«Αγαπητέ υπουργέ του Πολιτισμού,
Θεωρώ ότι είσαι πολύ τυχερός άνθρωπος, όμως είναι αλήθεια πως εργάστηκες σκληρά για να αποκτήσεις τη σημερινή σου θέση. Ας πούμε ότι ”η πίστη σου σε έσωσε”, αλλά κι ακόμα ότι έμαθες να προχωράς ”δια της υπομονής” και ”διά της σιωπής”. Σε καιρούς που όχι λίγοι συνάδελφοί σου (του χαρτοφυλακίου…) βάλλονται από δεξιά, από αριστερά και διά της κάλπης (εννοώ την πόσφατη εκλογική αποδοκιμασία της παράταξής σου για ποικίλα σκάνδαλα…), εσύ ετοιμάζεσαι πυρετωδώς για την ιστορικότερη στιγμή της πολιτικής σου καριέρας. Διότι τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης είναι μια εξόχως ιστορική στιγμή, που θα αποτελέσει μέγιστο κομμάτι πολιτικής προίκας για το μέλλον…
»Με την ευκαιρία, λοιπόν, καλό θα ήταν να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων και της Ιστορίας, και στο σύντομο χαιρετισμό που θα απευθύνεις να δαμάσεις το… πρωτόκολλο και να θυμίσεις στους ξένους επισκέπτες ότι από αυτό το Μουσείο, που η φτωχή πλην τίμια Ελλάς υπέστη μείζονες κόπους, θυσίες και έξοδα για να το δημιουργήσει, απουσιάζουν τα περίφημα γλυπτά του Παρθενώνα, αυτά που ηλιθίως οι νεοέλληνες βάφτισαν ‘Ελγίνεια’ μάρμαρα. Να θυμίσεις ότι αυτά τα αριστουργηματικά κομμάτια ανήκουν στην ελληνική πολιτιστική παρακαταθήκη και όχι σε έναν λωποδύτη Άγγλο λόρδο (όπως και το λεοντάρι του λιμανιού του Πειραιά δεν ανήκει στον ‘τυχοδιώκτη’ Μοροζίνι…
»Κυρίως, αγαπητέ Αντώνη, μη τους φοβηθείς, διότι οι ”κλέφτες” αναγνωρίζουν τη γλώσσα της αλήθειας. Όπως, πριν μισό αιώνα και πλέον, αναγνώρισαν το δίκιο του Μαχάτμα Γκάντι, όταν αυτός ο προικισμένος ηγέτης έκρινε ότι πρέπει να σταματήσουν οι αποικιοκράτες να διχάζουν, να ληστεύουν και να δυναστεύουν της Ινδίας την ψυχή. Κάτι μου λέει, μέσα μου, ότι η μακαρίτισσα η Μελίνα κάτι θα είχε καταφέρει σχετικά με τους λωποδύτες της Εσπερίας. Πού ξέρεις; Ήταν τόσο μεγαλειώδες το πάθος της για τον επαναπατρισμό των κλεμμένων μαρμάρων, που μπορεί να είχε ξεκινήσει διαμαρτυρία πείνας και σιωπηλής οργής στο πεζοδρόμιο της οδού Ντάουνιγκ αριθμός 10. Αυτή δεν φοβόταν!
