Τίποτε δεν είναι όπως πέρσι
Τα όσα και όποια αντιμετωπίζουμε αυτό τον καιρό στην πατρίδα μας – και αλλού, είναι η αλήθεια – είναι, κυριολεκτικά, χωρίς προηγούμενο. Όλα ανατράπηκαν μέσα σε λίγες εβδομάδες. Από τον πολύχρονο παθητικό συμβιβασμό με τη διολίσθηση σε όλο και περισσότερη μιζέρια, αδικία και καταναγκασμό, στις τυφλές συγκρούσεις κα τη βία. Με ανθρώπινα θύματα. Και ζημιωμένους τους πάντες. Σημάδι ότι το κακό απόγινε. Και η ανάγκη μας για ΑΛΛΑΓΗ – προς το καλλίτερο βέβαια – είναι πια επιτακτική.
Ασφαλώς, το 2009 είναι χρονιά κυβερνητικής αλλαγής. Η αποδοκιμασία των σχηματισμών και των προσώπων, τα οποία ενεργοποίησαν την αντιπροσώπευσή μας, άστοχα και αστόχαστα, είναι αναπόφευκτη. Η Νέα Δημοκρατία παραδίδει την κυβέρνηση και στο επόμενο σχήμα δεν υπάρχει θέση για την Δεξιά. Φτάνει όμως αυτό ; Νομίζω όχι. Η αλλαγή οφείλει να είναι ολόπλευρη και, κατ ‘ αρχήν, ουσιαστική. Ώστε να μην υποθηκευθεί εκ των προτέρων. Με συνέπεια τη σπατάλη ακόμη περισσοτέρου χρόνου, απ’ αυτόν που δεν διαθέτουμε. Ας κάνουμε λοιπόν τρία βήματα, απαραίτητα κατά τη γνώμη μου, ώστε να πετύχουμε το καλλίτερο.
Βήμα 1ο : Ο καταλογισμός
Στο χέρι μας είναι ! Να ξεκόψουμε με τα πρόσωπα που υπηρέτησαν το κακό. Και επιμένουν να μας ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα. Βομβαρδίζοντάς μας με «προτάσεις» για λύση, ενώ είναι τα ίδια μέρος του προβλήματος. Όλοι αυτοί, αντιμέτωποι με την πάνδημη κατακραυγή εις βάρος τους, ψάχνουν απεγνωσμένα για διάφορες νομιμοποιητικές στηρίξεις. Τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – Νέας Δημοκρατίας, παραδείγματος χάριν. Ή την προσφυγή σε διεθνείς οργανισμούς. Ή τη συναίνεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Για να μας σώσουν τάχα. Προτείνοντας, στην πραγματικότητα, την εκχώρηση ακόμα περισσότερης λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, ώστε να συνεχιστεί η εφαρμογή της συνταγής που οδήγησε στα σημερινά χάλια. Με τους ίδιους στο ρόλο του αρχιμάγειρα. Φτάσαμε έτσι να εισπράξουμε – μεταξύ πολλών άλλων βέβαια – από έναν απερίγραπτο Τσέχο, προεδρεύοντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη θέση ότι οι σκοτωμοί αμάχων στην Γάζα από το κράτος του Ισραήλ είναι αυτοάμυνα ! Ασφαλώς και η αντιπροσώπευσή μας από τέτοια πρόσωπα δεν είναι πια ανεκτή. Ας στείλουμε, επί τέλους, τους κακεργέτες στα σπίτια τους, πριν κλείσουν τα δικά μας !
Βήμα 2ο : Η αποκατάσταση
Το πρώτο βήμα όμως δεν αρκεί. Χρειαζόμαστε, απαραιτήτως, την αποκατάσταση. Της Δημοκρατίας, πριν απ ‘ όλα. Η αλήθεια είναι ότι, χρόνια τώρα, η δημόσια συζήτηση περιορίζεται, σκοπίμως, στην αξιολόγηση εναλλακτικών, πάνω σε μια τετριμμένη θεματολογία δεύτερης σημασίας. Με τα μεγάλα και καθοριστικά να αποφασίζονται σε γνωστούς – άγνωστους κλειστούς κύκλους, ερήμην μας. Υποβαθμίζοντας την Πολιτική από επιστήμη της συλλογικής μας θέλησης σε τεχνική τρέχουσας διαχείρισης. Τους πολιτικούς από δημιουργούς λόγου και πράξης, σε συντελεστές παραπολιτικής. Το δημόσιο χώρο σε τηλεπαράθυρο. Με αποτέλεσμα κανένα κακό να μην θεραπεύεται. Με αιτιολογία την παραπομπή του σε κάποιο άλλο, σημαντικότερο, το οποίο όμως ποτέ δεν αντιμετωπίζεται, ελλείψει καθ ‘ ύλην αρμοδίου.
