Το πάθος του κέρδους στον ιδιωτικό τομέα είναι γνωστό. Όπως είναι γνωστοί και οι παθιασμένοι του επιχειρείν για τις ρεμούλες, τα παράθυρα στο νόμο που ανακαλύπτουν, τη φοροδιαφυγή που έχουν ανάγει σε επιστήμη, τα επισφαλή δάνεια που επιτυγχάνουν, τα θαλασσοδάνεια και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου.
Πάγιο έξοδο η υπεραξία του εργαζόμενου, η οποία γίνεται φτερά στον άνεμο της ελεύθερης οικονομίας.
Στον αντίποδα οι Δημόσιες επιχειρήσεις έχουν μετατραπεί σε νεκροταφεία κομματικών ελεφάντων. Χρεωμένες μέχρι το λαιμό χάριν… του κοινωνικού συνόλου και των εργαζομένων. Ελάχιστες κατορθώνουν να διασωθούν αποδίδοντας με μαθηματική ακρίβεια τα υποπολλαπλάσια των κερδών από εκείνα που θα μπορούσαν να αποφέρουν. Φυσικά τα κλεμμένα δεν πηγαίνουν στις τσέπες των εργαζομένων (εκείνοι αποτελούν μόνο το άλλοθι) αλλά των κρατούντων χαρτογιακάδων.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε τούτη εδώ τη χώρα, το χρέος του ιδιωτικού τομέα συναγωνίζεται εκείνο του Δημόσιου.
Αναζητείται η χρυσή τομή και είναι σίγουρο ότι βρίσκεται ανάμεσα στην απομάκρυνση των τρωκτικών ένθεν κακείθεν και την αυστηρή εφαρμογή των νόμων.
Τα υπόλοιπα αποτελούν ανούσιες έως και ύποπτες φλυαρίες…
