Η περίπτωση του Γιώργου Βούτση-Βογιατζή είναι ξεχωριστή. Ιδιάζουσα για την ακρίβεια. Γόνος πολιτικής οικογένειας –ο πατέρας του είναι διακεκριμένο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ- είχε όλη την άνεση να ζει διαφορετικά, απολαμβάνοντας όλα εκείνα τα προνόμια που νέμονται οι γόνοι της καθεστηκυίας τάξης και δεν το έκανε. Στα εφηβικά του είκοσι τρία χρόνια επέλεξε το αντάρτικο πόλης, βάζοντας σε κίνδυνο τον εαυτό του, την οικογένειά του και φυσικά την πολιτική καριέρα του πατέρα του.
Το δικαστήριο δεν του αναγνώρισε τα ελαφρυντικά του πρότερου έντιμου βίου και της καλής συμπεριφοράς μετά την πράξη και δεν έδωσε αναστολή στην έφεσή του.
Ειλικρινά, περίμενα περισσότερη ωριμότητα σε μία τέτοια απόφαση για πάρα πολλούς λόγους.
Σε μία περίοδο κοινωνικών αναταραχών σε όλον τον πλανήτη, η ελληνική δικαιοσύνη και η πολιτεία κατά συνέπεια όφειλαν να εξαντλήσουν την επιείκειά τους στην περίπτωση του Βούτση, να τον αφήσουν ελεύθερο μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσής του στο Εφετείο και να του δώσουν την ευκαιρία να διαπιστώσει μέσω μίας επιεικούς απόφασης το μεγαλείο της πραγματικής δημοκρατίας.
Να του δώσουν μία ευκαιρία, γιατί στα άγουρα και συνάμα έντιμα λόγια του «ζητώ συγνώμη από τους υπαλλήλους και τους πελάτες της τράπεζας, για τα 35 δευτερόλεπτα εξουσιαστικής συμπεριφοράς απέναντί τους και δε μετανιώνω για την πράξη μου, αλλά δε θα το ξανάκανα, γιατί το προσωπικό βάρος για μένα και την οικογένειά μου είναι τεράστιο», ο καθένας μπορούσε να διακρίνει μία λεβεντιά και μία ανιδιοτέλεια, που στιγμιαία εκφράστηκε με λάθος τρόπο. Ο Γιώργος Βούτσης δεν είναι το κακομαθημένο τσογλάνι που λειτούργησε εκ του ασφαλούς. Είναι ένα παιδί που κακώς εννόησε και λανθασμένα έπραξε, πλήττοντας τον εαυτό του και την οικογένειά του. Όσοι τους γνωρίζουν –εγώ δεν είχα την τύχη, φρόντισα όμως να μάθω- καταλαβαίνουν τι εννοώ, αλλά και όσοι δεν τους γνώρισαν ποτέ, οφείλουν να καταλάβουν από τα συμφραζόμενα.
Ο Γιώργος Βούτσης δεν ανήκει στην κατηγορία των πολιτικών γόνων που πούλησαν οικόπεδα με ταχυδακτυλουργικά κόλπα στη Μύκονο, για να τα οικονομήσουν και να επιβραβευτούν γι αυτή τους την πράξη με το αξίωμα του υφυπουργού (περίπτωση υιού Βαρβιτσιώτη), ούτε στην κατηγορία εκείνων των παιδιών που εκποίησαν την πολιτική προίκα των γονιών τους, για να μπουν στο ελληνικό Κοινοβούλιο.
Επέλεξε ένα δρόμο λανθασμένο, δύσβατο, επικίνδυνο, που σίγουρα οδηγεί, αν όχι στο θάνατο, σε κάποιο κελί των ελληνικών σωφρονιστικών καταστημάτων, όπως και έγινε.
Η ελληνική δικαιοσύνη όφειλε σ’ αυτό το παιδί αλλά και στα υπόλοιπα που βρίσκονται θυμωμένα στους δρόμους, εκτός από μία ευκαιρία, να δώσει και ένα μεγαλειώδες μάθημα.
Την ευκαιρία δεν την έχασε μόνον ο 23χρονος Βούτσης-Βογιατζής, αλλά και η δημοκρατία μας…
