Στην σύγχρονη επιστήμη της Κοινωνιολογίας μία εντυπωσιακή θεωρία δίνει ικανοποιητική ερμηνεία σε φαινόμενα δυσλειτουργίας του σύγχρονου κοινωνικού συστήματος, καθώς αποδεικνύει ότι πολλά από τα καθημερινά μας προβλήματα οφείλονται στην ασύμμετρη εξέλιξη θεσμών και δομών της κοινωνίας μας…
Στις τελευταίες τρεις δεκαετίες την σχεδόν γεωμετρική αύξηση των αυτοκινήτων που “κοσμούν” τα σύγχρονα αστικοβιομηχανικά μας κέντρα το Ελληνικό Κράτος και μαζί του οι κάθε Κομματικής απόχρωσης τοπικοί άρχοντες α΄ και β΄ βαθμού (η διαβάθμιση αναφέρεται σε Δήμο και Νομό και όχι σε δική μου αξιολόγηση των επιτευγμάτων της Δημόσια Διοίκησης, για να μην παρεξηγηθούμε κιόλας) ΔΕΝ μπόρεσαν να την παρακολουθήσουν δυναμικά, με αποτέλεσμα το κυρίαρχο πρόβλημά μας να είναι το πάρκινγκ και στη συνέχεια τα επακόλουθα προβλήματα ρύπανσης, αλλά και ψυχικών τραυμάτων, καθότι αμέτρητες ελληνικές οικογένειες πλέον έχουν 1, 2, ενίοτε και 3 οχήματα, αλλά ΔΕΝ έχουν τον αντίστοιχο χώρο στάθμευσης – κοινώς πάρκινγκ – ούτε για ένα από τα αυτοκίνητά τους ιδιαίτερα αν ζουν στο κέντρο της πόλης… Τα πράγματα κάποτε ήταν κάπως καλύτερα σε συνοικιακούς δρόμους, αλλά και αυτό τείνει να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της πρόσφατης ιστορίας των ελληνικών αστικών λεωφόρων (αυτές πού βρίσκονται;) δρόμων και οδών.
Τις προάλλες προσπαθούσα (όσοι ξέρετε τη Θεσσαλονίκη θα με καταλάβετε) να περάσω από τη στροφή της Αλεξάνδρου Σβώλου αριστερά στην Παύλου Μελά ακριβώς πίσω από το ιερό τoυ ιστορικού Ναού τής Αγίας Σοφίας και τελικά αυτό που έσωσε και εμένα και την ψυχραιμία μου και κράτησε το στόμα μου κλειστό «Θου Κύριε φυλακή τω στόματί μου…» ήταν αυτό ακριβώς που είχα μπροστά μου, το ευλογημένο ιερό…
Θυμάμαι τις δύσκολες στιγμές που πέρασα στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 με την επιθυμία μου να αποκτήσω – πράγμα που έγινε μετά από 2 επίπονες και έντιμες προσπάθειες – την ΑΔΕΙΑ οδήγησης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, οδηγώντας ως μαθητευόμενος στους πολυσύχναστους δρόμους της φημισμένης πόλης που ΠΟΤΕ της δεν κοιμάται…
Θυμάμαι και τα λόγια του εκπαιδευτή μου «… Να οδηγείς αμυντικά, όντας βέβαιος ότι και εάν ακόμη εσύ δεν κάνεις μια επικίνδυνη “βλακεία” κάποιος άλλος οδηγός σίγουρα θα την κάνει… και χρειάζονται δυο “βλάκες” για να σκοτωθεί τουλάχιστον ο ένας…»
Το δυσκολότερο στοιχείο στην όλη δοκιμασία ήταν το παρκάρισμα… Εδώ πια μοιάσαμε με τους Νεοϋερκέζους Καθότι καθώς τα αυτοκίνητα είναι πλέον σταθμευμένα αριστερά και δεξιά σε δρόμους και σοκάκια, όχι μόνο της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, αλλά και ΟΛΩΝ των άλλων μικρών και μεσαίων αστικών μας κέντρων, τελικά, καταλήγουμε να κάνουμε ελιγμούς και χειρισμούς τους οποίους θα μπορούσε κανείς να απαιτήσει από τον οδηγό στη διαδικασία απόκτησης της ποθητής ΑΔΕΙΑΣ ΟΔΗΓΗΣΗΣ, αλλά προφανώς ΔΕΝ συντρέχει ΚΑΝΕΝΑΣ λόγος να το απαιτούμε αυτό από εαυτούς και αλλήλους…
Εκτός εάν το ζητούμενο ΕΙΝΑΙ ακριβώς αυτό, οπότε, καθώς τα καταφέρνουμε, έχω τη φαντασίωση ότι από κάποια κρυφή γωνιά θα πεταχτεί κάποια στιγμή ένας άνθρωπος του Υπουργείου Μεταφορών και θα μου πει χαμογελαστά «Μπράβο σας κ. Πιπερόπουλε, το περάσατε το τεστ!…»
Η 13η Οκτωβρίου 2008 ορίσθηκε ως η Ευρωπαϊκή ημέρα Οδικής ασφάλειας. Να το συνειδητοποιήσουμε αυτό και να μάθουμε, επί τέλους και εμείς και τα παιδιά μας να αγαπάμε την οδήγηση και τον συνάνθρωπό μας ξεκινώντας, φυσικά από αυτήν την ίδια τη ζωή μας. Το εύχομαι!
