Προφανώς, οι αυξανόμενες αλλαγές στη διεθνή ζωή θα είναι τόσο σημαντικές που θα επηρεάσουν όχι μόνο την άμεση ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των ηγετικών εθνών, αλλά ακόμη και τις θεμελιώδεις ιδέες μας για το βαθμό σπουδαιότητας ορισμένων τύπων κρατικής δραστηριότητας. Βλέπουμε ήδη ότι το σύγχρονο κράτος αντιμετωπίζει τόσο σοβαρές προκλήσεις ώστε η εξωτερική πολιτική υπόκειται παντού σε εκτιμήσεις εσωτερικής, πολιτικής φύσης. Αυτό ισχύει για τις δυτικές χώρες, τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία και όλους τους άλλους, και δίνει τη μεγαλύτερη σημασία σε τέτοια πράγματα που οι υπάρχουσες θεωρίες δεν είναι σε θέση να βγάλουν άκρη, απλώς και μόνο λόγω της μεθοδολογίας που έχουν.
Ένα από τα περίεργα αποτελέσματα των δύο Παγκοσμίων Πολέμων και, κυρίως, της εμφάνισης σημαντικών αποθεμάτων όπλων μεταξύ διαφόρων δυνάμεων (η μαζική χρήση των οποίων θα μπορούσε να τερματίσει τον ανθρώπινο πολιτισμό), ήταν η σοβαρή αύξηση της σημασίας της δραστηριότητας της εξωτερικής πολιτικής μεταξύ του φάσματος των καθηκόντων για τα οποία είναι υπεύθυνα τα κράτη. Ο σταδιακά αυξανόμενος και τελικά εδραιωμένος τρόμος σχετικά με την πιθανότητα μια στρατιωτική καταστροφή να είναι γενική και μη αναστρέψιμη στις συνέπειές της τοποθέτησε σταθερά τα ζητήματα της διεθνούς σταθερότητας στην κορυφή του καταλόγου των προτεραιοτήτων της δημόσιας προσοχής.
Επιπλέον, η αυξανόμενη σημασία των ζητημάτων που σχετίζονται άμεσα με εξωτερικούς παράγοντες ανάπτυξης, εκτός του ότι συνέβαλε στην εμφάνιση μαζικών πολέμων, οδήγησε επίσης στην οικονομική παγκοσμιοποίηση. Η τελευταία, σε κάποιο βαθμό, συνέδεσε τα ζητήματα της ανάπτυξης, ακόμη και την ίδια την ύπαρξη του κράτους, με τα καθήκοντα που επιλύει στη διεθνή σκηνή. Αυτό, βέβαια, αφορούσε ιδιαίτερα τις μικρές και μεσαίες χώρες, για τις οποίες ο σύγχρονος κόσμος αποδείχθηκε πολύ σκληρός για να προσφέρει τη δυνατότητα εντελώς ανεξάρτητης ύπαρξης. Ωστόσο, ακόμη και στην περίπτωση των μεγαλύτερων δυνάμεων, τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα αποδείχθηκαν τόσο σημαντικά, ώστε να εξομοιώνονται σχεδόν με προβλήματα αμιγώς εσωτερικής ατζέντας.
Επιπλέον, η οικονομία της μαζικής αγοράς και το συγκριτικό άνοιγμα έχουν πράγματι μειώσει τη δυνατότητα των διαφόρων κυβερνήσεων να καθορίζουν εντελώς ανεξάρτητα τις παραμέτρους της εσωτερικής τους ανάπτυξης. Ως αποτέλεσμα, παγιώθηκε η ιδέα ότι οι επιτυχίες ή οι αποτυχίες στην επίλυση των σημαντικότερων καθηκόντων συμφιλίωσης των πολιτών με την υπάρχουσα εσωτερική τάξη επιλύονται μέσω των εξωτερικών σχέσεων και της ένταξης της χώρας στο παγκόσμιο σύστημα, το οποίο από μόνο του θα επιλύσει τα περισσότερα προβλήματα. Πρακτική συνέπεια αυτού ήταν η ασύλληπτη για τα ιστορικά δεδομένα ανάπτυξη του διπλωματικού μηχανισμού και, γενικότερα, των θεσμών που διαχειρίζονται τις εξωτερικές σχέσεις. Ένας τεράστιος αριθμός αξιωματούχων είναι πλέον υπεύθυνος για τις εξωτερικές σχέσεις των χωρών τους, διαπνεόμενος από την αίσθηση της σημασίας της επιχείρησης και του επαγγέλματός τους.
