Ομολογώ ότι με την τελευταία μου απόφαση, να στηρίξω την προσπάθεια του Αντώνη Ρέμου, μπέρδεψα πολλούς φίλους, οι οποίοι γνωρίζουν ότι για λόγους αρχής δεν θα έμπαινα ποτέ σε τέτοια διαδικασία.
Δεν θα έμπαινα, γιατί ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να στριμώχνεται στα στενά συναισθηματικά πλαίσια ενός σωματείου, όπως δεν μπορεί να στριμώχνεται και να λειτουργεί κάτω από το βάρος των πολιτικών ή των θρησκευτικών του πεποιθήσεων.
Μπήκα όμως και μπέρδεψα πολύ κόσμο, γιατί είχα την τύχη τον χώρο του ποδοσφαίρου να τον ζήσω και να τον απολαύσω από μέσα, κοντά σε υγιείς ανθρώπους. Απέκτησα τη νοοτροπία εκείνη που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι θρησκεία ούτε ιδεοληψία. Ότι δηλαδή δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα υπέροχο παιχνίδι που σε παθιάζει για ενενήντα λεπτά και τίποτα περισσότερο.
Ελάχιστοι άνθρωποι στην πατρίδα μας αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο ως παιχνίδι. Είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι μπορούν να συμπεριφερθούν σωστά στη γιορτή του και δυστυχώς λιγότεροι όσοι έχουν τη διάθεση να συμμετάσχουν σ’ αυτή.
Τα χθεσινά επεισόδια έξω από το γήπεδο του Ολυμπιακού δικαιώνουν τη θέση μου και ενισχύουν την απόφασή μου να στρατευτώ στην προσπάθεια αλλαγής αυτής της άθλιας νοοτροπίας.
Παρακολουθούσα με ανάμικτα συναισθήματα αγανάκτησης και οργής, τις επιθέσεις της κοινωνικής αλητείας εναντίον των οπαδών της κυπριακής ομάδας, οι οποίοι είχαν κάνει το τραγικό λάθος να κουβαλήσουν στο γήπεδο ελληνικές σημαίες…
Ακούτε εκεί ελληνικές σημαίες στο κράτος του Κόκκαλη, μόνο και μόνο επειδή κάποιος αφελής είχε την ιδέα να το ονομάσει Γ. Καραϊσκάκης…
Όχι κύριοι το ποδόσφαιρο δεν είναι πλέον το παιχνίδι μας είναι το δικό τους παιχνίδι, των οικογενειών τους άντε και των υποτακτικών τους. Ακόμα και αυτός ο κοινός θνητός για τέτοια μεγαλεία Νικολαΐδης, μπαίνοντας στην ΑΕΚ, απέκτησε σιγά σιγά τη νοοτροπία του φύλαρχου, γιατί ως αποικιοκράτης λόγω οικονομικής στενότητας δε θα μπορούσε να εμφανιστεί… Δεν είναι το όνομα Κόκκαλης που με ενοχλεί, γιατί κι αυτού του είδους οι επιθέσεις εμπεριέχουν το στοιχείο της ιδεοληψίας. Θα μπορούσε να λέγεται Βαρδινογιάννης, Γιαννακόπουλος ή οπωσδήποτε αλλιώς.
Η διαδικασία –όχι το όνομα- είναι που ενοχλεί, η νοοτροπία και η αντίληψη ότι το γήπεδο, η μπάλα και οι οπαδοί είναι κτήμα μας και επομένως κάνουμε ό,τι γουστάρουμε. Τόσο απαίδευτοι και πρωτόγονοι μπήκαν οι νεόπλουτοι νεοέλληνες στο χώρο του αθλητισμού και τον έκαναν σαν τα μούτρα τους.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα άγριο και πρωτόγονο σπορ, είναι μία προσομοίωση του πολέμου και γι αυτόν ακριβώς το λόγο, όταν από παιχνίδι μετατραπεί σε εργαλείο εξυπηρέτησης αλλότριων συμφερόντων πέραν της ψυχαγωγίας γίνεται επικίνδυνο.
Έχουμε όλοι χρέος όχι μόνο να απομονώσουμε αυτά τα άτομα αλλά και να εκπαιδεύσουμε τις επόμενες γενιές, να τις μυήσουμε κυριολεκτικά στη γοητεία και την αθωότητα του πραγματικού ποδοσφαίρου…
Να βοηθήσουμε όλοι όσοι αγαπήσαμε τη μπάλα της αλάνας που έβγαλε Δομάζο, Παπαιωάννου, Κούδα, Σιδέρη, για να μην πάω στους Μπέμπη και Εμμανουηλίδη, το ποδόσφαιρο να επιστρέψει στους δικούς του ανθρώπους και να μην μείνει στα κατεχόμενα…
Διαβάστε επίσης:
