Είναι μερικές ειδήσεις, που έχουν παραμείνει επίκαιρες λες κι ο χρόνος δεν τις έχει στοιβάξει στο χρονοντούλαπο, αλλά τις επαναφέρει στην επιφάνεια κάθε τόσο, έχοντας περάσει πάνω τους μια πατίνα που τις διατηρεί ανεξίτηλες. Με το πέρασμα του χρόνου, ακόμα, βγαίνει και το υπόβαθρο τόσο αποκαλυπτικό για τον τρόπο σκέψης της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Η είδηση ήταν συγκλονιστική για την ταραγμένη εκείνη εποχή.
Ήταν από τις πρώτες μεγάλες ειδήσεις που με είχαν συγκλονίσει στη θητεία μου στο «Εξωτερικό Δελτίο».
Ήταν 4 Απριλίου 1968, όταν το καμπανάκι του τέλεξ προειδοποίησε πως μεταδίδεται κάτι «επείγον»:
«Έπεσε νεκρός από σφαίρες ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Συνελήφθη ο δολοφόνος του, Τζέιμς Ερλ Ρέι».
Τότε, ούτε είχε περάσει από το μυαλό μου η θεωρία της συνωμοσίας. Παρ΄ όλο που οι «δάσκαλοι» με προειδοποιούσαν να «διαβάζω τα τηλεγραφήματα του «Ασοσιέιτεντ Πρες», «ανάμεσα στις γραμμές».
Σε μια εποχή που τα αμερικανικά Μέσα μονοπωλούσαν την «αλήθεια», (αλλά και σήμερα) με τον ψυχρό πόλεμο στο αποκορύφωμά του και τον πόλεμο στο Βιετνάμ να προκαλεί παγκόσμιες λαϊκές αντιδράσεις, μας πέρασαν τον μύθο του μοναχικού δολοφόνου.
Σήμερα, 45 χρόνια μετά, γνωρίζουμε ότι η αμερικανική κυβέρνηση μπορεί και συνωμοτεί για να δολοφονεί «ενοχλητικούς» ακόμα και αμερικανούς πολίτες.
Στις 4 Απριλίου 1968, αν έλεγες κάτι τέτοιο, θα χαρακτηριζόσουν γραφικός, ή επιεικώς θα σε θεωρούσαν επηρεασμένο από την κομμουνιστική προπαγάνδα.
Κι όμως εκείνο που αμέσως θα σε κατέτασσε στους οπαδούς των θεωριών συνωμοσίας, συνέβη έντεκα χρόνια αργότερα: Το 1999 στην κομητεία Σέλμπι του Τενεσή, κάποιος Λόιντ Τζάουερς δικαζόταν ενώπιον ενόρκων (ίσου αριθμού λευκών και εγχρώμων – κι αυτό παίζει ρόλο) με την κατηγορία της συνωμοσίας για τη δολοφονία του Dr. Martin Luther King. Η δίκη είχε διαρκέσει τέσσερις εβδομάδες.
Την τελευταία ημέρα της δίκης, ο δικηγόρος για την οικογένεια Κινγκ που είχε υποβάλει την αγωγή εναντίον του Τζάουερς, κατέληγε στην αγόρευσή του: «Έχουμε να κάνουμε με συνωμοσία πρακτόρων της πόλης του Μέμφις της κυβέρνησης της πολιτείας του Τενεσή και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής…».
Το δικαστήριο των ενόρκων χρειάστηκε μόλις δυόμιση ώρες για να αποφανθεί ότι ο Τζάουερς και «άλλοι συμπεριλαμβανομένων κυβερνητικών πρακτόρων συμμετείχαν στη συνωμοσία για τη δολοφονία».
