Αν κάποτε στα σκαλιά ενός παλατιού, στο πράσινο γρασίδι
μιας τάφρου, στη μουντή μοναξιά του δωματίου σου,
ξυπνήσεις ξεμέθυστος πια, ρώτα τον άνεμο, ρώτα το κύμα,
το πουλί, το ρολόι, κάθε τι που φεύγει,
κάθε τι που στενάζει, κάθε τι που κυλάει, που τραγουδάει,
που μιλάει· ρώτα τί ώρα είναι;
Κι ο άνεμος, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι,
θα σου απαντήσουν: Είναι η ώρα της μέθης!
Για να γίνεις ο μαρτυρικός σκλάβος του χρόνου,
μέθα· μέθα αδιάκοπα!
Αλλά με τι; Με ρακή, με κρασί, με ποίηση, με αρετή…
-Με ό,τι θέλεις, αλλά μέθα!…
Κάρολος Μπωντλαίρ
Η αριστερά, ως ιδεολογία και πολιτική κατεύθυνση, απαιτεί σοβαρότητα, δέσμευση και συνεπή στάση απέναντι στα κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα. Όμως, τα τελευταία χρόνια, ειδικά στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, παρατηρείται μια σταδιακή απομάκρυνση από τις αξίες και τα ιδανικά της Αριστεράς, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι ορισμένα πρόσωπα και πολιτικοί χειρισμοί αντιμετωπίζουν την αριστερά σαν ένα «χόμπι» ή ένα εργαλείο προσωπικής ανέλιξης, παρά ως σοβαρή πολιτική δέσμευση.
Η Αποχώρηση του κ. Αλέξη Τσίπρα
Η παραίτηση του κ. Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε ένα κομβικό σημείο για την αριστερά στην Ελλάδα. Ο κ. Τσίπρας, έχοντας ηγηθεί του κόμματος για περισσότερο από μια δεκαετία, αποχώρησε αφήνοντας πίσω του μια παράταξη σε αναζήτηση νέας ταυτότητας και κατεύθυνσης. Παρά τη ουσιαστική συμβολή του στην ιστορία του κόμματος, η αποχώρησή του συνοδεύτηκε από παρασκηνιακές κινήσεις που δείχνουν μια τάση επιστροφής του σε θέση ισχύος ή τουλάχιστον εμφανίζεται σαν να αναλάβει έναν ρόλο χειριστή μαριονετών. Αυτές οι κινήσεις προκαλούν ερωτήματα για το κατά πόσο η πολιτική του στάση είναι συνεπής με τις αξίες της Αριστεράς ή αν βλέπει την ηγεσία του κόμματος ως προσωπικό εγχείρημα.
Ο κ. Στέφανος Κασσελάκης και η Νέα Ηγεσία
Η εκλογή του κ. Στέφανου Κασσελάκη ως προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ πυροδότησε έντονες αντιδράσεις, παρότι τηρήθηκαν πλήρως οι διαδικασίες οι οποίες είχαν αποφασιστεί και εγκριθεί από τα όργανα του κόμματος. Ο κ. Κασσελάκης, με ένα προφίλ που δεν ταυτίζεται με την εικόνα του παραδοσιακού αριστερού, επιδιώκει να ανανεώσει το κόμμα με μια πιο κεντρώα και εκσυγχρονιστική προσέγγιση. Ωστόσο, η γρήγορη άνοδός του και τα λάθη που έχει κάνει, όπως η ασάφεια σε κρίσιμα θέματα, αφήνουν χώρο για προβληματισμό σχετικά με το κατά πόσο είναι ικανός να καθοδηγήσει την αριστερά με την απαραίτητη σοβαρότητα και δέσμευση. Η στάση αυτή ενισχύει την αντίληψη ότι ορισμένα πρόσωπα στον ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζουν την πολιτική περισσότερο ως παιχνίδι εξουσίας παρά ως πραγματική δέσμευση στις αξίες της Αριστεράς.
Βέβαια οι παραδοσιακοί αριστεροί εντός του ΣΥΡΙΖΑ μετά την συντριπτική νίκη των εσωκομματικών εκλογών, λειτουργώντας εγωκεντρικά κήρυξαν έναν ανταρτοπόλεμο εναντίον του νέου προέδρου του οποίου η νίκη ήταν διπλή. Επικράτησε με συντριπτική πλειοψηφία αλλά και κατάφερε μέσα σε λίγες ημέρες να φέρει στο ΣΥΡΙΖΑ δεκάδες χιλιάδες νέους για να ψηφίσουν, στέλνοντας αυτοί οι νέοι, το μήνυμα της αλλαγής των προσώπων και της πολιτικής του σκηνικού.
