Πρόσφατα στο Παρίσι είδα μια Αρχιτεκτονική Έκθεση, ενώ μια ευρύτατη δημόσια συζήτηση διεξάγεται ήδη ανάμεσα σε αρχιτέκτονες, πολιτικούς, δημοσιογράφους και άλλους σχετικά με το πώς και το γιατί ήρθε η ώρα για το Grand Paris! Πώς θα πρέπει να αλλάξει αυτή η μεγάλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, έτσι ώστε να ανταποκρίνεται καλύτερα στις σύγχρονες ανάγκες ενός πολυποίκιλου, τεράστιου μόνιμου πληθυσμού αλλά και των τουριστών. Το Παρίσι, σε αντίθεση με την Αθήνα, ήταν και παραμένει από τους σημαντικότερους προορισμούς, κι έτσι στον νου του καθενός θα πρέπει να γεννώνται πολλά ερωτήματα περί του πολιτισμού της Ελλάδας και των Ελλήνων με πρωταρχικό ένα Γιατί όχι κι εμείς… ρε γαμώτο;
Μιλώντας για διακρίσεις μη πάει ο νους σας στις φυλετικές, θρησκευτικές ή όποιες άλλες προάγουν συγκρούσεις και βία ανάμεσα σε ανθρώπους και λαούς γιατί «η μόνη διάκριση στην εποχή μας ανάμεσα στους λαούς είναι ο πολιτισμός».
Αν πάει ο νους σας σε ιδέες περί υπεροχής λόγω της αρχαίας πολιτιστικής “κληρονομιάς” των Ελλήνων και συνδυάσει την ιδέα της μεγάλης δύναμης που θα μπορούσε να γίνει η χώρα στον τομέα Πολιτισμός με εθνικιστικές κραυγές και περιχαρακώματα, τότε υπάρχει πρόβλημα, επειδή οι Έλληνες γίνονται εχθροί του πολιτισμού όταν ξεχνούν «τις θεμελιώδεις αξίες του κλασικού μας πολιτισμού, την ελευθερία της έκφρασης της αποδοχής της πολυπολιτισμικότητα ως αρχής για τη συνύπαρξη των λαών». Μέσα από τις απόψεις της αρχιτέκτονος Μαρίας Καλτσά, που “κατέβηκε” για πρώτη φορά στην πολιτική, στις ευρωεκλογές με το ΠΑΣΟΚ, σκεφτόμαστε πως «η Ελλάδα μπορεί να αναδειχθεί σε μεγάλη δύναμη αν οι Έλληνες ανακτήσουν την πολιτιστική αυτοπεποίθησή τους».
Στη συνέντευξή της στη zougla.gr σχετικά με το λεγόμενο «σύγχρονο ελληνικό πολιτιστικό προϊόν» μας εξηγεί γιατί αυτό είναι «άμεσα ζητούμενο»!
«Ποιο είναι το πολιτιστικό αποτύπωμα του σύγχρονου Έλληνα; Όταν το ορίσουμε θα είμαστε σε θέση να βάλουμε τη σφραγίδα του στον πολιτισμό μας και να προσδιορίσουμε τις θέσεις μας και τις προτάσεις μας για το περιβάλλον, την πράσινη ανάπτυξη, τον τουρισμό και την οικονομία μας» επισημαίνει.
Η Μαρία Καλτσά, δείχνει αποφασισμένη να αναπτύξει δράση για τον Πολιτισμό και διευκρινίζει: «Δεν το βλέπω σαν άποψη ενός ανθρώπου, ενός κόμματος ή ενός μόνο χώρου. Αυτό είναι η πρόκληση και η δυσκολία». Πρέπει να αποτρέψουμε, τονίζει, την εγκατάσταση στην Ελλάδα ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων μεγάλου μεγέθους που είναι ασύμβατες με την κλίμακα του τοπίου, το χρώμα της ψυχής μας, τις παραστάσεις της εθνικής μας παράδοσης και την “φέρουσα ικανότητα” του περιβάλλοντός μας;»
Η Αθήνα, υπενθυμίζει, δεν έχει γίνει τουριστικός προορισμός, δίνοντας ένα παράδειγμα: «Ένα στέγαστρο και μια πεζογέφυρα δεν είναι αρκετά για να δώσουν το στίγμα ενός σύγχρονου πολιτισμού σε εξέλιξη. Οι μελέτες των μεγάλων έργων εκπονήθηκαν με το σύστημα μελέτη -κατασκευή υπό τον έλεγχο των κατασκευαστικών εταιριών. Οι αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί που είναι ένα εργαλείο αναβάθμισης και προώθησης της αξίας της ίδιας της αρχιτεκτονικής αλλά και της αισθητικής γενικότερα, ήταν απόντες. Η “πολιτιστική διπλωματία” αποτελεί πλέον κλάδο του επιστημονικού πεδίου της Διαχείρισης του Πολιτισμού, η οποία αγκαλιάζει όλες τις εκδηλώσεις τις καθημερινότητας και απασχολεί τη σύγχρονη διανόηση. Αφού λοιπόν τεθούν οι στόχοι που περιέχουν εύληπτα μηνύματα, η διπλωματία διαθέτει τα μέσα για την επιδίωξή τους. Αυτό πρέπει να γίνεται με μέθοδο και ιεράρχηση μαζί με την εξωτερική πολιτική και όχι αποσπασματικά και συμπτωματικά …
Ο εθνικισμός ως υπεροχή και περιχαράκωμα είναι εχθρός του πολιτισμού…».
