Η περίπτωση Καλογρίτσα – Τρομπούκη είναι άλλη μία απόδειξη της αναντιστοιχίας μεταξύ δημοσιογραφικού επαγγέλματος (δεν γράφω λειτουργήματος για να μην θεωρηθεί ότι προσπαθώ να προσδώσω βάρος), εκδοτικής δραστηριότητας, και ενασχόλησης με δημόσια κατασκευαστικά έργα. Εκ της φύσεως του αντικειμένου, πολλές φορές ορισμένοι ρόλοι είναι μη συμβατοί.
Ο εκδότης – κατασκευαστής είναι περισσότερο ανισόρροπος από έναν βιολιστή στην… άκρη της στέγης.
Πιο αντιφατικός και παράταιρος από παπά – μαστροπό και αστυνόμο – κλέφτη.
Επειδή οι προαναφερόμενοι σύνθετοι ρόλοι, ως φαινόμενα νοσηρά, όταν απαντώνται αντιμετωπίζονται με αυστηρές ποινές, είναι απορίας άξιον γιατί ο αποκρουστικός διττός και ασύμβατος ρόλος του εκδότη – κατασκευαστή παραμένει ανέγγιχτος.
Στην χειρότερη περίπτωση προκαλεί αμήχανα χαμόγελα, όπως εκείνα των δημοσιογράφων στο δελτίο του MEGA, όταν ακούστηκε το όνομα του εργοδότη τους από θυμωμένο υφυπουργό…
Οι άνθρωποι των δημοσίων έργων, των κατασκευών και της όποιας άλλης ενασχόλησης, άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένης με το δημόσιο χρήμα, θα έπρεπε δια νόμου να αποκλείονται από τα Μέσα Ενημέρωσης.
Αντ’ αυτού, κινδυνεύει να νομιμοποιηθεί η ευθεία χρηματοδότηση ή ένταξη πολιτικών στα μισθολόγια μεγιστάνων, κατά τα πρότυπα της Νέας Τάξης πραγμάτων, που έχουμε κάτι χρόνια ν’ ακούσουμε το όνομά της, γιατί πολύ απλά υφίσταται πλέον και την έχουμε συνηθίσει.
Τα πιο βαριά αρώματα μετά από λίγη ώρα δεν γίνονται αισθητά από εμάς, αλλά από τρίτους που τυχαίνει να βρίσκονται δίπλα μας.
Με λίγα λόγια, αυτό που δεν αντιλαμβάνεται λόγω προσαρμογής το αρρωστημένο αυτί και βλέμμα της εξουσίας, εξαγριώνει τον ταλαιπωρημένο πολίτη της καθημερινότητας.
Τον πολίτη που βαρέθηκε να τους βλέπει, να τους ακούει και να τους ψηφίζει…