Ως σήμερα, η απόφαση εκείνη δεν έχει καταρριφθεί, επειδή ουδείς ενδιαφέρθηκε να προσφύγει εναντίον της. Για τον περισσότερο κόσμο έχει μείνει ότι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, δολοφονήθηκε από τον Τζέιμς Ερλ Ρέι. Ελάχιστοι θυμούνται την είδηση της δίκη στο Σέλμπι – αν την πληροφορήθηκαν κιόλας. Το αμερικανικό υπουργείο δικαιοσύνης ουδέποτε αμφισβήτησε την απόφαση. Γνώριζαν πολύ καλά οι αρμόδιοι, ότι αυτό θα δημιουργούσε θόρυβο που θα έκανε γνωστή την υπόθεση συνωμοσίας. Έτσι ελάχιστοι αμερικανοί πολίτες πληροφορήθηκαν για εκείνη τη δίκη σε επαρχιακό δικαστηρίου του Νότου, πόσο μάλλον ο υπόλοιπος κόσμος.
Είναι γνωστή η παραπληροφόρηση που γίνεται στον κόσμο: Πρώτα μεταδίδουν την είδηση. Τα στοιχεία που δίνονται είναι συνήθως ατελή. Αφήνουν όμως να λειτουργήσει η φαντασία του καθένα μας με τον τρόπο της σκέψης, την καθοδήγηση που έχει λάβει, τα προσωπικά του πιστεύω και βιώματα, τις ελπίδες και τους φόβους. Αποτέλεσμα είναι ο καθένας να διαμορφώνει έναν μύθο που του πηγαίνει. Δεν είναι κατ’ ανάγκην ψέμα. Αλλά ένα μίγμα γεγονότων και δημιουργικής φαντασίας.
Η ως τώρα ιστορία της αμερικανικής αυτοκρατορίας, έχει δείξει ότι εκτός από τους ξένους εχθρούς, οι εντεταλμένοι της ομοσπονδιακής κυβέρνησης δολοφονεί και αμερικανούς πολίτες που θεωρούνται «πραγματικά κακοί και επιθυμούν να βλάψουν άλλους συμπατριώτες τους».
Πως θα αντιδρούσε όμως, η πλειοψηφία αν την πληροφορούσαν πως ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ανήκει στην κατηγορία των «κακών» που έπρεπε να πεθάνει; Ακόμα και εκείνοι που τους ενοχλούσε ο οξύς αντικυβερνητικός επικριτικός του λόγος και η συμπόρευση με τους αντιπολεμικούς διαδηλωτές.
Έτσι το ερώτημα παραμένει: Επιτρέπεται στην αμερικανική κυβέρνηση να αποφασίζει να παίρνει τη ζωή όχι μόνο από πολίτες «εχθρικών χωρών», αλλά και δικών της πολιτών;
Ας ξεχάσουμε τον πόλεμο εναντίον του Ιράκ, που ήταν στην πραγματικότητα εναντίον του Σαντάμ Χουσεϊν. Πάει κι ο Σαντάμ.
Ή τον πόλεμο εναντίον της αλήστου μνήμης Γιουγκοσλαβίας, που ήταν εναντίον του Μιλόσεβιτς –πάει κι αυτός.
Ή τον πόλεμο του Αφγανιστάν, που ήταν εναντίον του μπιν Λάντεν. Πάει κι αυτός. Και το τρομερό είναι ότι είτε αν και υπάρχουν μαρτυρίες ότι πέθανε από φυσιολογικά αίτια ο πρόεδρος των ΗΠΑ επιμένει ότι τον σκότωσαν οι πεζοναύτες.
Η πιο πρόσφατη ιστορία, μας λέει πώς οι φίλοι και σύμμαχοί του πούλησαν τον Μουμπάρακ και τον πέταξαν σα στυμμένη λεμονόκουπα.
Ύστερα ήρθε η σειρά κάποιου Καντάφι… «Ήρθαμε είδαμε πέθανε», είχε πει χαιρέκακα η Χίλαρι Κλίντον-υπουργός εξωτερικών τότε της υπερδύναμης. Πάει κι ο Καντάφι…
Ποιος έχει τώρα σειρά; ο ηγέτης του άλλου «κράτους του ζόφου», ο Μπασίρ Άσαντ στη Συρία.
Ακολουθεί στο Ιράν, μάλλον ο Αχμαντινετζάντ και βλέπουμε…
