Υποστηρίζω, εδώ και καιρό, ότι η επανάληψη της χρηματοδότησης της χώρας από τις αγορές είναι «η μητέρα όλων των μαχών». Πράγματι, η απαλλαγή μας από την δημοσιονομική εξάρτηση και τις δουλειές που συνεπάγεται – χωρίς φυσικά να μεσολαβήσει στάση πληρωμών – μόνον έτσι θα μπορούσε να επιτευχθεί. Και μοιάζει, δυστυχώς, ότι η κυβέρνηση δεν ασχολείται με το θέμα αυτό, όπως θα όφειλε.
Την περασμένη εβδομάδα, μέλη της κυβέρνησης με δηλώσεις τους (παρεμπίπτουσες ώστε να είναι όσο λιγότερο δεσμευτικές γίνεται) πρόβλεψαν ότι μια τέτοια θετική εξέλιξη θα μπορούσε να επισυμβεί περί τα τέλη του 2014. Μέχρι που ο ίδιος ο κύριος Σαμαράς στην χθεσινή ομιλία του στο ΣΕΒ πρόβλεψε ότι το μνημόνιο θα κρατήσει ακόμα δυο τρία χρόνια.
Επισήμανση πρώτη: από την κυβέρνηση απαιτούνται σχέδιο και συγκεκριμένες δράσεις για την πραγματοποίησή του και όχι προβλέψεις, πολύ περισσότερο αντιφατικές.
Επισήμανση δεύτερη: ο απελθών πρόεδρος του IIF, κύριος Τσάρλς Νταλάρα, πριν την αποχώρησή του, εκτίμησε ότι η Ελλάδα μπορεί να επιστρέψει τις αγορές πριν το 2013. Είναι απαράδεκτο η κυβέρνηση να αποδέχεται διάρκεια της δημοσιονομικής μας εξάρτησης μεγαλύτερη από αυτή που προβλέπουν οι αγορές.
Επισήμανση τρίτη: η υπόθεση εργασίας ότι η σημερινή συνταγή που σκοπό έχει την αποκατάσταση της βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους (ενώ η προτεραιότητα είναι πια, αναμφισβήτητα, η αντιμετώπιση της ανεργίας) μπορεί να συνεχιστεί «για δυο τρία χρόνια» είναι, επιεικώς, έξω από τα πράγματα.
Επισήμανση τέταρτη: μέσα στα «δυο τρία χρόνια» παρεμβάλλονται εκλογικές αναμετρήσεις των οποίων η έκβαση δεν είναι προβλέψιμη. Πολύ περισσότερο οι ενδεχόμενες συνέπειες των αποτελεσμάτων τους.
Επισήμανση πέμπτη: η αντιπολίτευση, λαλίστατη κατά τα λοιπά, για την επιστροφή μας στις αγορές δεν έχει καταφέρει ούτε ένα σχόλιο!
Νομίζω ότι οι επισημάνσεις αυτές, στο βαθμό που είναι βάσιμες, επιβεβαιώνουν ότι ο χαρακτηρισμός κυβέρνησης και αντιπολίτευσης ως «μνημονιοδίαιτου τόξου» μπορεί να ακούγεται αυστηρός, αλλά είναι δίκαιος. Μοιάζουν οι δυνάμεις αυτές γαντζωμένες στα σημερινά χάλια, απρόθυμες να επεξεργαστούν ένα διαφορετικό, καλύτερο μέλλον και μυωπικά εστιασμένες στο μικρό κομματικό τους συμφέρον. Το πολιτικό αυτό κενό (μοναδικό ασφαλές εύρημα αλλεπάλληλων δημοσκοπήσεων) δεν μπορεί να διαιωνίζεται κρατώντας την Ελλάδα πιασμένη σε δόκανο. Είναι ώρα ευθύνης για όλους μας.
