«Η γιαγιά κι ο παππούς από τη μεριά της μητέρας μου είναι Ουκρανοί. Ήρθαν στη Μόσχα πριν 65 χρόνια. Κράτησαν όμως τους συγγενικούς δεσμούς με την περιοχή της καταγωγής τους», λέει η 26χρονη Anna Ozherelyeva.
Αυτά τα λόγια θα μπορούσες να τ’ ακούσεις από χιλιάδες στόματα, μια και όσο υπήρχε η Σοβιετική Ένωση δεν έπαιζε κάποιο ρόλο η καταγωγή των πολιτών της. Η διάλυση και η δημιουργία «εθνικών συνόρων» δημιούργησε νέες καταστάσεις στις σχέσεις Μόσχας-Κιέβου.Και η κατάασταση έχει οξυνθεί καθώς ο μακρύς δυτικός δάχτυλος έφτασε στο Κίεβο.
Η κατάσταση στην Ουκρανία είναι ιδιαίτερα οδυνηρή για τους απλούς πολίτες, επειδή τόσο οι Ρώσοι όσο και οι Ουκρανοί ήταν στενά συνδεδεμένοι, όχι μόνο από την κοινή πολιτική ιστορία αλλά και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που έχει ανάμεικτες ρίζες.
Λαμβάνοντας υπόψη τις εξαιρετικά στενές διαπροσωπικές επαφές των κατοίκων των δύο κρατών, που τα τελευταία 350 χρόνια βρίσκονταν μαζί, ως ισότιμα μέλη στον ίδιο οργανισμό, η «αποκόλληση» της Ουκρανίας γίνεται το μεγαλύτερο εσωτερικό πολιτικό πρόβλημα για τη Ρωσία.
Η κρίση, για την επιστροφή του σοβιετικού πυρηνικού οπλοστασίου από την Ουκρανία στη Ρωσία, δημιούργησε την πρώτη δυτική παρέμβαση, όταν ορίστηκαν «εγγυήτριες δυνάμεις» για την «ασφάλεια» της περιοχής.
Η δεύτερη δυτική παρέμβαση, έγινε με την υπόθαλψη της αποτυχημένης «χρωματικής επανάστασης» του 2004.
Η Τρίτη δυτική παρέμβαση ήρθε με την εξέγερση της πλατείας Μαϊντάν του Κιέβου.
Η κατάσταση στο Κίεβο φόβισε τον κόσμο λόγω της αβεβαιότητας που προκάλεσε. Ποιοι βρέθηκαν τώρα στην εξουσία; Οι εθνικιστές οπαδοί του Στεπάν Μπαντέρα (*) (διαβόητος πολιτικός, ιδεολόγος και θεωρητικός του ουκρανικού εθνικισμού), ή απλώς φιλοδυτικοί εγκάθετοι;
Τι λέει ο απλός κόσμος για την κατάσταση στην Ουκρανία και την Κριμαία. Η αβεβαιότητα για το αύριο, οι εθελοντές πολιτοφύλακες της Κριμαίας με το βλέμμα προς τη Ρωσία και τα «αμίλητα αγάλματα» με τις στρατιωτικές στολές χωρίς διακριτικά, τα αυτόματα και τις κουκούλες στην κεντρική πλατεία της Συμφερόπολης.
Τόσο η πλειοψηφία των κατοίκων που είναι Ρώσοι όσο και οι Τάταροι και οι Ουκρανοί στην Κριμαία θέλουν μια καλύτερη ζωή, αλλά οι μεν πιστεύουν ότι αυτό θα επιτευχθεί με τη Ρωσία, οι δε με την Ευρώπη.
«Επιθυμούμε τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, ώστε να επικρατήσει νομιμότητα, να υπάρχει εργασία, να υπάρχει μια φυσιολογική ζωή!», υποστηρίζουν Ουκρανοί και Τάταροι που ζούν στην χερσόνησο της Κριμαίας. Δεν έχουν πληροφορηθεί οι ταλαίπωροι τι γίνεται με την ανεργία στον Ευρωπαϊκό Νότο…
Ας θυμηθούμε πως το 2008, η Δύση αναγνώρισε την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, από τη Σερβία, με επιχείρημα το «δικαίωμα ενός έθνους για αυτοπροσδιορισμό (ξεχνώντας την πολεμική παρέμβαση του ΝΑΤΟ).