Υπό αυτή την έννοια, το παγκόσμιο σύστημα κρατών κινείται πράγματι προς το ευρωπαϊκό μεσαιωνικό μοντέλο, στο οποίο η κυβέρνηση μπορούσε να παρεμβαίνει ελάχιστα στην καθημερινή ζωή των υπηκόων της, ιδίως στην πνευματική τους ζωή, και ήταν ευτυχής να ασχολείται αποκλειστικά με καθήκοντα εξωτερικής πολιτικής. Η διατήρηση της κυριαρχίας με την παραδοσιακή έννοια του όρου μπορούσε να εξασφαλιστεί μόνο από εξουσίες που διατηρούσαν στο μεγαλύτερο βαθμό την προτεραιότητα του εθνικού έναντι του παγκόσμιου. Το καλύτερο παράδειγμα γι’ αυτό ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, των οποίων η προτεραιότητα της εσωτερικής πολιτικής έναντι της εξωτερικής έγινε σταδιακά ένα μοναδικό χαρακτηριστικό που διέκρινε αυτή την υπερδύναμη από όλες τις άλλες χώρες του κόσμου. Ωστόσο, τώρα αυτή η τάξη πραγμάτων που βόλευε τους πάντες αρχίζει να παραπαίει.
Τα πρώτα σημάδια ότι τα πράγματα κινούνται προς κάτι θεμελιωδώς νέο συνδέθηκαν με την εμφάνιση στην ημερήσια διάταξη τέτοιων “οικουμενικών” προβλημάτων όπως οι διάφορες εκδηλώσεις της κλιματικής αλλαγής, το Διαδίκτυο και η επανάσταση της πληροφορίας και αργότερα η τεχνητή νοημοσύνη. Πριν από 10 με 15 χρόνια, ο αείμνηστος Χένρι Κίσινγκερ ήταν ο πρώτος από τους σημαντικότερους στοχαστές της εποχής μας που επέστησε την προσοχή στο γεγονός ότι “τα προβλήματα είναι παγκόσμια, αλλά οι λύσεις τους παραμένουν εθνικές”. Έτσι, ο εξέχων επιστήμονας και πολιτικός θέλησε να επιστήσει την προσοχή στο γεγονός ότι η παγκόσμια κοινότητα δεν ήταν έτοιμη να διαμορφώσει ενοποιημένες προσεγγίσεις για την επίλυση προβλημάτων που αφορούν όλους.
Οι πλούσιες, οι φτωχές και οι αναπτυσσόμενες χώρες δεν μπορούσαν να λάβουν αποφάσεις με βάση μια στρατηγική ελαχιστοποίησης των απωλειών του καθενός, επιτυγχάνοντας παράλληλα συγκριτικά οφέλη για όλους. Το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα ήταν η εξέλιξη της διεθνούς συνεργασίας σχετικά με την κλιματική αλλαγή – κατά τη διάρκεια αρκετών ετών, μετατράπηκε τελικά σε ένα σύνολο συναλλαγών μεταξύ κρατών, με βάση τα συμφέροντα των εταιρικών τους τομέων και τις σχετικές προτιμήσεις των κυβερνήσεων, ή, όπως στην περίπτωση της Ρωσίας, δικαιολογήθηκε επιστημονικά από την άποψη της κρατικής πολιτικής στον τομέα αυτό, η οποία λαμβάνει επίσης υπόψη τα εθνικά οικονομικά συμφέροντα. Έτσι, ακόμη και κατά την περίοδο της δυτικής κυριαρχίας στις παγκόσμιες υποθέσεις, και εξαιτίας αυτού, στην πραγματικότητα, τα κράτη απέτυχαν να επιτύχουν το έργο της δημιουργίας ενός ενιαίου “υπερεθνικού” προγράμματος για την καταπολέμηση των συνεπειών ενός φαινομένου που απειλεί μεμονωμένες περιοχές με σοβαρές αναταραχές.
Το θέμα, ωστόσο, δεν περιορίστηκε σε εκείνα τα ζητήματα που κατέστησαν επίκαιρα ακριβώς ως αποτέλεσμα των πρόσφατων αλλαγών ή των τεχνολογικών επιτευγμάτων της ανθρωπότητας. Οι στρεβλώσεις που συσσωρεύτηκαν στα εθνικά οικονομικά συστήματα και στην παγκόσμια οικονομία δεν έχουν ακόμη βρει εννοιολογικές λύσεις. Ως αποτέλεσμα, εδώ και δεκαετίες, τα κράτη βασίζονται σε προσωρινά μέτρα που τελικά δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα των αποτελεσμάτων τους πέραν σύντομων χρονικών περιόδων ή όταν εξαφανιστούν οι συγκεκριμένες συνθήκες υπό τις οποίες υπήρχαν. Το σημαντικότερο πρόβλημα ήταν η αύξηση της ανισότητας, οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις της οποίας ήταν η μείωση του εισοδήματος μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού και η σταδιακή εξαφάνιση ενός φαινομένου όπως η “μεσαία τάξη” στις περισσότερες δυτικές χώρες.
