Το νόμιμο και το ηθικό τέμνονται αλλά δεν ταυτίζονται. Η ηθική είναι βαθύτερη και πλατύτερη έννοια από την έννοια της νομιμότητας.
Η ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ, απαιτεί συγκεκριμένα, και τιμωρεί συγκεκριμένα. Απαγορεύεται αυτό, επιτρέπεται εκείνο. Αυτή είναι η ποινή, για την παράβαση των εντελλομένων.
Η ΗΘΙΚΗ, δεν απαιτεί, αλλά παραγγέλλει και προσδοκά. Δεν τιμωρεί τίποτα. Δεν εντέλλεται πράξεις. Προσδοκά πράξεις. Είναι θέμα αγαθής προαίρεσης και αρετής.
Η παράβαση της νομιμότητας οδηγεί σε κυρώσεις.
Η παράβαση μιας ηθικής αρχής, τη μόνη κύρωση που συνεπάγεται, είναι ο ευτελισμός του ανθρώπου. Η καταρράκωση της ανθρωπιάς του, όταν βέβαια είναι άνθρωπος.
Η ηθική και η με αυτήν συνώνυμη πολιτική αρετή, στην σημερινή πολιτική σκηνή και στην κοινωνία μας, είναι αγαθό εν ανεπαρκεία.
Για πολλά χρόνια, η πολιτική και η κοινωνική ζωή της Χώρας βοθρίζεται στο βόθρο των σκανδάλων.
Φερέλπιδες πολιτικοί, της τότε Ν(έας) Δ(ιακυβέρνησης), του κήρυκα του «σεμνά και ταπεινά», που κατακεραύνωνε τους «νταβατζήδες»,
μαζί με τους προηγούμενους της εκσυγχρονιστικής διακυβέρνησης των Τσουκάτων και των Μαντέληδων, και των σοσιαληστών ΤσοχατζοπουλΑκηδων,
καιτους επόμενους, του Γιωργάκη του μικρού,τον οικονομισάριο (επί των οικονομικών)Παπακωνσταντίνου και τον σαμαρωμένο,τον Παπασταύρου της λαγκαρντολίστας.
Όλοι αυτοί, και άλλοι πολλοί, καπάτσοι και αετονύχηδες και μακρυχέρηδες, με καλπουζανιές, και κόλπα, άσκησαν κάλπικη διαχείριση της εξουσίας, προς ίδιον συμφέρον.
Δομημένα, κουμπάροι, νταβατζήδες, Ζήμενς, Βατοπέδια, με τον αναιδή Εφραίμ-καλόγερο, πνευματικό πατέρα πλείστων όσων βατοπαιδίων τρανών (πρώην, νυν και αεί). Υπουργός-επιχειρηματίας, (κότερο, πλήθος διαμερισμάτων), δηλώνει «ευθαρσώς» πλούσιος και επαίρεται διότι αυτή του η ιδιότης τον καθιστά, λέει, άτρωτο στο δέλεαρ της κατάχρησης της εξουσίας!
Τους ξεχάσατε, όλους αυτούς; Όμως, οποίος ξεχνά το παρελθόν είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.
Κι’ έτσι, ξαναβλέπουμε, τώρα, τα αριστερά Φλάμπουρα, σκονισμένα, να Κατρουγκαλούν στο δρόμο που χάραξε ο Βουλγαράκης: Το νόμιμο (νομιμοφανές) είναι και ηθικό.
Και τον, για πρώτη φορά, αριστερό πρώτο-υπουργό, να κοτερίζει, με το κότερο, τρίχας εμφυτεύοντος, επιχειρηματία.
«Όταν η εξουσία, σου γνέφει ηδονικά, λογάριαζέ την για πόρνη»
Και ο κόσμος, οι άνθρωποι, που οικίζουν το κενό αυτής της χώρας, την οποία οιακίζουν (κυβερνούν. Οίαξ: τιμόνι, δοιάκι), ανίκανοι, συμφεροντολόγοι, πολιτικατζήδες, (δεν είναι όλοι οι πολιτικοί πολιτικατζήδες, μα είναι αρκετοί ώστε να βρωμίζουν το νερό),
οι άνθρωποι αυτής της Χώρας, αισθάνονται παρίες.Ξένοι, στον τόπο τους. Πελαγωμένοι, αδύναμοι.
Φθαρμένοι κι αυτοί και διεφθαρμένοι, από φθαρμένους και διεφθαρμένους κυβερνήτες. «Το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσι» (Ισοκράτης)
Η πολιτική ασκείται από πολιτικούς, που είναι φυσικά πρόσωπα. Δεν λειτουργεί, εν κενώ και ερήμην των πολιτικών.
Ας αφήσουν λοιπόν τα κομψευριπιδικά (όρος του Αριστοφάνη), περί κρίσης του πολιτικού συστήματος.
Κρίση διέρχονται οι φθαρμένοι πολιτικοί, οι οποίοι διαφθείρουν και το σύστημα.
Κάπως πρέπει ν’ ακουστεί,βροντερή, η καταπιεσμένη φωνή του Λόγου, για να σκεπάσει το γκάρισμα του λήρου, της μωρολογίας, των (ορθό)λογιστών γαϊδάρων, της τηλεοπτικής και αγοραίας δημοκρατίας, του ιδίου αυτών (των γαϊδάρων) συμφέροντος.
Οφείλουμε να δαχτυλοδείχνουμε τους κακούς, τους αδιάφορους, τους διεφθαρμένους πολιτικούς και όχι μόνον.
