Θύμωσαν, λοιπόν, τα μέλη της «ερυθρής» πτέρυγας του Κοινοβουλίου, ακούγοντας τον Παπανδρέου να λέει για «κομμουνιστές του Κολωνακίου»! Και με άστοχες φωνές προσπάθησαν να υπερασπιστούν, προφανώς, τον ταπεινό Περισσό. Δεν είχαν δίκιο. Στη θέση εκείνου του νέου βουλευτή του ΚΚΕ θα αντιπαραθέσω την άποψη του παλαιού δάσκαλου στη δημοσιογραφία, ακέραιου ταμία στην ΕΣΗΕΑ (για πολλά χρόνια), αρθρογράφου του «Ριζοσπάστη», με δύο λόγια γνήσιου κομμουνιστή, Νίκου Καραντηνού.
Ένα πρωί, λοιπόν, ο μακαρίτης ο Καραντινός ζήτησε από τον κλητήρα της ΕΣΗΕΑ να του φέρει να διαβάσει την «Εστία». Πρόεδρος ήταν τότε ο επίσης μακαρίτης Δημήτρης Μαθόπουλος. Ο οποίος είδε τον υπάλληλο να μπαίνει με την «Εστία» στο γραφείο του Καραντηνού. Από περιέργεια και μόνο, τρύπωσε στο γραφείο του ταμία.
«Κύριε Καραντηνέ, εσείς ένας σοσιαλιστής, διαβάζετε ”Εστία”;», τον ρώτησε, θέλοντας προφανώς να κάνει λίγη πλάκα στον αυστηρών αρχών και πολιτικών θέσεων Καραντηνό.
Η απάντηση ήταν απίστευτα έξυπνη (και την αφιερώνω στον φωνακλά βουλευτή του ΚΚΕ):
«Άκου Δημήτρη, διαβάζω ανελλιπώς την ”Εστία”, γιατί θέλω να διαπιστώνω τι γράφουν οι εχθροί μας».
Κόκκαλο ο Μαθιόπουλος, αλλά μέχρι εδώ, καλύτερα να τους αφήσω στην ησυχία τους…
Θέλω να πω ότι δεν υπάρχει πιο πληρωμένη απάντηση από το να ειρωνευτείς κάποιον, όταν σου θίγει… ιερά και όσια και αισθάνεσαι ότι σε λοιδορεί. Αν διέθεταν λίγο χιούμορ (το οποίο βέβαια δεν πωλείται στο σούπερ μάρκετ να πας να αγοράσεις ”μισό κιλό”…), θα απαντούσαν οι σύντροφοι στον πρωθυπουργό:
«Μεγάλε, περνάμε από το Κολωνάκι, για να διαπιστώνουμε πως περνούν εκεί οι αργόσχολοι και οι κυβερνητικοί παράγοντες, με τα μπόλικα λεφτά στις τσέπες, και να στήσουμε αυτί, μήπως και ακούσουμε τι ακριβώς συζητούν με μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοδημοσιογράφους, χρηματιστές».
Σκεφτόμουν την πρόσφατη κόντρα στη Βουλή, οδηγώντας μεσημέρι Σαββάτου με χιονόνερο για το σούπερ μάρκετ της Αλίμου (που είχε κατεβάσει τις τιμές στις ζωοτροφές και στα… χαρτιά υγείας!). Το φανάρι στη διασταύρωση ανάβει κόκκινο, σταματάω και να ‘τοι οι ρακένδυτοι, ένας αριστερά μου και ένας δεξιά. Ο Πακιστανός μού γνέφει ικετευτικά με τη βρεγμένη βούρτσα, έτοιμος να εφορμήσει στο παρμπρίζ του γερασμένου «Smart». Από την άλλη μεριά, ένας σαραντάχρονος που δείχνει εξηνταπεντάρης, σπρώχνει με την αριστερή παλάμη του ένα πακέτο χαρτομάντιλα. Το δεξί χέρι δεν το ‘χει! Κι αναρωτιέμαι «αυτός ο δυστυχισμένος, πώς κάνει άραγε τον σταυρό του;».
Γιατί είμαι βέβαιος πως σταυροκοπιέται σταθερά και συνειδητά, μήπως και οι προσευχές του εισακουστούν!
