Γράφει ο Χρήστος Ηλ. Τσίχλης δικηγόρος – Συνταγματολόγος – ΔΣ πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Δήμου Αθηναίων – νομικός συνεργάτης Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ελλάδα – συνήγορος Αμερικανικού Δημοκρατικού Κόμματος στην Ελλάδα – ΔΣ ιδρύματος Μπότσαρη – νομικός σύμβουλος Βορειοηπειρωτών Ελλάδος.
Το Σύνταγμα της Ελλάδος, κατά πολλούς θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα Συντάγματα του κόσμου. Ο υπέρτατος νόμος του κράτους, προσδιορίζει με σαφήνεια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Δικαιώματα πολιτών και υποχρεώσεις κράτους- πολίτη. Διαχρονικά, σε κάποιες περιπτώσεις, οι κυβερνήσεις παρέκκλιναν και δεν εφάρμοσαν συγκεκριμένες διατάξεις του Συντάγματος και η τύχη της εφαρμογής, κρίθηκε στα δικαστήρια. Για την έκδοση όμως, δικαστικής απόφασης, που επιβάλλει την αυτονόητη εφαρμογή άρθρου του Συντάγματος, ο πολίτης “θυσιάζει””χάνεται” η αδέσμευτη και ανεξάρτητη δημοσιογραφία. Στο άρθρο 14 του Συντάγματος αναφέρεται πως ο Τύπος είναι ελεύθερος και καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του Τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του κράτους, ενώ η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται. Στη συνέχεια, σχετικά με την ραδιοτηλεόραση και τον κινηματογράφο το άρθρο 15 του Συντάγματος αναφέρει πως υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του κράτους και τελούν υπό την εποπτεία του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, το οποίο επιβάλλει εν συνεχεία διοικητικές κυρώσεις.
