατζάκια τους.
Αυτές που τους άναψαν τα 15χρονα!
Και να κλείσω με το Πανεπιστημιακό Άσυλο.
Από την περίοδο των αγώνων πριν την 7ετή δικτατορία, το φοιτητικό κίνημα, πολύ ισχυρό και τότε και με έντονη δραστηριότητα, είχε δυο μεγάλα προβλήματα:
Δεν υπήρχε ΕΦΕΕ να συντονίζει τους Φοιτητικούς αγώνες.
Και δεν υπήρχε πανεπιστημιακό άσυλο.
Οι δυο αυτές μεγάλες κατακτήσεις κερδήθηκαν με μεγάλο αγώνα και αφού αφήσαμε αίμα στο πεζοδρόμιο. Φάνηκαν πολύ χρήσιμοι αυτοί οι αγώνες και οι κατακτήσεις, γιατί ήταν φάρος και πυξίδα στα δύσκολα χρόνια της χούντας. Μας έδιναν στόχους και προοπτική, για να συγκεντρώνουμε και να εστιάζουμε τους αγώνες μας. Το άσυλο που κατάργησε η χούντα μας έδινε ένα σύνθημα κατανοητό από τον απλό κόσμο και εκπροσωπούσε όλες τις ελευθερίες που είχαμε στερηθεί.
Όταν κερδίσαμε τη δημοκρατία μας, διαφυλάξαμε τις πολύτιμες κατακτήσεις μας όσο μπορούσαμε. Μέχρι να πετύχει ο διαβόητος «ιστορικός ηγέτης» Αντρέας Παπαντρέου τη «νίκη των αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων» και να αρχίσει το μάδημα της μαργαρίτας.
Το ΠΑΣΟΚ πήρε την κυβέρνηση, αν θυμάμαι καλά, το Νοέμβριο του ’81. Μέχρι τότε, το φοιτητικό τουλάχιστον κίνημα είχε κάνει μια σχετική κοιλιά. Αλλά υπήρχαν ακόμα δυο πράγματα. Υπήρχε η αξιοπρεπής έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου και υπήρχε μια ενιαία ΕΦΕΕ με κύρος και επιβολή. Τουλάχιστον μπορούσε να μιλάει για αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών χωρίς να πέφτουμε ξεροί απ’ τα γέλια.
Μεσολάβησαν 20 χρόνια, κύρια με κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ. Ποια είναι η κατάσταση σήμερα; Αδράνεια, διάλυση, συνδιοίκηση που θα πει φοιτητές δούλοι των κομμάτων, ο Τριανταφυλλόπουλος να καταγράφει παζάρια φοιτητικών ψήφων για μια χούφτα ευρώ, διάλυση της ΕΦΕΕ, η απόλυτη ξεφτίλα.
Οι επιθέσεις ειδικά στο άσυλο κλιμακώνονταν όσο απομακρυνόμαστε από τη στιγμή της πτώσης της χούντας. Πολλές φορές οι μπάτσοι προσπάθησαν να το παραβιάσουν και να πιάσουν απλούς εργαζόμενους που έκαναν εκεί απεργία πείνας ή κάποια άλλη απόλυτα νόμιμη διαμαρτυρία. Και η μέθοδος ήταν πάντα να επικαλούνται τις αρχές του Πανεπιστήμιου, κάποια απίθανη επιτροπή ασύλου ή και απλά την … οικογενειακή γαλήνη του … πρύτανη!! Μού’τυχε μια φορά κι εμένα και δε γέλασα καθόλου, θυμάμαι.
Και δώσ’του να φωνάζουν: «Το άσυλο είναι για τους φοιτητές, όχι για τους βοθρατζήδες»!
Καλοί μου κύριοι, το άσυλο δεν είναι προνόμιο του πρύτανη ούτε το πανεπιστήμιο σπίτι του. Ούτε ποτέ κανένας πρύτανης, ή κάποιοι καθηγητές δώσανε το αίμα τους για το άσυλο. Είχαν σπουδαιότερα projects να προωθήσουν!
Αν λοιπόν επιμένετε να καταργήσετε το άσυλο, αποταθείτε παρακαλώ στους φοιτητές. Σ’ αυτούς ανήκει, αυτοί πάλεψαν γι’ αυτό, αυτοί το χρειάζονται. Εξαντλήστε όλες τις δυνατότητες για μια δίκαιη, δημοκρατικά παρμένη απόφαση για το μέλλον του. Αφήστε αυτούς να το προστατέψουν από τους παρείσακτους. Και αν αυτοί δεν ενδιαφερθούν, αν δεν το υπερασπίσουν, τότε μάλιστα! Καταργήστε το.
Μην πάτε όμως, ύπουλα και κουτοπόνηρα, να παίξετε το παιχνίδι σας πίσω από τις πλάτες των φοιτητών, να περάσετε νύχτα κάποιο νόμο ή καμιά περίεργη διάταξη.
Γιατί αν το κάνετε, μη ζητάτε από μένα ευθύνες αν ένα πρωί βρείτε το καινούργιο αυτοκίνητό σας καμένο.
Δε θα μπορώ να σας βοηθήσω…
Πριν από λίγο, έλαβα ένα μήνυμα από γνωστούς άγνωστους μαθητές. Γι αυτό ξαναγράφω, Όχι παιδιά, δε σας ξεχνάμε. Πως θα μπορούσαμε να σας ξεχάσουμε;
Γιάννης Μπακόπουλος
Μαθηματικός
Επιστημονικός συνεργάτης
Διεύθυνση Τεχνολογικών Εφαρμογών του Ινστιτούτου
Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του ΕΚΕΦΕ «ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ»
http://cag.dat.demokritos.gr/
yannisbakopoulos@yahoo.com
210 6549935
