Λέμε εδώ τις ΑΠΟΨΕΙΣ μας για διάφορα θέματα, αλλά για τις γυναίκες δεν έχω διαβάσει κάτι από τους άλλους «ομόσταυλους», ούτε κι εγώ έχω γράψει το κάτι τις μου… Έκανα, λοιπόν, μια βόλτα στις παρέες και όπως παίζαμε παλιά το παιχνίδι της Μπερλίνας, γράφω ό,τι άκουσα…
Πέρασα, λοιπόν, από την αγορά κι άκουσα πολλά καλά και κακά για τις γυναίκες.
Ο πρώτος μου είπε:
Πρέπει να βρούμε μια άκρη με τις γυναίκες. Δηλαδή, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω, οι σχέσεις μας μαζί τους έχουνε φτάσει σε κρίσιμο σημείο, επικίνδυνο, κοντεύουμε να τρελαθούμε, άντρες και γυναίκες, και δυστυχώς δεν έχουμε να κάνουμε με καμιά υπαρκτή και φανερή αρρώστια που να ελπίζουμε στο φάρμακο, οι σχέσεις είναι αόρατη και καταραμένη αρρώστια, δεν φαίνεται, κι όταν φανούνε τα σημάδια της αρρώστιας είναι αργά πια, έχουμε βαρέσει διάλυση, είμαστε για την εντατική…
Ο δεύτερος πρόσθεσε:
– Εγώ θα έλεγα ότι σ’ αυτό το καταραμένο – όσο κι ευλογημένο – παιχνίδι των σχέσεων οι γυναίκες μας παίζουνε πινγκ πονγκ. Λένε : «Δεν ξέρω αν ο άντρας έρχεται για μένα ή έρχεται μ’ εμένα επειδή απλώς είμαι γυναίκα»…
Ε, λοιπόν, ναι, αυτό συμβαίνει τις περισσότερες φορές, γιατί αυτές τις φορές που ο άντρας θέλει μια συγκεκριμένη γυναίκα, μένει στα κρύα του λουτρού, όχι γιατί μπορεί αυτή η γυναίκα να μην τον θέλει – αλίμονο αν δεν της δίναμε αυτό το δικαίωμα… – αλλά για τελείως άσχετους με το «θέλω» λόγους, ίσως μόνο και μόνο για να τον «παίξει», επειδή ίσως να είναι κι ένα σωρό (!) άλλοι άντρες που να τη θέλουνε το ίδιο. (Αυτό φαντασιώνεται στη μαλακία της…)
Έχει πάντα να διαλέξει – έτσι νομίζει και έτσι δείχνουνε οι άντρες- ανάμεσα σε πολλούς, ενώ ο άντρας είναι καταδικασμένος σ’ αυτό που λέει η φράση «η καλύτερη γυναίκα είναι αυτή που με θέλει». Την πιάνεις την ξεφτίλα μας; Καταλαβαίνεις τι σόι σεξιστική και συναισθηματική καταπίεση σημαίνει αυτή η κατάσταση για τον άντρα; Είμαστε καταδικασμένοι να «θέλουμε» μονάχα τη γυναίκα που τελικά θα μας πει «σε θέλω».
Κι αν εγώ σε μια παρέα δύο γυναικών γουστάρω τη ξανθιά – για ένα σωρό λόγους -τελικά ή θα μείνω μόνος μου ή θα πάω με τη μελαχρινή– κι αν, βέβαια, μου πει κι αυτή με τρόπο που να το καταλάβω το «σε θέλω», γιατί χρόνια μπορεί να θέλει και να μη μου το πει ποτέ.