Κ. Πολάκης και Καθ. Λινού: Σταθερές ή Παρεκκλίσεις;
Οι περιπτώσεις του κ Παύλου Πολάκη και της καθ. Αθηνάς Λινού είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα της αναποφασιστικότητας και των παλινωδιών στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ Πολάκης, γνωστός για τις έντονες και συχνά ακραία συμπεριφορά του, έχει προκαλέσει πολλές φορές διχασμό και αμφιλεγόμενες αντιδράσεις εντός και εκτός του κόμματος. Παράλληλα, η καθ. Λινού, με το ήπιο και επιστημονικά τεκμηριωμένο προφίλ της, φαίνεται να εκπροσωπεί μια διαφορετική προσέγγιση στην πολιτική. Ωστόσο, η συχνή αλλαγή στάσεων και η έλλειψη συνεπούς πολιτικής γραμμής υπονομεύει τη σοβαρότητα και τη σταθερότητα που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει την αριστερά.
Ο Κυνισμός και η Ανυπαρξία Σταθερής Ιδεολογίας
Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, φαίνεται να είναι η ανυπαρξία μιας σταθερής ιδεολογικής γραμμής. Πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ανάλογα με τις πολιτικές και προσωπικές τους φιλοδοξίες, πηγαίνουν «μία από εδώ και μία από εκεί», χωρίς να δεσμεύονται σε μια σταθερή αριστερή κατεύθυνση. Αυτός ο κυνισμός και η ευελιξία στη στάση τους, καθιστούν την αριστερά ένα «χόμπι» ή ένα μέσο για την εξασφάλιση προσωπικών και πολιτικών κερδών, αντί για μια συνεπή και συνεκτική πολιτική πρακτική.
Οι κινήσεις του κ. Νίκου Τεμπονέρα
Οι κινήσεις και γενικότερα η συμπεριφορά του κ Νίκου Τεμπονέρα εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι χαρακτηριστική των αντιφάσεων και της αστάθειας που διέπουν την τρέχουσα πορεία του κόμματος. Εμφανίζεται συχνά στο προσκήνιο, με δημόσιες δηλώσεις και παρεμβάσεις, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα αναλάβει έναν πιο ενεργό ρόλο. Ωστόσο, παρά την ρητορική του, τελικά επιλέγει να παραμείνει στο παρασκήνιο, συχνά υποστηρίζοντας τις θέσεις της φράξιας που εκπροσωπεί.
Θα έλεγα πως ο κος Τεμπονέρας εκμεταλλεύεται το βαρύ όνομα του αείμνηστου πατέρα του λειτουργώντας σαν πρίγκιπας πλέι μπόι.
Η στρατηγική του αυτή φαίνεται να εντάσσεται σε μια γενικότερη τάση εντός του ΣΥΡΙΖΑ, όπου διάφορα στελέχη εμφανίζονται να παίζουν ένα παιχνίδι εξουσίας χωρίς σαφή ιδεολογική κατεύθυνση. Με την υποστήριξη της διαφόρων τάσεων, φατριών και φραξιών και των ορφανών γυρολόγων, των «87», και της «Ανανεωτικής Αριστεράς», ο κ. Τεμπονέρας συχνά εμφανίζεται να ταλαντεύεται ανάμεσα σε διαφορετικά ιδεολογικά επίπεδα, χωρίς να επιδεικνύει τη σταθερότητα που απαιτείται για μια σοβαρή πολιτική πορεία. Αυτή η τακτική δεν συμβάλλει στη συνοχή του κόμματος, αλλά αντίθετα ενισχύει την εικόνα μιας Αριστεράς που χειρίζεται την πολιτική ως παιχνίδι παρασκηνίων και όχι ως μέσο για την επίτευξη ουσιαστικών κοινωνικών αλλαγών.
Συμπέρασμα
Η αριστερά δεν είναι χόμπι. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως εργαλείο για την επίτευξη προσωπικών ή πολιτικών στόχων χωρίς δέσμευση στις αρχές και τις αξίες της. Τα παραδείγματα των τελευταίων ετών στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν ότι, αν δεν υπάρξει μια επιστροφή στη σοβαρότητα, την ιδεολογική καθαρότητα, τη συνεπή πολιτική στάση, και τεκμηριωμένες τεχνοκρατικά κατανοητές προτάσεις που να δίνουν λύσεις στα προβλήματα των πολιτών η αριστερά κινδυνεύει να χάσει την ουσία της και να καταλήξει ένα απλό παιχνίδι εξουσίας και παρασκηνίων.
Τέλος ας μην ξεχνάμε ότι η Αριστερά έχει ανεπαρκή διείσδυση στα μικρομεσαία στρώματα της κοινωνίας, που αποτελούν το 35% του ενεργού αλλά και περισσότερο παραγωγικού πληθυσμού της χώρας.
Χωρίς αυτή την κρίσιμη «μάζα» και τη μεγάλη επίδρασή της στην κοινωνία η δεύτερη φορά Αριστερά είναι ανέφικτη και αυτή η δεξαμενή θα εξακολουθήσει να φουσκώνει τα πανιά της Δεξιάς.
Από το πικ απ ακουγόταν το τραγούδι «Το σπίτι μας σε άλλους νοικιάστηκε» από την κα Κατερίνα Λιόλιου.