«Να ξεφτιλίζεις τους κακούς δεν είναι καθόλου άπρεπο ίσα ίσα τιμά τους καλούς, έτσι λεν’ οι μυαλωμένοι: Λοιδορήσαι τους πονηρούς ουδέν έστ’ επίφθονον, αλλά τιμή τοίσι χρηστοίς, όστις ευ λογίζεται.» λέει ο παππούς Αριστοφάνης.
Κι ο Πλούταρχος συμπληρώνει:
«Οι πολιτικοί πρέπει να φοβούνται τον ψόγο περισσότερο από τον νόμο : Ψόγον μάλλον οι πολιτευόμενοι δεδοίκασιν ή τον νόμον.»
Μα εσείς, ξεδιάντροποι πολιτικατζήδες, ούτε νόμο σέβεστε, ούτε τον ψόγο φοβάστε.Ψιχαλίζει, λέτε, ενώ σας φτύνουν.
Πρέπει, έχουμε υποχρέωση, να καταγγέλλουμε την αναισχυντία σας, αναίσχυντοι άρχοντες της πόλης-πολιτικατζήδες, και δόλιοι, κουτοπόνηροι ελληναράδες, διότι,
Διότι,
«Εκείνη η πόλη ευτυχεί, και προ πάντων σώζει τη Δημοκρατία, στην οποία (σ.σ. πόλη), και αυτοί που δεν αδικήθηκαν καταγγέλλουν και τιμωρούν τον αδικητή, όχι λιγότερο από τους αδικηθέντες: δοκεί μοι πόλις άριστα πράττειν και μάλιστα σώζειν την Δημοκρατίαν, εν η τω αδικήσαντα του αδικηθέντος ουδέν ήττον οι μη αδικηθέντες προσβάλλονται και κολάζουσι.» (Σόλων)
Βάλτε το, καλά, στο μυαλό σας:
«Άρχοντες (σ.σ. βουλευτές, εκπρόσωποι του λαού) δεν είναι οι εκλεγέντες από τους τυχόντες, ούτε με απάτη, αλλά όσοι ξέρουν να άρχουν: Άρχοντες ου τους υπό τυχόντων αιρεθέντας , ουδέ τους εξαπατήσαντας αλλά τους επισταμένους άρχειν.» (Σωκράτης)
Και, καταλάβετέ το,πως οι άρχοντες είναι:
«Θεράποντες μεν των αδίκως δυστυχούντων, κολασταί (σ.σ. τιμωροί) δε των αδίκως ευτυχούντων.» (Γοργίας)
«Τα συμφωνημένα υπονοούμενα» έχουν πια ξεσκεπαστεί.
«Από το ανέσπερο φως πώς να κρυφτείς; Το μη δύνόν ποτε πώς αν τις λάθοι;» (Ηράκλειτος).
Μάθαμε πια, γνωρίζουμε καλά, το ψεύτικο στόμα σας, γεμάτο άχρηστα λόγια.
Τα άδεια τα μάτια σας, γεμάτα, με το κενό υποκρισίας και του ψέματος..
Γνωρίζουμε πια, γνωρίζουμε καλά:
Τις σακατεμένες ψυχές σας, που ξεχειλίζουνε απ’ τη βρωμιά της απληστίας.
Τις φουσκωμένες σας τσέπες, που κλωσάνε το άνομο χρήμα.
Το κούφιο νταηλίκι σας, στον αδύνατο.
Την εξαρθρωμένη ράχη σας, από τις κωλορεβερέντζες, στους ισχυρούς.
Σας πήραμε πια χαμπάρι.
«Ο διασυρμός των ψευδολόγων είναι η πραγματικότητα: Ψευδολόγων έλεγχος εστί τα πράγματα.»
«Δεν είναι άλλη αισχρότερη αρρώστια από τα πλαστά λόγια: Νόσημα γαρ αίσχιστον είναι συνθέτους λόγους». (Αισχύλος)
Και μαζεύτηκαν, ξανά, όλοι αυτοί, σε συμβούλιο. Και διαβουλεύτηκαν. Και ανακάτευαν τις λέξεις, και τους άλλαζαν νόημα, ασκώντας την σώφρονα χειράντληση, της «δημιουργικής ασάφειας»:
Και ονόμαζαν το σκοτάδι, φως και τη δυστυχία, υπομονή και την προδοσία, αγάπη για την πατρίδα και το ξεπούλημα της πατρίδας, σωτηρία της πατρίδας.
Του λες, του κενόκρανου πολιτικατζή, Δεξιού, Κεντροδεξιού, Κεντροαριστερού, και άρτι εμφανισθέντος, με την μορφή πολιτικατζή,δυστυχώς, Αριστερού της «πρώτης φοράς»: «Χωρίς αρετή η πολιτική είναι βαρβαρότητα»
Και μια κουτάλα ανακατεύει τον χυλό στο άδειο του κρανίου. Και αυτός διακηρύσσει, με τις πράξεις του: «Η βαρβαρότητα είναι η αρετή της πολιτικής».
Και σφυρίζουν κλέφτικα, οι κλέφτες της ψυχής, της ζωής και της περιουσίας του λαού.
Και ζητούν, ξανά. την ψήφο του. Για να κάνουν, ξανά, τα ίδια, εν αγαστή συνεργασία, «Κύλησε ο δεξιός τέντζερης και ψάχνει το αριστερό καπάκι», για τη σωτηρία της Πατρίδας, λένε. Οι πατριδέμποροι. Οι κακοπάτριδες.
«Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ‘ξερα τι κάθαρμα ήσουν, τι κάλπικος παράς. Μια ζωή μέσα στο ψέμα.» Μ. Αναγνωστάκης.