Όπως μετά από χρόνια συναντάμε παλιές φίλες και μας λένε: «Ξέρεις, εγώ τότε ήμουνα ερωτευμένη μαζί σου…» Κι όμως δεν μου είχε πει τίποτα… Και σίγουρα, αν της έλεγα εγώ κάτι σχετικό, εκείνη θα «το ‘παιζε»… Με πιάνεις;
Ο τρίτος μου είπε:
Γιατί πάντα ο άντρας βιάζει τη γυναίκα; Γιατί ποτέ –παρά μόνο
στις ερωτικές φαντασιώσεις μας– δεν έχει βρεθεί γυναίκα να βιάσει άντρα; Δεν λαμβάνω εδώ υπ’ όψιν μου τις ανατομικές διαφορές, αλλά τις ψυχολογικές. Να σου πω; Γιατί πάντα κλέβει ο φτωχός τον πλούσιο… ο πεινασμένος τον χορτάτο. Και σ’ αυτές τις -ταξικές, σίγουρα- ερωτικές σχέσεις, η γυναίκα είναι ο «χορτάτος» κι ο άντρας ο πεινασμένος, ο «λιγούρης», όπως μας λένε. Ξέρω. Θα πεταχτούν πολλές γυναίκες και θα μου βάλουν τις φωνές για την ερωτική στέρηση που υφίστανται απ’ τη φαλλοκρατία μας. Εμείς, υποτίθεται, είμαστε ελεύθεροι να «ξενοπηδάμε», ενώ τις γυναίκες που θα το κάνουνε αυτό αμέσως θα τις χαρακτηρίσουμε «πουτάνες». Δίκιο θα’χουν… Το ξέρω, αυτό γίνεται. Όμως ποιος τους λέει ότι εμάς μας ευχαριστεί αυτή η κατάσταση; Μήπως εμείς περνάμε σαν χαλίφηδες; Σκατά στα μούτρα μας… Μόνοι μας είμαστε.
Και πετάγεται ο τέταρτος:
Είναι και το άλλο που μου τη δίνει εμένα, το γνωστότατο: όλες οι μεγαλοβίζιτες, αυτές που επί χρόνια βγαίνουν γυμνές στα περιοδικά «λαϊκής μαλακίας», μόλις βρούνε κάποιον άντρα (συνήθως κατωτάτου πνευματικού επιπέδου, αλλά πλούσιο, συνήθως πρώην φτωχά παιδιά και νυν εκατομμυριούχους αθλητές ή αφεντικά στη σόουμπίζ), το μόνο που διαλαλούνε είναι «θέλω οικογένεια! Θέλω παιδιά!» Και γίνονται πρωτοσέλιδα στα κουτσομπολίστικα περιοδικά και στις «μπλα μπλα» τηλεοπτικές εκπομπές με την γκαστρωμένη κοιλιά τους κι έχουν μια περηφάνια άλλο πράγμα! (Και στα παιδιά τους θα δείχνουνε τις γυμνές φωτογραφήσεις τους και θα καμαρώνουν, «έτσι καμάκωσα τον πατέρα σου».)
Κι ο πατέρας, βέβαια -και περήφανος γκόμενος της πρώην ολόγυμνης σε κοινή θέα- πάντα θα έχει τους εφιάλτες του: μήπως όταν εγώ λείπω, αυτή -από συνήθεια…- κάνει τις πίπες της;
Ο πέμπτος αναστέναξε:
Θα σου μιλήσω προσωπικά. Όσες φορές φέρθηκα καλά σε
γυναίκα, με τρυφερότητα και τα λοιπά –δηλαδή, όσα φωνάζουν ότι θέλουν από μας- το μετάνιωσα. Γιατί; Γιατί πάντα μου γινότανε «φόρτωμα». Έβρισκε σ’ εμένα αυτά που δεν έβρισκε σε άλλους και κόλλαγε πάνω μου και δεν μ’ άφηνε να κάνω βήμα χωρίς αυτή. Ε, τι να την κάνεις τέτοια σχέση; Κι εδώ, βέβαια, μπορεί να έχουν δίκιο λέγοντας «πέη υπάρχουνε, άντρες δεν υπάρχουνε», όμως, κι όταν βρίσκουνε κάποιον που να τις γεμίζει, να τις ολοκληρώνει σαν προσωπικότητες, του χέζουνε τα σώβρακα στην καταπίεση.
Θα σου πω και τ’ άλλο. Έχω βρεθεί πολλές φορές με γυναίκες οι οποίες θέλουνε να τις… δέρνω! Έτσι μονάχα το γουστάρουνε… Εγώ, όμως, τ’ αρνούμαι αυτά, καταλαβαίνεις; Πώς, λοιπόν, να έχουμε ΜΙΑ συμπεριφορά, όταν δεν ξέρουμε τα βίτσια που θα συναντήσουμε; Κι η ΜΟΝΗ συμπεριφορά που υπάρχει από κει και πέρα και γίνεται αποδεκτή απ’ όλους είναι, πια, η συμπεριφορά ΠΡΟΤΥΠΟ της κοινωνίας που ζούμε, δηλαδή ο άντρας να κάνει παντού και πάντα καμάκι κι η γυναίκα παντού και πάντα να καμακώνεται… Ο άντρας γαμιάς κι η γυναίκα πουτάνα. Φαύλος κύκλος, δηλαδή.
