Μερικές φορές θα πρέπει να μας τα πουν άλλοι για να τα καταλάβουμε. Οι ίδιοι δεν μπορούμε να φτύσουμε τα μούτρα μας στον καθρέφτη. Θα τον λερώσουμε. Έχουμε οχυρωθεί λοιπόν στα κεκτημένα μας και δεν πάν’ να κουρεύονται οι άλλοι. Κάνουμε σαν τις τεθλιμμένες πεθερές που τις βρήκε το κακό απ’ το πουθενά. Και θέλουμε κάποιο ταρακούνημα για να δούμε μερικές αλήθειες που μας διαφεύγουν ή που κάνουμε σκόπιμα στραβά μάτια και δεν τις βλέπουμε…
Προ ημερών, βρέθηκα σε ραδιοφωνικό πάνελ. Απ’ τη μια δύο Έλληνες του εξωτερικού, ένας καθηγητής, και ένας απλός βιοτέχνης. Από την άλλη εγώ, ο ντόπιος. Ένας, αλλά λέων. Έτσι αισθανόμουν και τον κακό μου τον καιρό δηλαδή. Αυτοί ζητούσαν να μάθουν νέα από την πατρίδα και εγώ προσπαθούσα να εστιάσω στα οικονομικά. Τι να τους πω για τις παραλίες, που σε λίγο δεν θά ’χουμε να βάλουμε βενζίνη για να πάμε; Τους τα έλεγα, βέβαια, μαύρα. Όπως είναι:
– Πατριωτάκια, λυπάμαι, αλλά πιάσαμε πάτο. Μας ρήμαξαν τα spreads…
– Πώς και γιατί;
– Να, δεν βλέπετε; Είχαμε φτιάξει εκεί πέρα ένα -έστω- κατ’ επίφαση κοινωνικό κράτος και έρχονται τώρα οι τσιφούτηδες να μας το ισοπεδώσουν. Δεν σέβονται τίποτα, ρε παιδιά, δεν έχουν το Θεό τους, μια Ελλάδα έχουμε και αντί να την καμαρώνουν, προσπαθούν να την εξαφανίσουν. Την είδατε αυτή τη Μέρκελ; Σαν νυφίτσα είναι…
Τότε ζήτησε το λόγο ο βιοτέχνης. Ήταν λίγο αψύς, Αιγιώτης, ονόματι Κουτρουμάνης. Με πήρε λοιπόν παραμάζωμα.
– Ποιο κοινωνικό κράτος, πατριώτη; Δεν ντρεπόσαστε λίγο;
– Παρακαλώ;
– Δεν αφήνεις, λέω εγώ, τα «παρακαλώ» για να πούμε και καμιάν αλήθεια; Για ποιο κοινωνικό κράτος μιλάς; Να παίρνει ο βουλευτής όταν φτάσει εξήντα πέντε το μισθό του και τη σύνταξη, σύνολο είκοσι χιλιάδες το μήνα, αφορολόγητα; Δεν είναι έτσι; Να παίρνει ο ημιμαθής των ΔΕΚΟ πέντε χιλιάδες το μήνα για πλάκα και να μην πατάει στο γραφείο; Την ίδια ώρα που η αγρότισσα (και δεν λέω ο αγρότης) εισπράττει τριακόσια ευρώπουλα για σύνταξη του κώλου; Άει στο διάολο, ρε…
– Μα σας παρακαλώ…
– Όχι, να μην παρακαλάς, γιατί όσο και να παρακαλάς εγώ θα τα πω. Ποιο -έστω κατ’ επίφαση- κοινωνικό κράτος σας καταργούνε, ρε γομάρια; Το κράτος που ανέχεται τον τεμπέλη από τη ΔΕΚΟ -και όχι μόνο- να εισπράττει σύνταξη τρεις και πέντε χιλιάδες το μήνα και ο οικοδόμος να μετράει τα πεντακόσια ευρώπουλα που του δίνει το ΙΚΑ και δεν… ξέρει τι να τα κάνει; Δεν έχετε τσίπα, ρε παλικάρια. Και ξέρεις γιατί; Τίποτα δεν πρόκειται να σας κάνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μόνοι σας έπρεπε να τα κάνετε… Πού το βρήκατε γραμμένο επιλεκτικά να υπάρχουν ευγενή ταμεία και ασφαλισμένοι που απολαμβάνουν τα καλά της κοινωνικής ασφάλισης, λίγοι αλλά εκλεκτοί, και από την άλλη χιλιάδες πεταμένοι σαν σκουπίδια στα ΙΚΑ και στα ΤΕΒΕ που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Να σας χέσω το κοινωνικό κράτος, ρε πατριώτες. Να το χαίρεστε…
– Δηλαδή, εννοείτε ότι αυτοί οι άνθρωποι, οι κερδοσκόποι που παίζουν στην πλάτη της Ελλάδας με τα spreads…
– Στην πλάτη της Ελλάδας παίζετε μόνον εσείς, οι ομάδες, οι ομαδούλες και οι συντεχνιούλες και τα κυβερνητικά αρπαχτικά. Όπως και να τα πάρετε τα δανεικά, δανεικά θα είναι, πάλι θα τα απολαμβάνουν οι λίγοι, και οι πολλοί θα τραβάνε το κουπί. Δεν υπάρχει κοινωνικό κράτος για ομάδες, υπάρχει κοινωνικό κράτος για όλους. Κοινωνικό κράτος είχαν η Σουηδία η Νορβηγία, η Δανία, η Ολλανδία. Αν πάμε πιο μακριά, οι Ίνκας, η αρχαία Αθήνα… Προσπάθησε κι η Αυστραλία και κάτι έμεινε. Η Αμερική είναι ΤΟ μπουρδέλο.
