Ορισμένες από τις κύριες αιτίες της σημερινής θεσμικής αστάθειας της Δύσης μπορούν να εντοπιστούν στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται τα άτομα, ο οποίος στη συνέχεια αντανακλάται στην ομαδική και εταιρική συμπεριφορά. Αυτό με τη σειρά του υπονομεύει την ποιότητα των υποτιθέμενων ηγετών μας, οι οποίοι δεν φαίνεται να έχουν πλέον το περιθώριο να αναλογιστούν την πραγματικότητα. Η ταχύτητα της ψηφιοποίησης, η άπληστη παγκοσμιοποίηση, η φιλοδοξία, ο εγωισμός και ο εθισμός στα οπιοειδή και τα ναρκωτικά υπονομεύουν την παραδοσιακή ηθική της κοινωνίας. Όλη αυτή η ηθική δίνη έχει ως αποτέλεσμα την έλλειψη επίγνωσης της ιστορίας. Η διδασκαλία της ιστορίας στα δυτικά πανεπιστήμια όντως πεθαίνει. Τα smartphones αντικαθιστούν τα βιβλία.
Τα παράλογα παραληρήματα ατόμων όπως, για παράδειγμα, η Βικτώρια Νούλαντ, ο Μπόρις Τζόνσον και η Λιζ Τρας κάνουν κάποιον να αναρωτιέται για τη διανοητική ικανότητα αυτών των ανθρώπων να έχουν ασκήσει την εξουσία με υπευθυνότητα, ιδίως στις διακρατικές σχέσεις.
Αλλά ας περάσουμε σε κάποιες λεπτομέρειες, αναφέροντας ως παράδειγμα τη Γερμανία και συγκεκριμένα την υπουργό Εξωτερικών της Annalena Baerbock. Επέλεξα αυτό το πρόσωπο, καθώς είναι προφανές ότι είναι εντελώς εκτός των δυνατοτήτων της, δεδομένου όχι μόνο του λόγου ορισμένων δημόσιων δηλώσεών της, αλλά και του τρόπου με τον οποίο τις εκφράζει. Ένα παράδειγμα βλακείας είναι η πρόσφατη δήλωσή της ότι, ανεξάρτητα από το τι σκέφτονταν οι ψηφοφόροι της, ήθελε να “παραδώσει” στο λαό της Ουκρανίας. Επίσης, εμφανίστηκε ως παράλογη, καθώς είναι μέλος των Πρασίνων, ενός κόμματος που κάποτε ισχυριζόταν ότι ήταν δημοκρατικό και φιλειρηνικό. Το κόμμα αυτό έχει πλέον μεταλλαχθεί σε πολεμοκάπηλο. Οι Πράσινοι έχουν μετατραπεί σε Μαυροσκούφηδες. Πιο πρόσφατα, γελοιοποιήθηκε και πάλι εντελώς μπροστά στην κάμερα, λέγοντας: “Βοηθάμε την Ουκρανία 560 ημέρες το χρόνο”.
Στο μήνυμά της για τα 50 χρόνια συμμετοχής της Γερμανίας στον ΟΗΕ, η Μπάερμποκ έγραψε: “Η Γερμανία έχει ξεκινήσει την επιστροφή των αντικειμένων που λεηλατήθηκαν κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας. Με τον τρόπο αυτό δεν θα επουλωθούν όλες οι πληγές του παρελθόντος. Είναι όμως ένα σημαντικό βήμα στις προσπάθειες για την αντιμετώπιση της σκοτεινής αποικιακής μας ιστορίας”. Αυτά τα κενά λόγια είναι απίθανο να ληφθούν σοβαρά υπόψη: τα 8.600 αρχαία αντικείμενα και οι 500 πίνακες ζωγραφικής που εκλάπησαν κατά τη διάρκεια της ναζιστικής περιόδου από την Ελλάδα δεν έχουν επιστραφεί. Ένας Έλληνας πρέσβης γράφει: “Ντροπή στη Γερμανία που κλέβει, και ντροπή στις ελληνικές αρχές που δεν κάνουν τίποτα”. Επιπλέον, η αποζημίωση που κατέβαλε η Γερμανία το 1960 -ένα κλάσμα της αποζημίωσης που ζητούσε η Αθήνα- δεν κάλυψε τις θηριωδίες και τις καταστροφές περιουσιών που διέπραξαν οι ναζιστές στρατιώτες ή τα δισεκατομμύρια δολάρια που η Τράπεζα της Ελλάδας αναγκάστηκε να δανείσει στον εχθρό. Η Γερμανία κωλυσιεργούσε συνεχώς στο ζήτημα αυτό. Ακόμα χειρότερα, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ήταν ιδιαίτερα σκληρός με την Ελλάδα για την κρίση χρέους, επιδεικνύοντας πλήρη τευτονική έλλειψη ευελιξίας. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο αείμνηστος Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, Θεόδωρος Πάγκαλος, περιέγραψε τη Γερμανία ως “γίγαντα με κτηνώδη δύναμη και παιδικό μυαλό”.