Κι ο τέταρτος μου είπε:
Δεν καταλαβαίνω τίποτα, κύριε! Ο καθένας με τη μοναξιά του.
Η γυναίκα με τη μοναξιά της σαν «θέα» κι ο άντρας με τη μοναξιά του σαν «μπανιστηριτζής». Πήγες καθόλου στα μεγάλα μαγαζιά; Πήγαινε και μετά θα μου πεις… Χορεύουνε από γυμνές έως ημίγυμνες! Ξεφαντώνουνε σαν μαινάδες, σου λέω! Και γύρω γύρω οι άντρες που κοιτάνε… κοιτάνε… μουρμουρίζουνε… βλαστημάνε… δαγκώνουνε τις σάρκες τους. Και δεν ήρθε ποτέ καμιά κοντά μου να μου πει «μ’ αρέσεις». Όλες σαν βασίλισσες-μέλισσες, κατάλαβες; Μας θέλουνε «νεκρούς» οι καριολίες, γιατί μόνο έτσι μπορούν να μας εξουσιάζουν.
Τις βλέπω στα μπαρ, στα κλαμπ, έρχονται δυο δυο, τρεις τρεις, κάθονται με τις ώρες, πίνουνε δεν πίνουνε ένα ποτό και κουβεντιάζουν συνέχεια!.. Κι όχι μόνο!.. Ποτέ δεν ρίχνουνε ούτε μια ματιά στον περίγυρο! Τι σκατά λένε οι πουτάνες τόσες ώρες, χωρίς να κοιτάξουνε ποιος κάθεται, πού, ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει; Τι γαμώτο λένε;.. Ξέρω τι θα μου πεις, για μας λένε. Εντάξει, κι αφού μιλάνε για μας, γιατί είναι έτσι αποξενωμένες λες και λύνουνε την εξίσωση του Χάους;… Χάος είμαστε, βέβαια… Δηλαδή, αυτές πώς περιμένουνε να βρούνε άντρα; Στο λόττο και στο τζόκερ; Άμα δε φλερτάρουνε πώς θα ζευγαρώσουνε; Αυτή “η αλαζονεία του μουνιού” –έτσι τη λέω εγώ- τελικά θα τους μαράνει τις μουνότριχές τους… και τις δικές μας, βέβαια. Άντρες και γυναίκες γαμάμε λιγότερο απ’ όσο καυλώνουμε…
Ο έκτος ήτανε νέτος σκέτος:
Εγώ έχω πάρει απόφαση αυτή τη σχιζοφρενική κατάσταση στις σχέσεις μας. Δεν παραπονιέμαι, αφού δεν μπορώ να τις αλλάξω. Ποιος και πότε και πώς θ’ αλλάξουνε; Πάντως, όχι με συμβούλια ισότητας, αποτελούμενα από γυναίκες με φαλλοκρατική νοοτροπία, από γυναίκες ζηλιάρες, από γυναίκες που, αν ο άντρας τους τολμήσει να κοιτάξει μια άλλη, θα του βγάλουνε τα μάτια, από γυναίκες που ζηλεύουνε τις άλλες γυναίκες, από γυναίκες που έχουνε για πρότυπό τους τη μονογαμική οικογένεια κι όχι την –κάποτε, ρε παιδάκι μου, όποτε στο διάολο έρθει- ελεύθερη ερωτική σχέση ανάμεσα σε ανθρώπους ελεύθερους. Δεν είμαι καθόλου ενάντια στη μονογαμία. Ίσα ίσα. Η ελεύθερη μονογαμία σε ισορροπεί, σε γαληνεύει, η πολυγαμία σε αγριεύει, σε βυθίζει σε απελπισμένη μοναξιά.
