Σήμερα θα γράψω κάτι τελείως αιρετικό. Έχουμε φλομώσει στα ορθόδοξα, να κάνουμε και μια στραβή.
Τα τελευταία δέκα χρόνια, έχω παρακολουθήσει μια άνευ προηγουμένου μάχη εναντίον του τσιγάρου. Εγώ δεν είμαι καπνιστής, αλλά μου προκαλεί κατάπληξη αυτό το εξοντωτικό κυνηγητό των ανθρώπων που καπνίζουν. Εις το πυρ το εξώτερον οι καπνιστές. Σαν λεπροί, σαν χολεριασμένοι, σαν κοινωνικά αποβράσματα. Στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης -μια απέραντη πόλη είναι αυτός ο αερολιμήν- για τους εκατοντάδες καπνιστές υπάρχει ένας χώρος 5Χ5, όπου σαν σαρδέλες στριμωγμένοι οι έρημοι αυτοί φουμαδόροι, που είχαν την τύχη να είναι οι περαστικοί από αυτό το φασίζον γκέτο, προσπαθούν να «απολαύσουν» το τσιγαράκι τους φυσώντας τον καπνό προς ένα στενό λουλά-απορροφητήρα που υπάρχει στο ταβάνι. Εγώ από αυτό το αίσχος που είδα και το διασυρμό των συνανθρώπων μου, από Σιγκαπούρη δεν ξαναπερνάω. Ας το χαίρονται αυτοί οι δικτατορίσκοι το καθαρό τους αεροδρόμιο και να το βάλουν όπου θέλουν.
Στις δυτικές κοινωνίες, οι καπνιστές έχουν γίνει αποδιοπομπαίοι τράγοι. Σε πολλά μέρη δεν μπορούν να καπνίσουν ούτε στο πάρκο, ενώ υπάρχουν πόλεις όπου δεν νοικιάζονται σπίτια σε καπνιστές, καθώς και πολλά σπίτια όπου στους επισκέπτες δεν επιτρέπεται το κάπνισμα.
Όπως είναι σήμερα τα πράγματα, η υγεία μας «βομβαρδίζεται» παντού. Στο τραπέζι, στο δρόμο, στην αίθουσα, στο νοσοκομείο.
Και είναι λίγο περίεργο πώς τόσοι επιστήμονες παρέδωσαν τόσο άσκεφτα ένα τόσο σοβαρό θέμα στην εξουσία. Ο Αβραμόπουλος θα λύσει το θέμα του καπνίσματος ή η κυρία Ξενογιαννακοπούλου; Με τι φόντα; Αν τους βάλουμε και τους δύο να λύσουν ένα σταυρόλεξο για αρχάριους, θα κολλήσουν.
Οι επιστήμονες δεν πρόβαλαν το ελληνικό… μέτρον άριστον. Τα πέντε τσιγάρα την ημέρα όχι μόνο δεν βλάπτουν, αλλά κάνουν και καλό. Κλασικό παράδειγμα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Καπνίζει πέντε τσιγάρα την ημέρα και ακόμα ανεβαίνει τις ανηφόρες του Ψηλορείτη με… τετάρτη. Ο Χρήστος Κυρίτσης, μέλος τους συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, είναι παράδειγμα υγείας και ευεξίας και καπνίζει για χρόνια επτά τσιγάρα την ημέρα. Ο Δημήτρης Φραγκουλιώτης, στέλεχος της Καθημερινής, καπνίζει επτά τσιγάρα την ημέρα και είναι πανευτυχής. Αυτά γιατί δεν τα προβάλλουν οι επιστήμονες και μας έχουν τρελάνει με το παθητικό κάπνισμα; Αφού παθητικά καπνίζουμε τις εξατμίσεις των πάσης φύσεως οχημάτων, τα άκρως επικίνδυνα ατομικά σωματίδια που αιωρούνται και θα αιωρούνται για χιλιάδες χρόνια… Η ουρά του γαϊδάρου που θα στάξει μας μάρανε; Άι στο διάολο.
Εγώ, λοιπόν, στο σπίτι μου επιτρέπω το κάπνισμα. Φανατικούς αντικαπνιστές, γυναικόπαιδα που ενοχλούνται, ασθματικούς και λοιπούς ασθενείς ή τους βγάζω βεράντα ή τηλεφωνώ στο ΕΚΑΒ και τους στέλνω προληπτικά νοσοκομείο. Φωνάζω πάντα φίλους για συζήτηση και συνήθως η συζήτηση σηκώνει τσιγάρο, ασχέτως του αν εγώ δεν καπνίζω.
Και το τελευταίο. Εξαίρεση από όλα τα αεροδρόμια του δυτικού κόσμου αποτελεί το «Ελευθέριος Βενιζέλος». Ξεκίνησε με χώρους καπνίσματος, συνέχισε με έναν χώρο καπνίσματος και στο τέλος η γερμανική διοίκηση το ξεφτίλισε τελείως το πράγμα. Φερμπότεν. Απαγορεύεται το κάπνισμα. Κι εδώ εξαίρεση παγκόσμια ο Έλλην. Μπορεί στα οικονομικά να τα κάναμε θάλασσα, στο τσιγάρο όμως δώσαμε ρέστα. Ξαφνικά, λοιπόν, εκεί που δεν το περίμενε κανείς, βγάλανε τα καφέ… πεζοδρόμιο. Εκτός αεροδρομίου. Πας να χαιρετίσεις έναν Λεωκράτη, μια Νεφέλη που φεύγουν για το πουθενά και να μην μπορείς να ανάψεις ένα τσιγάρο; Απαράδεκτο. Κοιτούσα λοιπόν αυτή την ελληνική πατέντα. Ελεύθεροι κι ωραίοι. Το τσιγαράκι τους, το καφεδάκι τους και από πάνω τα αεροπλάνα να απογειώνονται. Και έτσι αυθόρμητα, χαμογέλασα…
