Γράφει ο Ανδρέας Ρουμελιώτης
Ο φίλος μου. Ο μοναδικός. Άλλον δεν έχω. Μετά από 45 χρόνια, τρεις γάμους, έξη παιδιά και πέντε εγγόνια, τους εμοίρασε την αδιανόητη περιουσία του, ήρθε με την σκυλίτσα του εδώ χάμου στην βίλα την ερημική και κορνιζάρισε τα μεγαλύτερα βραβεία που πήρε σε Ευρώπη και Αμερική. Έχω τραβήξει πλάνα, ετοίμασα το σενάριο του βουβού Κινηματογράφου. Αλλά δεν μου επιτρέπει να πάρω ένα βραβείο. Στο φεστιβάλ των μικρομηκάδων της Δράμας. Κυριακή της απόκριας είναι, συστήνεται σε όλους κατανόηση και ανοχή, επιτρέψτε μου να γράψω την πάσα αλήθεια κι ας ενίστανται μερικοί – μερικοί…
Έβγαλε απ’ την κατάψυξη μια πίτσα, μετά συγχωρήσεως να (!), την έψησε στα τζάκι με κάρβουνα, περιδρομιάσαμε, μιλήσαμε λίγο για την νοημοσύνη την τεχνητή, και η αφεντιά μου είχε ξαπλάρει κάτου, όπως κι ο φιλαράκος μου που πήρε για κανά μισάωρο ένα πλάγιο δεύτερο, στο χαλί. Ξύπνησε απ τους λυγμούς της μονάκριβης σκυλίτσας του, που θρηνούσε στο μπαλκόνι, – σπαράζοντας, γιατί το αφεντικό του να χει αφεθεί – στου δίδυμου αδελφού του θανάτου, την θαλπωρή. «Καταλαβαίνεις τώρα αγόρι μου γιατί ποτέ καμία γυναίκα δεν θα μας αγαπήσει αληθινά, όπως με αγαπάει ΕΚΕΙΝΗ»;
Τόλμησα να το ξεστομίσω αυτό σε μια φίλη μου – που ματαίως προσπαθεί να εμφυσήσει στο ιδεατό φτερωτό Θεό της την φλόγα που θα μετουσιώσει την αδιαμφισβήτητη φιλία της για μένανε – κι έφαγε φρίκη: «Αυτό είναι για σένα η αφοσίωση, η αγάπη, ο έρωτας;! Δηλαδή αυτό μου ζητάς για να ζευγαρώσουμε; Να κάνω ότι κι η σκύλα του φίλου σου;! Γουστάρεις, ανώμαλε, όταν κοιμάσαι, να είμαι στα τέσσερα έξω απ το μπαλκόνι σου και να θρηνώ πίσω απ το τζάμι, τον εφήμερο θάνατό σου;! Γιατί δεν πας μόνος σου να ζητήσεις βοήθεια στην πίσω πτέρυγα του Δρομοκαΐτειου;!»
Προσπάθησα να ψελλίσω κάτι για την Μαρία (την Μαγδαληνή) που γέμιζε με τα δάκρυά της την λεκάνη όπου έπλενε, και μετά σκούπιζε με τα μαλλιά της, τα πόδια του Θεανθρώπου, αλλά φευ! Μου έδωσε τα παπούτσια στο χέρι κι έφαγα μόνος μου τα παϊδάκια της Τσικνοπέμπτης.
Προσπαθώντας να τεκμηριώσω επιστημονικά τις περί έρωτος απόψεις μας, αλίευσα σχετική βιβλιογραφία σε άρθρο του 2016, της συναδέλφου Φρόσω Μαγκαφοπούλου στο pillowfights.gr, απ ότου και τα κάτωθι αποφθέγματα.
Απ’ όλα τα πλάσματα στη γη, ανιδιοτελώς ξέρουν να αγαπούν μόνο δύο, η μαμά σου κι η σκύλα σου. Η σκυλίσια αφοσίωση και λατρεία συγκλονίζουν, ανεξαρτήτως κουλτούρας κι εποχής. Μόνο οι αληθινές σκύλες ξέρουν ν’ αγαπούν χωρίς επειδή. Αγαπούν παρ’ όλο. Δεν τις ενδιαφέρει αν είσαι χοντρός ή αδύνατος, φτωχός ή πλούσιος, ιδιοφυΐα ή ολοκληρωτικά ηλίθιος• αρκεί να είσαι εκεί, αρκεί να τους βάζεις λίγο νεράκι και λίγο φαγητό. Αλλά ακόμα κι αν τις ψιλοπαραμελείς εκείνες πάλι σ’ αγαπούν. Η καρδιά τους, εκ διαμέτρου αντίθετη με οποιαδήποτε εκδικητική ανθρώπινη τάση, ξέρει πάντα να δίνει άλλοθι και να δικαιολογεί. Κάτι θα σου έτυχε μωρέ, δεν μπορεί να το έκανες από κακία.