Τι ισότητα και τι ανθρωπιά ζητάνε και τι τρυφερότητα, όταν –ιδίως το καλοκαίρι- μας τα πρήζουνε με τα εξώβυζά τους και τα άλλα τους; Αμ το άλλο; Μας απειλούνε ότι θα γίνουνε λεσβίες! Ας γίνουνε. Θέλουνε όμως και το κάνουνε επίτηδες να μας καυλώνουνε ως πουτάνες. Μαγκιά τους… Τέτοιοι μαλάκες που είμαστε! Και μετά; Τι γίνεται μετά, όταν θέλουμε μια όμορφη ερωτική και συντροφική σχέση; Σκατά…
Οι περισσότεροι άντρες ομοφυλόφιλοι που ξέρω έχουνε γίνει εξαιτίας των γυναικών που συνάντησαν. (Και η μάνα τους γυναίκα είναι.) Έχεις ακούσει τόσα και τόσα χρόνια εμάς τους άντρες να φωνάξουμε; Αυτές φωνάζουνε: «Μας καταπιέζετε, θα γίνουμε λεσβίες». Μωρέ, δεν πάτε να γίνετε… Δηλαδή, ή θα μας ευνουχίσουνε ή θα γίνουνε λεσβίες; Δεν κατάλαβα!
Κι ο έβδομος είπε:
Τι θέλουνε τέλος πάντων από μας; Έχω χαζέψει, καταλαβαίνεις;.. Βέβαια, παλιό είναι το πρόβλημα, αλλά πες πως λίγα χρόνια πριν ήταν καλυμμένο, πες ξέρω γω, καλύτερα ήταν ρε γαμώτο!.. Τώρα είμαι μπερδεμένος!.. Δε λέω, κι αυτές μπερδεμένες είναι, έχουνε κι αυτές τα δίκια τους, όμως εγώ θέλω να μου μιλήσουνε στα ίσα και να μου πούνε: μάγκα μου, έτσι θέλουμε να μας φέρεσαι, έτσι εδώ, έτσι εκεί, έτσι στο δρόμο, έτσι στη δουλειά, έτσι στον έρωτα, έτσι στο φλερτ. Το λένε; Όχι… Ε, τότε πώς εγώ μπορώ να ξέρω για την κάθε μία ξεχωριστά πώς να της φερθώ; Όχι, πες μου, μπορώ; Η καθεμιά έχει το δικό της μπαϊράκι, το δικό της χούι, όπως κι εμείς, να πούμε. Δηλαδή, τζόγος, κατάλαβες; Φλερτάρουμε σαν να παίζουμε τζόγο. Άμα κερδίσουμε κερδίσαμε, άμα δε κερδίσουμε σκίζουμε το “χαρτί” και ξανατζογάρουμε σ’ άλλο πρακτορείο… Πρακτορείο το «Γούρικο Μουνί»… Γελάς;.. Μη γελάς καθόλου! Παλιά θυμάσαι τι λέγαμε, ε; Πώς, εντάξει μωρέ, ένα γαμήσι το αξίζει κάθε γυναίκα. Η όποια. Κι όχι από αλτρουισμό, τάχα μου, αλλά γιατί απ’ αυτό το ένα, το πρώτο, δε ξέρεις τι μπορεί να βγει. Και “όλα” και “τίποτα”. Όλες οι σχέσεις απ’ το πρώτο γαμήσι στεριώνουν ή δε στεριώνουν… Ε, λοιπόν, σήμερα ξέρεις τι λέμε; Και κυρίως οι νεότεροι, κι αυτοί μες στα σκατά είναι, τους βλέπω, μόνοι τους έρχονται, μόνοι τους φεύγουν, όπως και οι γκόμενες. Λοιπόν, ξέρεις τι λέγεται σήμερα;.. Ακούς; Καμιά γυναίκα δεν είναι για γαμήσι!.. Άκουσες;.. Γιατί αφού δυσκολεύτηκε πλέον η πρώτη επαφή, οι πιθανότητες να γίνει γνωριμία μηδενίστηκαν. Ξέρεις ποιοι γαμάνε μόνο; Αυτοί που έχουνε μόνιμες σχέσεις, έρωτα, γάμο. Και ξενογαμάνε κιόλας! Οι γυναίκες κυρίως. Μια που έχουνε το σίγουρο τολμάνε κάτι και στα πεταχτά. Όλες οι άλλες πιάνουνε μούχλα. Μην τις βλέπεις έτσι, βαμμένες, κορδωμένες, “αλαζονικές”. Τίποτα. Πέφτει η μαλακία σύννεφο. Οι ίδιες τα λένε…
Και ξανά ο πρώτος:
– Καταλαβαίνω τις γυναίκες, έχουν το δίκιο τους, όμως από ποιον θα το βρουν; Αν είχαμε εμείς περίσσευμα, θα δίναμε και σ’ αυτές. Κι εμείς τα ίδια ζητάμε από μια σχέση… Σε μια ανδροκρατική κοινωνία ο άντρας είναι ο καπιταλιστής κι η γυναίκα ο προλετάριος, έτσι δε λέγεται; Όμως για ρώτα κανέναν καπιταλιστή να σου πει αν είναι ευτυχισμένος… Το νόμο που επιβάλλει στον προλετάριο τον υφίσταται κι ο ίδιος. Όταν επιβάλεις στέρηση, στέρηση θα κερδίσεις… Είμαστε –άντρες και γυναίκες- στερημένες προσωπικότητες. Από κει και πέρα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», μήπως και μπορέσει να σώσει στο διάβα του και κάποιους άλλους… Βράσε.