Αλλά, ας αντιπαρέλθουμε τα δημοψηφίσματα για την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπέδιου και του Μαυροβουνίου. Κι ας έρθουμε στο χαρακτηρισμένο από τους δυτικούς «παράνομο», δημοψήφισμα της Κριμαίας.
Το μέγεθος της δυτικής υποκρισίας όμως, ξεχνά δύο δημοψηφίσματα που έχουν γίνει στον Καναδά, για την ανεξαρτητοποίηση του Κεμπέκ, (1980 και 1995). Το καταπληκτικό είναι πως ο Ομπάμα κι οι άλλοι δυτικοί ηγέτες ουδέποτε άκουσαν για τα δημοψηφίσματα στο Κεμπέκ.
Και το Κεμπέκ ουδέποτε πήρε άδεια από τον Καναδά για να κάνει δημοψήφισμα. Ούτε βρέθηκε κάποιος να αμφισβητήσει τη νομιμότητα των δημοψηφισμάτων εκείνων.
Μια αεροπορική τραγωδία, με ένα εξαφανισμένο για ημέρες «Μπόινγκ» που απογειώθηκε από την Κουάλα Λουμπούρ, απομάκρυνε από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τα πρώτα θέματα των τηλεοπτικών σταθμών το «πρόβλημα με την Κριμαία».
Κι όμως, η κρίση ολοένα παίρνει διαστάσεις που θα προκαλέσουν προβλήματα και στη χώρα, στην περίπτωση που η υπάκουη στις αμερικανικές πολιτική της ΕΕ επιβάλει οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία.
Τα ευρωπαϊκά οικονομικά αντίποινα εναντίον της Τεχεράνης, είχαν αποστερήσει από τη χώρα μας την προνομιακή σύμβαση που είχαμε για τα ιρανικά πετρέλαια.
Τι θα γίνει τώρα με το ρωσικό αέριο, που παραλαμβάνουμε και μάλιστα ιδιαίτερα τώρα μετά την πολυδιαφημισμένη συμφωνία για μείωση της τιμής του;
Η σύγχρονη ιστορία έχει αποδείξει πως μετά την ανάμειξη των ΗΠΑ στα εσωτερικά μιας χώρας, ακολουθεί πολύ σύντομα το χάος.
«Είμαστε θεατές σε ένα τεράστιο γεωπολιτικό παιχνίδι με απώτερο στόχο την καταστροφή της Ρωσίας, ως αντιπάλου των ΗΠΑ και της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας. Κι αυτό εντάσσεται στην προοπτική της παγκόσμιας κυριαρχίας που προωθούν οι ΗΠΑ». Υποστηρίζει ο Vladimir Yakunin, πρώην εξέχων Ρώσος διπλωμάτης.
Εδώ και τουλάχιστον δεκατρία χρόνια, διάφορες «αναταραχές» έχουν προκαλέσει παντός είδους αλλαγές στην ατμόσφαιρα της Κεντρικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής. Απότοκο να επικρατεί σε πολλές περιοχές αναρχία και καταστροφή.
Τώρα επίκεντρο αποτελεί μια χερσόνησος στα Νοτιοανατολικά της Ουκρανίας, όπου –τυχαίο άραγε;- εδρεύει η επιχειρησιακή βάση του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας.
Κι η Κριμαία αποτελεί την πύλη εισόδου απ΄ όπου πρέπει να περάσει η Ουάσιγκτον για να επεκτείνει τις επιχειρησιακές της δραστηριότητες στην Ευρασία για τον έλεγχο των ζωτικών διαδρόμων των αγωγών αερίου και πετρελαίου και των ενεργειακών πηγών της περιοχής, ως κυρίαρχη οικονομο-στρατιωτική δύναμη.