Πριν αναλύσουμε τι συμβαίνει στη Γερμανία, ας υποθέσουμε, στην περίπτωση της Μπέρμποκ, τι θα μπορούσε να πει ο Τζορτζ Όργουελ: “Η Μπέρμποκ χρησιμοποιεί κουρασμένους και ανούσιους όρους όπως “δημοκρατία”, “ελευθερία” και “κοινές αξίες”. Εδώ υπάρχει ο κίνδυνος όσοι βασίζονται και χρησιμοποιούν τέτοιους όρους να μετατραπούν σε μηχανές. Σίγουρα, οι κατάλληλοι ήχοι βγαίνουν από το στόμα τους, αλλά ο εγκέφαλός τους δεν συμμετέχει όσο θα συμμετείχε αν επέλεγαν οι ίδιοι τις λέξεις, αντί να χρησιμοποιούν ατάκες. Και αν επαναλαμβάνουν τις ίδιες λέξεις, μπορεί ακόμη και να μην έχουν συνείδηση του τι λένε. Αυτή η μειωμένη κατάσταση συνείδησης ενθαρρύνει φυσικά τη συμμόρφωση μεταξύ των φορέων αυτού του είδους της γλώσσας, της ηγεμονικής γλωσσικής ορολογίας της παγκοσμιοποίησης. Αυτοί οι σοφιστές των φτωχών, αυτοί οι δημιουργοί “κοινών αξιών”, υπνοβατώντας σε μια κατάσταση απόλυτης συμμόρφωσης, επηρεάζουν φυσικά το κοινό, το οποίο μπορεί τελικά να παρασυρθεί στην αυτόματη αποδοχή ότι οι αξίες τους είναι κοινές για όλους τους άλλους. Εν ολίγοις, η ανεξαρτησία της σκέψης πετιέται στη λεκάνη της τουαλέτας, ενώ οι περιττοί σιβυλλισμοί κυβερνούν το ψευδογλωσσικό κοπάδι, σε μια εποχή μαζικού πνευματικού ευνουχισμού.
Ας αφήσουμε τώρα την Μπέρμποκ και τους ομοίους της και ας κοιτάξουμε την ίδια τη Γερμανία. Σύμφωνα με τον αείμνηστο Λέοντα Τολστόι, οι Γερμανοί έχουν αυτοπεποίθηση στη βάση μιας αφηρημένης έννοιας – της επιστήμης, δηλαδή της υποτιθέμενης γνώσης της απόλυτης αλήθειας. […] Η αυτοπεποίθηση του Γερμανού είναι η χειρότερη όλων, ισχυρότερη και πιο αποκρουστική από κάθε άλλη, επειδή φαντάζεται ότι γνωρίζει την αλήθεια -την επιστήμη- την οποία ο ίδιος έχει επινοήσει, αλλά η οποία είναι γι’ αυτόν η απόλυτη αλήθεια”. Ο Τολστόι εφιστά έτσι την προσοχή σε ένα άλλο χαρακτηριστικό, δηλαδή στην υπερβολική λογική και στη συνακόλουθη έλλειψη ευελιξίας.
Ένας σκληρός Βρετανός δημοσιογράφος αστειεύτηκε κάποτε ότι οι Γερμανοί είναι καλοί στρατιώτες, αλλά ακολουθούν κακούς ηγέτες. Αλλά μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο, η Γερμανία συμπεριφέρθηκε υπεύθυνα, παραδεχόμενη τις υπερβολές του παρελθόντος, και είχε μια σειρά από σταθερούς ηγέτες όπως ο Βίλι Μπραντ και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ. (Ντροπή, παρ’ όλα αυτά, για τον Σρέντερ που συμμετείχε στον παράνομο βομβαρδισμό του Βελιγραδίου, αλλά έπαινος για τη μη υποστήριξή του στην παράνομη επίθεση κατά του Ιράκ).
Αλλά όλα τα καλά πράγματα τελειώνουν κάποτε. Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι: μήπως η Γερμανία μετά την επανένωση γίνεται υπερβολικά μεγάλη για τις μπότες της, ενώ παραδέχεται οξύμωρα τις αποτυχίες του παρελθόντος; Μήπως η περιβόητη φιλελεύθερη προσέγγισή της επιστρέφει τώρα στον ναζισμό; Ένας Γερμανός γιατρός που επέκρινε τα lockdowns συνελήφθη βίαια στο σπίτι του τον Νοέμβριο του 2020 από ένοπλους αστυνομικούς ενώ έκανε εκπομπή στο YouTube, προκαλώντας επικρίσεις ότι οι αρχές συμπεριφέρονται σαν τη Γκεστάπο.
Εκτός από τη Γερμανία, θα μπορούσε κανείς να επικρίνει τις ηγεσίες άλλων δυτικών χωρών ότι γίνονται όλο και πιο ηλίθιες. Πάρτε για παράδειγμα τον Μπάιντεν της Αμερικής. Είναι ξεκάθαρα ανίκανος. Μπαίνει κανείς στον πειρασμό να σκεφτεί ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι μιας Δύσης που διοικείται όλο και περισσότερο από εκείνους που ελέγχουν τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης, δηλαδή τους μεγαλύτερους μετόχους του στρατιωτικο-βιομηχανικού-συνεδριακού συμπλέγματος και τους ιδιοκτήτες των δυτικών τραπεζών.
Εν κατακλείδι, ο λαός της Γερμανίας αξίζει τους ηλίθιους που έχει εκλέξει. Μια παλιά ιταλική παροιμία λέει: “Όποιος προκαλεί την αρρώστια του, κλαίει στον εαυτό του”.
Είναι κρίμα που η Μπέρμποκ δεν ακολούθησε την καριέρα της στο τραμπολίνο, αντί να γίνει ένα ρομπότ AI Android.
