.jpg)
Σε αγώνα δρόμου ή μάλλον αγώνα κατατρομοκράτησης των ψηφοφόρων ένθεν κακείθεν επιδίδονται οι μονομάχοι…
Αυτήν την πολιτική έχουν επιλέξει τα πολιτικά μαγειρεία των περισσοτέρων κομμάτων. Προφανώς, η συγκεκριμένη μέθοδος είναι αποδοτική, όταν υποκαθιστά την πειθώ διά επιχειρημάτων…
Έρχονται οι κομμουνιστές ο ένας. Ειδικά εκείνο το σαΐνι της «Καθημερινής» το κάνει απροκάλυπτα. Πώς θα παραδώσετε την εξουσία, αναρωτιέται ο αρθρογράφος (βλέπε εκδότης), σε άτομα τα οποία δεν θα προσλαμβάνατε στην επιχείρησή σας.
Εν μέρει έχει δίκιο, αλλά αποσιωπά την πικρή αλήθεια. Ότι επί σειρά ετών η ίδια εφημερίδα προέτρεπε τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν ένα κόμμα του οποίου κορυφαία στελέχη παρέμειναν άεργα σε όλη τους τη ζωή.
Καραμανλής, Ντόρα, Λιάπης, Βαρβιτσιώτης, ακόμα και ο σημερινός πρωθυπουργός, μπορεί να μας πει ο εκλεκτός αυτός κύριος πού δούλεψαν, από ποιον εργοδότη μάζεψαν ένσημα και ποια ήταν η διάκρισή τους σε συγκεκριμένο χώρο εργασίας;
Η άλλη πλευρά πάλι επιχειρηματολογεί με ευρωπαϊκό προσανατολισμό αλλά την πυξίδα χαλασμένη. Μην ψηφίσετε εκείνους που παρέδωσαν την Ελλάδα στην τρόικα και υπέγραψαν τα μνημόνια. Εμείς θα επιβάλουμε νέους όρους δανεισμού και θα αλλάξουμε τις αποικιοκρατικές συμβάσεις.
Εν μέρει έχουν δίκιο. Οι προηγούμενοι άλαλοι διαχειριστές της εξουσίας, αντί να πιέσουν για το οριστικό «κούρεμα» ενός ιλιγγιώδους χρέους (για το οποίο ευθύνη έφεραν και οι δανειστές), που θα έδινε πραγματική ανάσα στην ελληνική οικονομία, παραδόθηκαν αμαχητί στις ορέξεις των κερδοσκόπων.
Σωστά ως εδώ, αλλά πώς έρχονται τώρα να μας πουν ότι θα βάλουν όρους δανεισμού σε τραπεζίτες; Πλάκα μάς κάνουν; Έχει πάει ποτέ φτωχός σε τράπεζα να ζητήσει δάνειο επιβάλλοντας τους δικούς του όρους; Το πιθανότερο είναι να του δείξουν την έξοδο, χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο να τον πετάξουν έξω με τις κλοτσιές.
Κατά το γνωστό «πού πας ρε Καραμήτρο», «τι λέτε ρε φουκαράδες» θα αναφωνήσουν οι ιέρακες του χρήματος και θα κλείσουν κάθε δίοδο επικοινωνίας. Ούτε στο τηλέφωνο δεν θα μπορούν να τους βρουν οι δικοί μας.
Τους όρους δανεισμού τούς επιβάλλει εκείνος που πουλάει χρήμα και όχι όποιος το χρειάζεται. Ο δεύτερος τους αποδέχεται ή όχι.
Είναι βασικός κανόνας ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος διεθνώς, που δεν ανατρέπουν οι αυτοσχεδιασμοί μιας προεκλογικής περιόδου, ούτε οι ελαφρότητες της Ραχήλ επειδή ανακάλυψε πολιτική στέγη στο παρά πέντε.
