Η αποχή των ψηφοφόρων από τις κάλπες των Ευρωεκλογών ,ήταν ένα ηχηρό ράπισμα στο πρόσωπο της κομματικής σκηνής αλλά και των βιαστών (νυν είτε επίδοξων) της καθημερινότητάς μας.
Στην μίζερη πραγματικότητα, υπάρχει μια αλήθεια που λάμπει ως χρυσός. Είναι η τοπική αυτοδιοίκηση.
«Ουδέν ανάγκης μείζον ισχύει Νόμος», δηλαδή «Δεν υπάρχει Νόμος που να είναι ισχυρότερος από την ανάγκη», όπως έγραφε ο Μένανδρος τον 4ο αιώνα π. Χ. Οι ανάγκες, λοιπόν, του κάθε πολίτη τούτης της χώρας είναι εντελώς διαφορετικές και ποικίλουν από Δήμο σε Δήμο. Οι προτεραιότητες σε κάθε γειτονιά, κάθε πόλη είναι άμεσες, υπαρκτές και δεν χρειάζονται πολλά παζαρέματα. Είναι τόσο ιδιαίτερα τα «θέλω» και τα «πρέπει» σε κάθε Δήμο που σιγά σιγά επιστρέφουμε στο παρελθόν και στην έννοια της πόλεως-Κράτους.
Για παράδειγμα στον Δήμο Αχαρνών ο επί δεύτερη θητεία Δήμαρχος κ. Σπύρος Βρεττός έχει έντονο πονοκέφαλο με την παραβατικότητα. Εκτός από την δολοφονία του 11χρονου Μάριου από αδέσποτη βολίδα στο κεφάλι, εκεί οι σφαίρες πέφτουν βροχή. Κάλυκες σε μπαλκόνια, τρύπες σε αυτοκίνητα από τυφλές βολές, δεκάδες κινητοποιήσεις της ΟΠΚΕ και καθημερινές συλλήψεις κυρίως Ρομά, οι οποίοι είθισται να αφήνονται ελεύθεροι, μέχρι το επόμενο μακελειό.
Ο Δήμαρχος Αλίμου κ. Ανδρέας Κονδύλης, δεν έχει Ρομά να αντιμετωπίσει. Μα-ας μου επιτραπεί- ξιφουλκεί σε μια άλλου είδους πατενταρισμένη Ελληνική «γυφτιά» . Έχει να κάνει με επίδοξους ριφιφί του αιγιαλού, οι οποίοι κάτω από το επιχειρηματικό τους πέπλο απλώνουν παρανόμως τα πλοκάμια τους, δημιουργούν ηχορύπανση, προσπαθούν να ξεφυτρώσουν με δόλιους τρόπους από μαγαζιά μέχρι parking ,έχουν γερές πλάτες και για αντιπερισπασμό επιτίθενται στον Δήμο με εγκλήσεις κι αγωγές, ώστε να εκμεταλλευτούν τις σεζόν (μέχρι τις ρητές δικασίμους της δικαιοσύνης-χελώνας) και να διαρρήξουν κάθε έννοια ισονομίας. Δίνει κι εκείνος διαρκώς και αενάως τον δικό του αγώνα για το περί κοινού δικαίου αίσθημα των (συμ)πολιτών, που τον εμπιστεύονται.
Στον Δήμο Νίκαιας -Ρέντη, ο κ. Κώστας Μαραγκάκης διαδέχθηκε το όνομα βαρύ σαν Ιστορία του οικιοθελώς απελθόντος κ. Γιώργου Ιωακειμίδη. Υπάρχει εξόχως σημαντικό πρόβλημα με το λαθρεμπόριο κυρίως από (νομίμους είτε παρανόμους αλλοδαπούς) με συνεπεια να πλήττονται καταστήματα της γειτονιάς, να μπαίνουν λουκέτα, να αυξάνεται η μη αναστρέψιμη ανεργία (ειδικά για ηλικίες 50 plus)και να μειώνεται η ροή του χρήματος και ο «μύλος» που τα γυρίζει.
Ο κ.Δημήτρης Παπαστεργίου δημιούργησε έναν Δήμο κόσμημα. Αυτόν των Τρικκαίων. Ασχολήθηκε ως Υπουργός ψηφιακής Διακυβέρνησης και τον διαδέχθηκε ο κ. Νίκος Σακκάς. Σκοπός του να συνεχίσει τις προσπάθειες για έναν Δήμο πρότυπο. Ωστόσο, «άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει». Η θεομηνία που έπληξε πέρυσι την πόλη του δημιούργησε πολλαπλά προβλήματα σε κοινωνικό, οικονομικό, βιοτικό επίπεδο.
Οι πολίτες, κοντολογίς, εμπιστεύονται τον όποιο Δήμαρχο ως τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Εκείνον που θα είναι στο πλευρό τους καθημερινά , όχι μόνο στις περιοδείες και στην προσπάθεια προσηλυτισμού των πολιτών για μια ψήφο, με δώρο μια φτιασιδωμένη selfie.
Στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν χωράνε τα κομματικά «θα». Υπάρχει μόνο το «Γίνεται». Βουλευτές και Υπουργοί κρίνονται κάθε τέσσερα χρόνια για μείζονος καταστροφικής σημασίας γεγονότα. Κι αν δεν πείθει η αντιπολίτευση τότε ο ελληνικός λαός με μνήμη χρυσόψαρου επαναλαμβάνει την ψήφο του. Έτσι συνήθως γίνεται. Αντιθέτως, ο τοπικός «άρχοντας» κρίνεται καθημερινά και σκληρά από τους συμπολίτες του. Για την καμένη λάμπα που δεν άλλαξε στην γειτονιά του, μέχρι την λακκούβα που δεν μπάζωσε έξω από το σπίτι του.
Από τις πόλεις κράτη της Αρχαίας Ελλάδας, της Μεσαιωνικής Ιταλίας, εκείνες της Αγγλίας κατά τον 19ο αιώνα μαθηματικά οδηγούμαστε και στις σύγχρονες. Κάθε πόλη με ιδιαίτερες ανάγκες, ανεξάρτητα διοικητική, υπηρετώντας με κριτήρια που διαφέρουν την πολιτική, οικονομική, πολιτιστική ζωή.
Όπως διατύπωσε το 1875 ο Μαρξ , στις σύγχρονες κοινωνίες των πόλεων, οι οποίες θα είναι και το μέλλον: «Από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του,στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». Γεια και χαρά.
