Πριν 60 χρόνια, τέτοια μέρα το 1948, η Σωτηρία Μπέλλου τραγούδησε για πρώτη φορά το «Κάνε λιγάκι υπομονή» του Βασίλη Τσιτσάνη. Μέσα στον εμφύλιο. Μέχρις ότου, τρία χρόνια αργότερα, η ασφάλεια το απαγόρευσε ως επικίνδυνο για το μετεμφυλιακό καθεστώς. Των στρατοδικείων, των διώξεων, της εξορίας, της καταπίεσης και των διακρίσεων. Το καθεστώς των δυο Ελλάδων: των «εθνικοφρόνων» και των «μιασμάτων». Για να ξανατραγουδηθεί, όσο λίγα, με την κατάρρευση της κτηνωδίας, μερικά χρόνια αργότερα και μέχρι τις μέρες μας.
Σήμερα, το καθεστώς της Ελλάδας «των δυο τρίτων» κοινωνικά, «των δυο πόλεων» συγκεντρωτικά και της «μιας διάστασης» γεωπολιτικά, κλονίζεται και οδηγείται, επί τέλους, στο τέλος του. Η πολιτική του Μάαστριχτ, της Ονομαστικής Σύγκλισης, του Συμφώνου Σταθερότητας κλείνει τον κύκλο της. Το προσωπικό που την υπηρέτησε πάει σπίτι του, παρά την προσπάθειά του να μείνει γαντζωμένο στα πράγματα. Ο λαός βιώνει την κρίση. Έχοντας όμως πια επίγνωση ότι η συντήρηση της σημερινής κατάστασης μόνο δεινά του επιφυλάσσει.
Είναι λοιπόν η ώρα να δώσουμε στο ρεύμα αυτό ξανά ελπίδα. Πολιτική διέξοδο. Να αναλάβουμε την δική μας ευθύνη: να αντικαταστήσουμε την φτώχεια με την δίκαιη διανομή του πλούτου, την ανεργία με τις δημόσιες επενδύσεις και την απασχόληση, την εγκατάλειψη της υπαίθρου με την ισόρροπη περιφερειακή ανάπτυξη. Αλλά και την καταστροφή του πλανήτη με την προστασία του περιβάλλοντος και την διατηρησιμότητα των φυσικών πόρων, την πείνα και την αρρώστεια με την αλληλεγγύη προς τις αναπτυσσόμενες χώρες και τις συγκρούσεις και τους πολέμους με την συνενόηση και την νομιμότητα σε όλο τον κόσμο. Να αντικαταστήσουμε, τελικά, τη βαρβαρότητα με το σοσιαλισμό.
Οι ιδέες αυτές, στο περιθώριο μέχρι πριν λίγο από τις εξουσιαστικές ομάδες και τα ΜΜΕ τους, αποκτούν όλο και μεγαλύτερη απήχηση. Εκφράζουν και ενώνουν, όλο και περισσότερο, σκόρπια κοινωνικά κινήματα. Στηρίζουν έναν πιο ανθρώπινο τρόπο κοινωνικής οργάνωσης και πιο πολιτισμένες συνθήκες καθημερινού βίου. Αγγίζουν το κατώφλι της πολιτικής πλειοψηφίας κερδίζοντας έτσι την δημοκρατική νομιμοποίηση για την εφαρμογή τους. Την έμπρακτη δικαίωσή τους. Οπότε «να μην απελπιζόμαστε και δεν θ’ αργήσει». Η ΑΛΛΑΓΗ!
*Ο Παντελής Οικονόμου είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ., εκπρόσωπος του ρεύματος των ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ.
