1.Η πρόταση για το καθεστώς της εργασιακής εφεδρείας ήταν πράγματι πρόταση του κ. Σαμαρά. Παρουσιάστηκε πανηγυρικά στο λεγόμενο «Ζάππειο 2», στις 12 Μαΐου 2011 και την επομένη στην τρόικα.
2.Στις 16 Μαΐου ανέλαβα «την πολιτική ευθύνη καθώς και το πολιτικό κόστος» και διατύπωσα δημοσίως την πρόταση ότι οι μετατάξεις προς το στενό δημόσιο τομέα και η εν γένει διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού θα πρέπει να πάψουν να είναι τυφλές, αυτόματες και οριζόντιες.
Πρότεινα να υπαχθούν όλοι σε αξιολόγηση που θα αναλάμβανε να πραγματοποιήσει το ΑΣΕΠ, με το οποίο είχαμε διερευνήσει και εξακριβώσει τη δυνατότητά του να ανταποκριθεί σε αυτή την αποστολή.
Συμπλήρωσα δε, ότι σε μια τέτοια περίπτωση όποιοι δεν θα αξιολογούνταν ως ικανοί και κατάλληλοι να μεταταχθούν από τον ευρύτερο στο στενό δημόσιο τομέα «να πάψουν να επιβαρύνουν τον έλληνα φορολογούμενο». Αυτό ήταν που προφανώς οδήγησε τον Τύπο να χρησιμοποιήσει την επόμενη ημέρα τίτλους όπως «Απολύσεις μέσω ΑΣΕΠ».
3.Στις 22 Μαΐου διατύπωσα δημόσια την αντίθεσή μου με την ιδέα της εργασιακής εφεδρείας. Σε συνέντευξη στο Βήμα της Κυριακής δήλωσα ρητά ότι: «Τα περί “έμμισθων εφεδρειών” της Νέας Δημοκρατίας είναι ανερμάτιστοι λαϊκισμοί»:
Συμπέρασμα: Όταν είπα ότι ανέλαβα «την πολιτική ευθύνη και το πολιτικό κόστος»- προφανώς εννοούσα όχι την εφεδρεία, την οποία έγκαιρα και δημόσια απέρριψα, αλλά την αντικειμενική αξιολόγηση όλων μέσω ΑΣΕΠ.
4. Ο πρώην Πρωθυπουργός και ο Υπουργός οικονομικών τότε , στο πλαίσιο αναζήτησης σημείων συναίνεσης με την αξιωματική αντιπολίτευση, έκανε δεκτή την εξέταση της πρότασης του κ. Σαμαρά, παρά τη δική μου διαφωνία.
5. Μέχρι και τις 16 Ιουνίου 2011, που είχα την ευθύνη του υπουργείου Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και δεδομένης της δημοσιοποιημένης αρνητικής θέσης μου, δεν υπήρξε καμία υπουργική απόφαση όπως και καμία νομοθετική πρωτοβουλία για την υιοθέτηση και τον τρόπο υλοποίησης του καθεστώτος της εργασιακής εφεδρείας.
6. Η απόφαση για τον τρόπο υλοποίησης της εργασιακής εφεδρείας, δηλαδή του οριζόντιου τρόπου υλοποίησης και επιλογής των κατηγοριών εκείνων των Δημοσίων Υπαλλήλων που επρόκειτο να τεθούν στο καθεστώς της εργασιακής εφεδρείας, ελήφθη για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2011.
Ότι η απόφαση του Οκτωβρίου του 2011 απεδείχθη εσφαλμένη είναι σήμερα πανθομολογούμενο γεγονός. Επιβεβαιώθηκε ότι είναι διοικητικά επιβλαβής και δημοσιονομικά αναποτελεσματική.
7. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι και κοινωνικά άδικη δεδομένου, όπως κατ’ επανάληψη υποστήριξα εντός και εκτός κυβέρνησης, ότι είναι ζήτημα ισονομίας και κοινωνικής δικαιοσύνης να μην υπάρχει άλλο σύστημα απόλυσης για όσους εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα – για τους οποίους δεν υπάρχει κανένα σύστημα εφεδρείας παρά μόνο το ταμείο ανεργίας – και άλλο σύστημα για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα.
8. Άλλωστε ως προϊόν της ίδιας αντίληψης πρότεινα, ψηφίσαμε στη Βουλή και ήδη ισχύει η επέκταση των ωρών εργασίας στο δημόσιο τομέα ( όχι σε όλους τους τομείς ) στις 40 ώρες, όπως ακριβώς συμβαίνει, κατ’ ελάχιστο έστω, και στον ιδιωτικό τομέα.
9. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους δεν έχω διστάσει να διατυπώσω δημοσίως την άποψη ότι στην επόμενη Συνταγματική αναθεώρηση πρέπει να αλλάξει το καθεστώς της μονιμότητας στο δημόσιο και αυτή να ισχύει μόνο για όσους κρίνονται μετά από αξιολόγηση άξιοι και ικανοί να παραμένουν και να εργάζονται στο δημόσιο τομέα.