– Σας παρακαλώ, μη μιλάτε σαν φορτοεκφορτωτής…
– Ναι, γιατί έτσι μπορώ να τα πω. Ο Έλληνας είναι μάγκας, δεν έχει να φοβηθεί κανένα ΔΝΤ και καμιά ευρωμαλακία. Έδωσε εξετάσεις και πέρασε με άριστα στους βάλτους της Φλόριντας, στη ζούγκλα της Νέας Υόρκης, στους πάγους του Λαμπραντόρ, στο ζαχαροκάλαμο του Κουίνσλαντ, στις φάμπρικες της Γερμανίας. Χαλκέντερος. Παντού πρόκοψε. Δούλεψε χωρίς ασφάλειες, χωρίς καλύψεις και πήρε πρωτάθλημα και κύπελλο. Εδώ, για πλάκα, πήραμε το Γιούρο, ρε…
– Μα βλέπετε, χαλάτε τη συζήτηση, ρίχνετε το επίπεδο…
– Εγώ λέω ότι οι Έλληνες του εξωτερικού έκαναν αυτό που δεν θα καταλάβουν ποτέ οι Έλληνες της Ελλάδας. Δούλεψαν. Δουλέψτε κι εσείς παιδιά και αφήστε τα χρόνια της σύνταξης. Κάντε κάτι, κάντε την πραγματική ελληνική δημοκρατία, την κλήρωση, να γίνετε πάλι μεγάλοι, αυτά τα καραγκιοζιλίκια του κοινοβουλευτισμού δεν είναι ελληνικά πράγματα…
– Μα έχουμε πολιτικούς…
– Αν δε σηκώσετε εσείς τα μανίκια, κανένας Παπανδρέου και κανένας Καραμανλής δεν πρόκειται να ταχτοποιήσει τα δημοσιονομικά. Αυτοί δεν μπορούν να ταχτοποιήσουν τα πούλια στο τάβλι. Και μην ψάχνεις σαΐνια στη Βουλή. Δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όμως σαΐνια που πιάνουν πουλιά στον αέρα και κάνουν ντελίβερι πίτσα ή πουλάνε εγκυκλοπαίδειες… Ενώ αν βάλεις τη Λούκα να κάνει ντελίβερι μια μερίδα μακαρόνια, θα ξεχάσει το τυρί! Είναι δυνατόν να τη βάλεις να φτιάξει την οικονομία; Ούτε να βάλεις τον Ρέππα να απελευθερώσει τα βυτιοφόρα. Βάλ’ τον καλύτερα να ψήσει έναν καφέ βαρύ και όχι. Θα του κόψει το καϊμάκι! Μην του βάζεις δύσκολα λοιπόν… Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για τον Αλογοσκούφη ή τον Παπαθανασίου. Τους σκέφτεσαι γκαρσόνια και να σερβίρουν «θούπα»; Με το δάχτυλο μέσα θα τη φέρουν, θα ζεματιστούν. Ή να παίξουν ξερή στο καφενείο; Θα τους πάρουν και τα σώβρακα.
– Δηλαδή, πού μας οδηγείς, στον Καρατζαφέρη;
– Εγώ δεν είπα να κάνετε χαρακίρι. Τώρα όμως που τα πράγματα ήρθαν στριμόκωλα και για τους μεγάλους, θα περιοριστεί το χάσμα, θα λιγοστέψουν οι βολεμένοι, θα φανούν οι φελλοί, θα εμφανιστεί και κάποιος φωτισμένος Έλλην, τι διάολο, καιρός είναι, έχουμε φλομώσει στις μετριότητες… Φωνάξτε και λίγο, μόνο στα καφενεία και στα γήπεδα φωνασκείτε; Φωνάξτε να κοπούν οι βουλευτικοί μισθοί, οι βουλευτικές ασυλίες, να δείτε για πότε αραιώνουν τα παλικάρια της Βουλής. Θα μείνουν τρεις κι ο κούκος. Να τελειώνουν και οι μονιμότητες στο Δημόσιο. Άντε. Πού ακούστηκε, να πιάνουν μια καρέκλα και να τους βγάζεις με την κάσα; Τελικά, δηλαδή, όλος αυτός ο ντόρος με το ΔΝΤ περισσότερο έχει να κάνει με τους μεγάλους παρά με τους μικρούς. Οι μικροί τι είχαν, τι χάσανε. Μια ζωή μεροκάματο είναι. Ενώ οι μεγάλοι… Ήδη άρχισαν να γίνονται ρόμπες. Κάτι υπουργάκια φαντάζουν σαν ιδιοκτήτες σε «Αποικιακά και Εδώδιμα». Και ο Παπανδρέου; Σαν να του λάσπωσε το γιουβέτσι κάνει. Καταλάβατε; Απομυθοποιούνται τα πάντα. Αραιώνουν και τα λαμόγια, ποιος θα παίρνει τις μίζες; Σε λίγο θα περισσεύουν, μέχρι που θ’ αρχίσουμε να βάζουμε και λεφτά στην μπάντα….
Στο σημείο αυτό έπεσε το κύκλωμα. Συμμετείχα σε ένα ραδιοφωνικό πάνελ με δύο Έλληνες του εξωτερικού. Έναν ελληνιστή πανεπιστημιακό και έναν επιτυχημένο βιοτέχνη. Ο πανεπιστημιακός δεν έβγαλε άχνα. O βιοτέχνης μού άλλαξε τον αδόξαστο…
