Χωρίς συγκλονιστικές ειδήσεις, φαίνεται πως θα βγει σιγά – σιγά το καλοκαίρι κι’ όσες προκύπτουν είναι από αυτές που συνήθως μας μελαγχολούν. Θυμάμαι πριν λίγα χρόνια ήταν ο αιφνίδιος χαμός του Παναγιώτη Γεραμάνη, που δεν είχε προλάβει να γιορτάσει τον Δεκαπενταύγουστο με τη Ναυσικά και τους φίλους του, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι που τόσο αγαπούσε. Πριν δύο καλοκαίρια, στην ταπεινή ανατολική Μεσσηνία, όπου «γεμίζω» τις μπαταρίες μου, είχαμε συνοδεύσει τον Γιώργο Τσαγκάρη στην διαδρομή για την απόλυτη σιωπή του καλλιτέχνη, ενώ πριν λίγες ώρες, στο ίδιο κοιμητήριο προέκυψε το «αντίο» στον Παναγιώτη Μπαχράμη, τον ποδοσφαιριστή, που έπεσε θύμα ταχύπλοου, την στιγμή που σημάδευε με ψαροντούφεκο – το πάθος του -, ανοιχτά της Κυπαρισσίας.
Ωστόσο, είναι λογικό ένας γραφιάς, να δημιουργεί ειδήσεις όταν αυτές δεν υπάρχουν. Ξαφνικά, ένα τηλεφώνημα του φίλου μου, Κώστα Ντέρου, του γιατρού από τη Νότια Αγγλία, κέντρισε το ενδιαφέρον μου και –ειλικρινά- είχε μεγαλύτερη σημασία από τις επαναλήψεις της ΝΕΤ και των λοιπών καναλιών… Να μεταφέρω την είδηση όπως μου την περιέγραψε ο γιατρός (αν και είναι από αυτές που πρέπει να τις ζεις ώστε να έχεις διεξοδική άποψη και εικόνα της τσαχπινιάς τους).
Στο Μπράιτον, την παραλιακή πόλη, που τις ζεστές μέρες του Αυγούστου παίζει τον ρόλο τουριστικού θέρετρου, συγκεντρώθηκαν όλοι οι ομοφυλόφιλοι της Αγγλίας (για την ακρίβεια ολόκληρου του Νησιού, για να μην αδικούμε Ουαλούς και Σκωτσέζους…) και οργάνωσαν μια εντυπωσιακή παρέλαση. Φορούσαν πολύχρωμες στολές, έδειχναν να γιορτάζουν με πάθος και να χαίρονται με την ψυχή τους, ενώ το πλήθος τους χειροκροτούσε θερμά.
Κάποια παρέμβαση τύπου «κυρίας Λουκά», πήγε να προκύψει, αλλά αποδείχτηκε άνευ σημασίας, αφού οι αντιδρώντες στο Μπράιτον δεν είχαν εξουσιοδότηση του… αρχιεπίσκοπου του Καντέρμπουρι, ώστε να τους δώσει κανείς σημασία.
Σκέφτηκα τον πόλεμο που είχε απειληθεί στην Ελλάδα από το παπαδαριό και κάποια κόμματα, περιφερειακά και εξουσίας, όταν πριν από καιρό οι γκέι της Ευρώπης προγραμμάτιζαν συγκέντρωση σε κωμόπολη της δυτικής Πελοποννήσου. Αλλά, βλέπετε, η Αγγλία δεν έχει καμία σχέση με Ελλάδα σε καυτά κοινωνικά ζητήματα, ούτε το Μπράιτον είναι… Κυλλήνη.
Εδώ καραδοκεί αφορισμός από την Εκκλησία αν ο δήμαρχος ενώσει με δεσμά γάμου ζευγάρι του ίδιου φύλου. Ενώ στην Αγγλία, η επιθυμία να τραβήξει τον δρόμο του καθένας με όποιον τρόπο γουστάρει, είναι αποδεκτή και έχει διευθετηθεί πριν από δεκαετίες (ή και αιώνες)…
Για την ακρίβεια, αμέσως μετά την σκληρή τιμωρία που η αριστοκρατία του «νησιού» είχε επιβάλει στο υπέροχο Όσκαρ (Γουάϊλντ)!
