Είμαστε λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Η ριζική ανατροπή του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος είναι σε εξέλιξη. Όλοι πια έχουν συνειδητοποιήσει ότι η διόγκωση της οικονομικής κρίσης σχετίζεται και με τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος. Είτε αυτές αφορούν το πελατειακό κράτος είτε αφορούν τα φαινόμενα διαφθοράς. Σε κάθε περίπτωση η αλλαγή των συσχετισμών είναι μια νέα πραγματικότητα.
Είναι βέβαιο πως σε αυτό το τοπίο θα δοκιμαστούν όλοι. Και εκείνοι που ισχυρίζονται ότι έχουν διάθεση συνεργασίας και εκείνοι που επιδιώκουν αυτοδύναμες επιλογές. Όλα όμως δείχνουν ότι στο παρασκήνιο έχει δρομολογηθεί η κυβερνητική λύση με τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα διασφαλίζει κοινοβουλευτικές έδρες που ενισχύουν το μπλοκ των δύο κομμάτων εξουσίας.
Η άλλη Αριστερά κινείται σε θέσεις που ξεφεύγουν από τις πραγματικές δυνατότητες λύσεων. Κυρίως το ΚΚΕ αλλά και με ένα ορισμένο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ υποτιμούν την Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και τα και τα πλεονεκτήματα της παραμονής στη ζώνη του Ευρώ. Η πρόταση του Αλ. Τσίπρα για τριετή αναστολή των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας με μονομερή τρόπο ισοδυναμεί με επίσημη χρεοκοπία.
Τώρα όσον αφορά το πολιτικό σχήμα του Π. Καμμένου; Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν γνωρίζω τι τελικά πρόγραμμα έχει. Αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι οι έχοντας την πρωτοβουλία προέρχονται από τη δεξιά, δηλαδή από εκείνη την παράταξη που με τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί ως προμαχώνες πλήττουν το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα με τη νεοφιλελεύθερη επίθεση.
Η ΔΗΜ.ΑΡ. αγωνίζεται για έναν τρίτο δρόμο απέναντι στο δίλημμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο». Καταψήφισε και τα δυο μνημόνια καθώς και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Αναγνωρίζει όμως ότι υπάρχουν συγκεκριμένα αίτια που μας οδήγησαν στο μνημόνιο. Δεν μπορούμε να τα παραβλέψουμε. Αίτια που σχετίζονται με την κακοδαιμονία της ελληνικής οικονομίας. Επομένως απαιτούνται μεταρρυθμίσεις. Δεν μπορούμε να μείνουμε στην υπεράσπιση του στάτους που γνωρίσαμε.
Όπως επίσης είναι καθαρό ότι η αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας δεν μπορεί να γίνει με μοναδικά θύματα τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Ότι η αύξηση του κοινωνικού αποκλεισμού και η σταδιακή ύφεση δεν συνιστούν διέξοδο από την κρίση.
Η δανειακή σύμβαση αποτελεί ένα δεσμευτικό πλαίσιο για τη χώρα. Αλλά χρειάζεται σκληρή επαναδιαπραγμάτευση για την αναθεώρηση των όρων του μνημονίου με στόχο τη σταδιακή απαγκίστρωση από αυτό. Απαιτούνται ισοδύναμα μέτρα αντί για τις οριζόντιες περικοπές με αιχμή την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και την πάταξη της διαφθοράς.
Στις ερχόμενες εκλογές οι πολίτες καλούνται να ψηφίσουν όχι μόνο με κριτήριο την οργή και το θυμό, ούτε φυσικά με αγωνία για τη διάσωση του δικομματισμού. Αυτό που χρειάζεται είναι η αναζήτηση εκείνων των προγραμματικών προτάσεων που προωθούν λύσεις με ρεαλισμό και σε εναλλακτική κατεύθυνση από το σημερινό μονόδρομο. Αυτή η προτεραιότητα είναι πιο σημαντική από ένα απλό μήνυμα διαμαρτυρίας…
Θόδωρος Μαργαρίτης
Υποψήφιος Α’ Αθήνας
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