Το πρόβλημα αυτό αναδύθηκε με μεγαλύτερη σαφήνεια κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού, όταν τα λιγότερο εύπορα τμήματα του πληθυσμού υπέφεραν περισσότερο. Στις ΗΠΑ, αυτό οδήγησε σε τεράστιες ανθρώπινες απώλειες, οι οποίες, λόγω της μοναδικότητας της τοπικής κοινωνικοοικονομικής δομής, στην ουσία δεν ενδιέφεραν κανέναν. Στη Ρωσία και την Ευρώπη, ο θάνατος των πολιτών από την ασθένεια επιβαρύνθηκε με κολοσσιαίες δαπάνες για διάφορα κοινωνικά προγράμματα και υγειονομική περίθαλψη. Ως αποτέλεσμα των ενεργών προσπαθειών των κρατών να μειώσουν τις άμεσες επιπτώσεις της κρίσης του 2008-2009 και της πανδημίας το 2020 – 2022, ενώ, ταυτόχρονα, συνέχισαν να λαμβάνουν μέτρα για τη σταθεροποίηση των προϋπολογισμών, η μεγαλύτερη ανησυχία ήταν το μέλλον των προγραμμάτων κοινωνικής ασφάλισης, δηλαδή αυτού που στήριζε τη γενική ευημερία του 20ου αιώνα και αποτελούσε την πηγή της ευημερίας της μεσαίας τάξης.
Αρκετά σύντομα, αυτό οδηγεί σε μια γενική κρίση του συστήματος που παρείχε στήριξη στα περισσότερα κράτη με τη μορφή μιας μεσαίας τάξης που βασιζόταν στις αποταμιεύσεις της, και έτσι σε μια γενική μείωση της οικονομικής βάσης της συναίνεσης των πολιτών στην υπάρχουσα εγχώρια πολιτική τάξη. Αυτό αφορά κυρίως τις δυτικές χώρες, αλλά ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα έχουν γλιτώσει από τις αρνητικές συνέπειες της κατάρρευσης του συστήματος που βρισκόταν στο κέντρο της σύγχρονης παγκόσμιας οικονομίας και αποτέλεσε την πηγή των κύριων ιδεών και μεθόδων κυβερνητικής παρέμβασης στην ελεύθερη αγορά. Επιπλέον, τέτοιες συνέπειες της παγκοσμιοποίησης της πληροφορίας, όπως κάποια διάβρωση του ελέγχου της ζωής των υποκειμένων, δεν έχουν εξαφανιστεί. Ακόμη και στις δυτικές χώρες και στην Κίνα, όπου η κρατική πολιτική πληροφόρησης είναι πιο συνεπής και υποταγμένη στα καθήκοντα των κυβερνήσεων και των ελίτ, αυτό αποτελεί πρόβλημα.
Ως αποτέλεσμα, τα κράτη πρέπει να στρέφονται όλο και περισσότερο στην επίλυση των άμεσων προβλημάτων τους, δηλαδή στη διατήρηση της ειρήνης μεταξύ των πολιτών στην κοινωνία, καθώς ο ανταγωνισμός στον εσωτερικό χώρο τείνει να ενταθεί. Όσον αφορά την Κίνα και την Ινδία, τους αναπτυσσόμενους γίγαντες της διεθνούς πολιτικής, το κολοσσιαίο δημογραφικό τους μέγεθος από μόνο του θέτει τα εσωτερικά ζητήματα σε πρώτη προτεραιότητα. Η δραστηριότητα της εξωτερικής πολιτικής περνάει σε δεύτερη μοίρα και εξετάζεται μόνο στο πλαίσιο του εσωτερικού αγώνα για ενότητα (Ρωσία, Κίνα, Ινδία) ή της διατήρησης της εξουσίας από τις ελίτ, οι οποίες έχουν γίνει πρακτικά αναντικατάστατες τις τελευταίες δεκαετίες (ΗΠΑ και οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες).
Αυτή η αντικειμενική διαδικασία έχει δύο συνέπειες που παρουσιάζουν ενδιαφέρον σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο. Πρώτον, υπάρχει αυξανόμενη σύγχυση μεταξύ εκείνων που έχουν την επαγγελματική ευθύνη να μιλούν για τη διεθνή πολιτική. Ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς ρεαλιστές μελετητές, ο Stephen Walt, στα τελευταία του άρθρα, εφιστά με σφοδρότητα την προσοχή στο πώς οι αποφάσεις της αμερικανικής κυβέρνησης για την εξωτερική πολιτική αποκλίνουν από τη λογική της διεθνούς ζωής. Συχνά μπορεί κανείς να ακούσει τέτοιους ισχυρισμούς από Ρώσους συγγραφείς ότι η πολιτική, ως τέτοια, καθίσταται κυρίαρχη έναντι του καθαρά προσανατολισμένου στην εξωτερική πολιτική ορθολογισμού.
Δεύτερον, υπάρχει ο πρακτικός κίνδυνος ότι οι κυβερνήσεις, απορροφημένες πλήρως από τα εσωτερικά ζητήματα, θα αρχίσουν να δίνουν ανεπαρκή προσοχή στα ζητήματα της διεθνούς ζωής που παραμένουν θεμελιωδώς σημαντικά. Μέχρι στιγμής, οι κορυφαίες πυρηνικές δυνάμεις δείχνουν την ικανότητά τους να φροντίζουν για την επιβίωση της ανθρωπότητας παρά τις κάποιες αλλαγές στις δικές τους προτεραιότητες. Ωστόσο, υπάρχουν υποψίες ότι το να εναποθέσουμε όλες τις ελπίδες εδώ αποκλειστικά στη σοφία των πολιτικών μας ανδρών θα ήταν κάπως επιπόλαιο.