Κι είναι δυστύχημα για την Ουάσιγκτον η αποφασιστικότητα που δείχνει η Ρωσία, να μην θέλει να εγκαταλείψει στο έλεος της δύσης την Κριμαία και τη ναυτική βάση της Σεβαστούπολης.
Η Κριμαία που στην μακραίωνα ιστορία της έχει δει την εισβολή Σουμέριων, Ελλήνων, Σκυθών, Βουλγάρων, Γότθων, Ούνων, Τατάρων, Οθωμανών, Μογγόλων, Ρώσων και Γερμανών, βρίσκεται πάλι στο επίκεντρο διαμάχης με αποτρόπαιο επακόλουθο, αν επικρατήσει το δυσοίωνο σενάριο, να υπάρξει η αφορμή ενός τρίτου (θερμού) παγκόσμιου πολέμου με την κατάρρευση της υπάρχουσας παγκόσμιας ασφάλειας. Επειδή ο παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος έχει ξεσπάσει εδώ και καιρό.
Τα πράγματα είναι πολύ κρισιμότερα από όσο φαίνονται καθώς το ΝΑΤΟ, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ διευρύνθηκε απότομα με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Βαλτικής, φθάνοντας στα ρωσικά σύνορα.
Το γεωγραφικό πεδίο δράσης της Συμμαχίας πέρασε τα όρια του Ατλαντικού: Έφτασε στην Αφρική (Λιβύη), τη Μέση Ανατολή (Ιράκ) και στην Κεντρική Ασία (Αφγανιστάν). Οι ρώσοι στρατηγοί ποτέ δεν θα σταματήσουν να πιστεύουν, ότι η απειλή από το ΝΑΤΟ συνεχίζει να υπάρχει.
Και δεν κάνουν λάθος αφού η διπλωματία δείχνει να παραμερίζει τη θέση της στους ιέρακες:
Ο επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου των ΗΠΑ στρατηγός Martin Dempsey, φέρεται να έχει δηλώσει πως «στην περίπτωση κλιμάκωσης της αναταραχής στην Κριμαία, οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις είναι έτοιμες να να υποστηρίξουν την Ουκρανία και τους Ευρωπαίους συμμάχους της με στρατιωτική δράση».
Όπως επισημαίνει το Bloomberg, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Ατλαντικού Συμβουλίου, ο στρατηγός Dempsey δήλωσε πως «συνομιλεί με τον ομόλογό του στη Ρωσία, αλλά ταυτόχρονα στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα στην Ουκρανία και τα μέλη του ΝΑΤΟ ότι «ο αμερικανικός στρατός θα δράσει αν χρειαστεί».
Αν η δήλωση αυτή δεν εντάσσεται στον διπλωματικό εκβιασμό που προσπαθεί να επιτύχει ο πρόεδρος Ομπάμα στις τηλεφωνικές επικοινωνίες του με τον πρόεδρο Πούτιν, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι στην Κριμαία, δεν έχει ξεσηκωθεί ομάδα τζιχαντιστών με καλάσνικοφ, για να κηρύξει η Ουάσιγκτον «πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας».
Η φράση του αρχηγού του αμερικανικού Επιτελείου, ισοδυναμεί με απειλή για πυρηνικό ολοκαύτωμα. Μια και τους Ρώσους (Ρωσόφωνους τους λένε τώρα οι «πολικώς ορθοί» που εξαγριώνονταν όταν αποκαλούσαμε αλβανόφωνους στο Κοσσυφοπέδιο) της Κριμαίας βρίσκεται η πυρηνική δύναμη της Ρωσίας.
—
(*) Στα χρόνια του Β΄Παγκόσμιου πολέμου ο φιλοναζί Μπαντέρα ήταν αρχηγός της Οργάνωσης των Ουκρανών εθνικιστών. Οι οπαδοί του εκτελούσαν μαζικές δολοφονίες άμαχων κατοίκων ακόμα και στο ανατολικό τμήμα της Πολωνίας. Τότε σκοτώθηκαν περί τους 100 χιλιάδες άνθρωποι.