Και ξαναλέει ο δεύτερος:
Έρχονται σπίτι σου να κάνετε έρωτα και ξαφνικά σου λένε «σε βλέπω σαν φίλο». Το’ χει πει αυτό άντρας ποτέ; Εκτός κι αν είναι αδερφή. Ε, ας κάνουνε παρέα με αδερφές. Αλλά κι αυτές το χάλασαν το πράγμα, άρχισαν να παντρεύονται. Ο ετερόφυλος γάμος διαλύεται, ο ομόφυλος διεκδικεί τα δικαιώματά του. Γάμο, φωνάζουνε. Θέλουμε γάμο με παπά και με κουμπάρο! Τά΄χουμε παίξει. «Θα πάω στη ζούγκλα να γίνω Ταρζάν»!
Και παρεμβαίνει ο πέμπτος:
Προχτές γνώρισα μια γυναίκα, μιλήσαμε ωραία, είπαμε να ξαναβρεθούμε, μου ζήτησε το νούμερο «αύριο θα σου τηλεφωνήσω», μου λέει. Χάθηκε.
Του λέει ο έβδομος:
Να σου πω γιατί; Δεν είχε ακόμη καταλήξει σε ποιον να τηλεφωνήσει – απ’ όλους τους άλλους μαλάκες που τους είχε στο περίμενε. Ίσως και να διάλεξε να μείνει μόνη της… Το΄χει το δικαίωμα, δεν το΄χει:
Συμπληρώνει ο πρώτος:
Βρε, περιμένουνε όλες το πριγκιπόπουλο, σου λέω!. Κοσμοπόλιταν σελίδα 69. Κυρά μου, σ’ αρέσω; Ε, πες το. Δεν σ’ αρέσω; Και πάλι πες το. Αλλά θέλουνε υποτακτικούς.
Και ξανά ο τέταρτος:
– Η γυναίκα σου λέει «απογειώνομαι» κι αν δεν είσαι εσύ το μαγικό χαλί, σε παρατάει σύξυλο και «πιλοτάρει» μόνη της.
Και πάλι ο τρίτος:
– Έχουν αντοχές οι πουτάνες. Σου λέει κάποια στιγμή «άμα μ’ αφήσεις θα πεθάνω». Και τη συναντάς μετά από δέκα χρόνια και ζει ακόμη!
Και ο έκτος με τη σειρά του:
– Σου λέει «είσαι ο καλύτερος» και στο μυαλό της έχει άλλους δέκα, είκοσι. Γι αυτό και φχαριστιέται το μέσα μου όταν τις βλέπω να βολοδέρνουν μόνες τους. Καλά να πάθουν οι ηλίθιες! Βέβαια, είμαι κι εγώ μόνος μου…
Κι ο πέμπτος τελείωσε:
– Ρε σεις, η γυναίκα είναι Εύα. Την ξέρετε την Εύα; Δεν ήτανε η Εύα. Η γυναίκα ήταν. Η θεά! Κι είμαστε όλοι μας οι άγιοί της κι οι προσκυνητές της. Η γυναίκα, ακόμη και επιθυμητή να μην είναι, σε σαγηνεύει με τη σαγήνη της παμπάλαιης θεάς που κουβαλάει στο είναι της. Μαλάκας ήτανε ο Καζαντζάκης που είπε «ποτέ μην αρνηθείς γυναίκα»; Αφού έψαχνε το «θείον» ο άνθρωπος.
(Και σκορπίσαμε. Να συνεχίσει ο καθένας μόνος του….)
Υ.Γ. Βάλτε κι εσείς τα δικά σας. Χωράνε πολλά ακόμα…