Η αποκατάσταση όμως, εμπεριέχει, οπωσδήποτε, την ανεμπόδιστη διαμόρφωση μιας νέας ημερήσιας διάταξης. Να αποκτήσουμε ξανά έγκυρο λόγο για τα δικά μας θέματα. Η πλήρης απασχόληση, η ελεύθερη εισαγωγή στην ανώτατη εκπαίδευση, η απαλλαγή του οικογενειακού εισοδήματος από το βραχνά της εξυπηρέτησης δανείων προς τράπεζες, η πραγματοποίηση δημοσίων επενδύσεων, η διαφύλαξη της δημόσιας περιουσίας από το ξεπούλημα και του δημοσίου χρήματος από υπεξαιρέσεις, να γίνουν ξανά δικές μας αποφάσεις.
Εξ’ ίσου δικές μας αποφάσεις να είναι η οργάνωση του χώρου μας ( των πόλεων και της υπαίθρου ), τα επαρκή σχολεία, η εξυπηρετική και φιλική για τον πολίτη Δημόσια Διοίκηση, τα οργανωμένα νοσοκομεία, η γρήγορη και ακριβοδίκαιη απονομή της Δικαιοσύνης και η αποκατάσταση του σωφρονισμού, μέσα και έξω από τις φυλακές. Οι δημόσιες αυτές λειτουργίες να μετατραπούν από προβλήματα σε στηρίγματά μας.
Όπως, επί τέλους, δικά μας θέματα είναι και τα μεγάλα που καθορίζουν την ύπαρξη, την παρουσία μας και την ασφάλειά μας στον κόσμο : η απελευθέρωση και η ανεξαρτησία της Κύπρου, η αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής, η ενεργητική συμμετοχή μας στα ευρωπαϊκά, μεσογειακά και βαλκανικά δρώμενα είναι τα κορυφαία ανάμεσά τους. Χωρίς να αδιαφορούμε μπροστά στο γεγονός ο πλανήτης και οι φυσικοί του πόροι να έχουν παραδοθεί στην κερδοσκοπία, με συνέπεια μια πορεία αφανισμού μας.
Βήμα 3ο : Η επικράτηση
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η πολιτική έχει επιστρέψει. Αποκτώντας ουσία, αντιληπτή από το πολιτικό σώμα. Χρηστική για τον ελληνικό λαό. Ξαναδίνοντας αξία στην Δημοκρατία και προσφέροντας τα στοιχειώδη : ισηγορία γύρω από μεγάλες επιλογές ανάμεσα σε διαφορετικούς δρόμους. Αξιολόγηση επάρκειας προγραμματικών θέσεων. Ουσιαστική αντιπροσώπευση. Και αυτό το βήμα είναι το πιο δύσκολο. Επειδή προαπαιτεί από εμάς ενεργοποίηση της κρίσης που, αναμφισβήτητα, διαθέτουμε. Του πάθους που μας έλειψε εδώ και καιρό, αλλά και του μέτρου το οποίο χάσαμε στη συνέχεια. Με την απομόνωση του «ρεαλισμού» του τύπου «στην Ελλάδα δεν γίνεται τίποτα».
Με τα τρία αυτά βήματα, μπορεί να μπει τέλος στη διάλυση του κοινού μας τόπου, στην αποδόμηση του δημόσιου χώρου μας και στην, αναπόφευκτη ως συνέπειά τους, γενικευμένη σύγχυση. Οι άτοπες συγκρούσεις να δώσουν τη θέση τους σε ουσιαστικές αναμετρήσεις. Γιατί, πράγματι, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, απάντηση στο μη χωρισμό εκκλησίας και κράτους και στο Βατοπαίδι δεν είναι ο αντικληρικαλισμός. Απάντηση στη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης δεν είναι η διαρκής καταστροφή του Πολυτεχνείου. Απάντηση στην κρατική καταπίεση δεν είναι η επίθεση κατά του νεαρού αστυνομικού. Απάντηση στο μεταναστευτικό ζήτημα δεν είναι ούτε ο ρατσισμός, αλλά ούτε η ανομία. Απάντηση στην εγκατάλειψη της υπαίθρου δεν είναι τα μπλόκα. Απάντηση στην καπιταλιστική αποχαλίνωση δεν είναι η διάχυση της αυθαιρεσίας και της διαφθοράς. Απάντηση στην ιμπεριαλιστικό τυχοδιωκτισμό δεν είναι ο στείρος αντιαμερικανισμός.
Η επιστροφή της πολιτικής τοποθετεί τελικά όλους μας ενώπιους ενωπίοις με την ουσιαστική αναμέτρηση. Απέναντι στην καταστροφική πρόταση συντήρησης του κατεστημένου να προβάλουμε το δικό μας δρόμο ελπίδας για τους πολλούς και αδύναμους και τη νέα γενιά της πατρίδας μας. Στη βαρβαρότητα να αντιπροτείνουμε το σοσιαλισμό. Ένα διαφορετικό τρόπο ζωής με ανθρώπινες συνθήκες. Και στην αναμέτρηση αυτή να επικρατήσουμε. Τότε η ΑΛΛΑΓΗ θα είναι πραγματικότητα. Αυτά τα τρία βήματα λοιπόν, καλούμαστε να βαδίσουμε, ώστε να την μπορέσουμε.
· Ο Παντελής Οικονόμου είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, πρώην βουλευτής Α’ Αθήνας.