Μία εξουσία προ των πυλών οφείλει να προβάλει ισχυρά επιχειρήματα. Όχι μόνο για την αιτία της χρεοκοπίας, διαφθορά, φαυλότητα, ανευθυνότητα, πελατειακές σχέσεις, τζάκια, ή για την ευθύνη των ισχυρών του κεφαλαίου που αγόρασαν τα φθηνά δάνεια του Νότου, μετατρέποντάς τον σε σανατόριο φτώχειας. Αυτές είναι απλώς σωστές διαπιστώσεις που θα τις έκανε ακόμα και ένας διαβασμένος πρωτοετής φοιτητής των οικονομικών. Τα επιχειρήματα μίας δύναμης εξουσίας αφορούν κυρίως στο μοντέλο διακυβέρνησης, με πειστικές προτάσεις και συγκεκριμένους συμμάχους, απέναντι σε πανίσχυρους θεσμικούς κερδοσκόπους.
Μου αποκάλυψε κορυφαίος δικαστής εν ενεργεία, ο οποίος στις τελευταίες εκλογές είχε ψηφίσει Νέα Δημοκρατία, ότι θα καταφύγει στον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δεν θέλει ακυβερνησία και πιστεύει ότι μόνο με αυτοδυναμία μπορεί να πάει ο τόπος μπροστά.
«Αφού το ρεύμα πάει εκεί, θα τους ψηφίσω, γιατί η ακυβερνησία θα οδηγήσει στο χάος…» μου είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Η ανασφάλεια είναι κακός οδηγός για το δρομολόγιο της ψήφου. Όταν ο άνθρωπος απελπιστεί, ψηφίζει ακόμα και εκείνον που δεν πιστεύει ότι θα του βρει τις λύσεις. Πολύ περισσότερο ένας απελπισμένος ψηφοφόρος, ο οποίος δεν έχει κάτι να χάσει, ψηφίζει με άνεση, για την ελάχιστη προσδοκία ότι μπορεί ελαττωθεί το μαρτύριό του.
Η ιστορία αποδεικνύει ότι οι απελπισμένοι έδωσαν τις λύσεις σε κρίσιμες περιόδους.
Θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ, εάν κατά το παρελθόν, μέσα από τη δημοσιογραφική μου εμπειρία, διαπίστωνα μία συνέπεια σε θέματα αρχών. Συνέπεια που δεν είδα ούτε στην υπόθεση του Αλέξη Μητρόπουλου, ο οποίος καταδικάστηκε αμετάκλητα από το ανώτατο δικαστήριο για αδικοπραξία σε απάτη και υπεξαίρεση κατά πελάτισσάς του και των συναδέλφων του (τσιμουδιά στο κόμμα), ούτε στην υπόθεση της βουλευτού Χαλκιδικής Κατερίνας Ιγγλέση, η οποία με προηγούμενη εταιρεία χρυσού είχε υπογράψει σύμβαση ύψους 5 εκατομμυρίων δραχμών! Κι επειδή το ποσόν με τα πολλά μηδενικά ακούγεται μεγάλο, μεταφράζοντάς το σε ευρώ, ήταν μία σύμβαση 15.000 ευρώ περίπου.
Ίσως και μεγάλο για την εποχή του, ευτελές όμως για να επηρεάσει τη συνέπεια και την υπευθυνότητα μιας πολιτικού…
Ούτε φυσικά στην περίπτωση Σακελλαρίδη, του οποίου η πολιτική ανευθυνότητα να επιδίδεται σε ακατονόμαστες πράξεις μέσω ιντερνετικής επαφής, με άγνωστα άτομα, επιβραβεύτηκε με μία βουλευτική υποψηφιότητα…
Με λίγα λόγια, ήθελα έναν ΣΥΡΙΖΑ πολύ πιο συνεπή και αυστηρό σε θέματα διαφάνειας και αρχών.
Προφανώς, ζητάω πολλά. Περισσότερα πάντως από την επιτυχή διαχείριση του ιλιγγιώδους χρέους της χώρας μας όχι.
Επειδή καθημερινά δέχομαι την ίδια ερώτηση «τι να ψηφίσω» από πολίτες που αγωνιούν για την τύχη της ψήφου τους, θεωρώ αφενός πολιτική απρέπεια να υποδεικνύεις στον άλλον τι να ψηφίσει κι αφετέρου δειλία να μην υποστηρίζεις με επιχειρήματα την πολιτική σου άποψη.
Καλή ψήφο, με το ένα χέρι στην καρδιά και το άλλο ξέρετε πού…
