Πάνε χρόνια που την είδα τελευταία φορά, δροσερό βράδυ στο Κάστρο της Καλαμάτας. Βαμμένη, βαμμένη έντονα ξανθιά, με ένα λευκό φαρδύ φόρεμα που έφτανε ως τα σανδάλια, έμοιαζε με “νυχτερινή οπτασία”. Δίπλα της, λιτός, σοβαρά ντυμένος στα μαύρα, ντουέτο ήταν ο Μανώλης Μητσιάς, για συναυλία του Ηλία Ανδριόπουλου. Η Μαίρη είπε αρκετά δικά του, όμως ένοιωσα την ανατριχίλα του πάθους, όταν η φωνή της σήκωσε ύψος…
«Για σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους…»
Ήταν σαν να ένοιωθα μια σπίθα της νιότης να θέλει να ξαναγίνει πυρκαγιά!
Ήταν – για λίγη ώρα – η Μαρία των αρχών της δεκαετίας του ‘ 70, τότε που με απίστευτο θάρρος και εξαιρετική τέχνη έδινε το σωστό όγκο στα “μεγάλα τραγούδια” του Μίκη Θεοδωράκη,ήταν η φωνή που ξεσήκωνε τα νιάτα μας τα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας. ήταν η ψυχή του Αγώνα ( μαζί βεβαίως με τη μέγιστη Μαρία Φαραντούρη, που είχε περισσότερο άστρο στην καλλιτεχνική της πορεία…)
Ξαφνικά, ένα πιτσιρίκι πλάϊ μου, που παρακολουθούσε με τους γονείς του τη συναυλία διέκρινα να σκύβει και να ρωτά συνωμοτικά: «Μαμά, ποια είναι αυτή η κυρία;»
«Είναι η φωνή του Αγώνα», πετάχτηκα του λόγου μου, εισπράττοντας “μισό χαμόγελο” από τη μητέρα, που, πάντως, μου έγνεψε κοιτάζοντάς με νόημα.
Πέρασαν χρόνοι από εκείνη τη νύχτα στη Μεσσηνία. Η Μαρία Δημητριάδη ήταν για μένα από τότε “χαμένη”, προφανώς υπέφερε “πεταμένη” στα “αζήτητα” της σύγχρονης βιομηχανίας του τραγουδιού, που επενδύει σε καλλίγραμμες, σχεδόν άφωνες γκόμενες πίστας. Εν τούτοις, από τότε που θυμάμαι τους Αγώνες των φοιτητών ( και τα έχω τα χρονάκια μου…) σχεδόν πάντα οι συγκεντρώσεις και οι πορείες συνοδεία της Μαρίας πορεύονταν…
Για την ακρίβεια, η φωνή της λειτουργούσε σαν ιχνηλάτης της ψυχής μας!
“Φουέντε Οβεχούνα”, λοιπόν!.
Καλό σου ταξίδι και πάντα υπερήφανα Μαράκι.