Σ’ αγαπούν από την πρώτη στιγμή που τις πήρες αγκαλιά χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα, γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν. Δε σε κρίνουν, δε σε παραμελούν, δε σε βασανίζουν. Ακόμα κι όταν τις αφήνεις πίσω, θαρρείς και ζουν για την επιστροφή σου. Κι όταν σε δουν να επιστρέφεις πηδάνε πάνω σου και σου κουνάνε την ουρά με τόση χαρά, λες και δεν τις πλήγωσε ποτέ η φυγή σου. Επειδή οι αληθινές σκύλες, σε αντίθεση με τους ανθρώπους, αγαπάνε με την καρδιά, χωρίς καμία ρανίδα λογικής. Γνωρίζουν χωρίς να μάθουν.
Οι σκύλες ξέρουν να επιμένουν. Ξέρουν πόσο σημαντικό είναι να σηκώνονται, όσο άτσαλο κι αν ήταν το στραπάτσο τους, όσα κουσούρια κι αν τους άφησε το χτύπημα. Άλλωστε μια ανθρώπινη μέρα ισούται με μια σκυλίσια εβδομάδα, γι’ αυτό και τα πλάσματα αυτά ξέρουν πως δεν έχουν χρόνο να κρατάνε πράγματα για τον εαυτό τους, ούτε τους παίρνει να τσιγκουνεύονται την αγάπη τους. Οι σκύλες είναι πλάσματα γενναία και κυνηγούν όσα αγαπάνε χωρίς να θεωρούν τροχοπέδη τις διαστάσεις τους. Δεν έχουν όλο τον χρόνο μπροστά τους και το ξέρουν, γι’ αυτό τα βράδια τρέχουν να χουχουλιάσουν στην αγκαλιά σου χωρίς εγωισμό, όσο κι αν τις μάλωσες στη διάρκεια της ημέρας.
Ναι, αν οι άνθρωποι αγαπούσαμε όπως οι σκυλίτσες μας, ο κόσμος θα ήταν σίγουρα ένα καλύτερο μέρος• θα απολαμβάναμε τις βόλτες, τον ήλιο και τον αέρα, θα ρουφούσαμε τη μαγεία τους και ποτέ δε θα υποτιμούσαμε την αξία του παιχνιδιού. Θα ήμασταν πιστοί, θα λαχταρούσαμε να φιλήσουμε τους ανθρώπους μας χωρίς να θεωρούμε στιγμή την παρουσία τους δεδομένη και όταν εκείνοι περνούσαν δύσκολα, θα σωπαίναμε και θα στεκόμασταν απλά δίπλα τους, γιατί θα ξέραμε πως δεν έχουν ανάγκη από έωλες συμβουλές, μα από ουσιαστικές παρουσίες.
Αν ξέραμε να αγαπάμε όπως εκείνες, θα γνωρίζαμε πως η βία επιφέρει επιθετικότητα, η σκληρότητα φόβο κι ο έπαινος ανεξαρτησία. Δε θα αναλωνόμασταν σε παιχνίδια εξουσίας, μα θα καταλαβαίναμε πως οι άλλοι είναι παράγωγα του περιβάλλοντός τους και θα φερόμασταν αναλόγως, με τρυφερότητα κι αλληλοεκτίμηση. Θα χωνεύαμε επιτέλους πως κανένας δε γεννιέται κακός και πως τα όρια γεννάνε σεβασμό, αρκεί να περιβάλλουν τα πάντα, εκτός από την αγάπη.
Έτσι ν’ αγαπάς, χωρίς πολλά-πολλά. Να μην περιμένεις τίποτα, να μη ρωτάς γιατί. Δε σου εγγυώμαι πως θα γίνεις ευτυχισμένη, ούτε πως η αγάπη σου θα εκτιμηθεί. Σου εγγυώμαι όμως πως θα νιώσεις το μεγαλείο του να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Να αισθάνεσαι τον άλλον και να τον βοηθάς να γλείψει τις πληγές του. Να τον οδηγείς για να περπατήσει όταν δεν βλέπει και να του δίνεις δύναμη χωρίς να μιλάς. Να είσαι σκυλίτσα πραγματική, όχι σκυλάκι.
Αν πάλι δεν έχεις τη δύναμη ν’ αγαπάς σαν σκύλα (ποιος είπε πως είναι εύκολο;), σου εύχομαι να σε αγαπήσει κάποιος άνθρωπος από αυτούς• κι αν έχεις την τύχη να ζήσεις τέτοια ευλογία, έχε τουλάχιστον τη δύναμη να την αντέξεις και να αφήνεσαι, καθώς το πλάσμα αυτό φέρει μέσα του τη θεϊκή δύναμη να σε κάνει να χαμογελάς, να σε ελαφραίνει και να σου δανείζει την καρδιά του κάθε που ο κόσμος κάνει κομμάτια τη δική σου. Να εκτιμάς πόσο της λείπεις το πρωί, ακόμα κι αν πέρασε ολόκληρο το βράδυ στο πλευρό σου και να μη τσιγκουνεύεσαι τα χάδια σου και την αγκαλιά σου. Άλλωστε αυτά μόνο ζητάει από σένα. Να νιώθεις, γιατί διαφορετικά η «σκύλα» μπορεί να μη σου θυμώσει, αλλά όταν την χάσεις ο εαυτός σου δε θα σου το συγχωρήσει.
